Κανείς δεν γεννιέται με κοινωνικές δεξιότητες, εκπαιδεύεται. Πώς λοιπόν να γνωρίζει ένα μικρό παιδί ότι δεν πρέπει να διακόπτει τη συζήτηση δύο ενηλίκων; Μόνο αν του το μάθουμε σταδιακά. Τα παιδιά έχουν βέβαια την τάση να μας διακόπτουν διαρκώς φωνάζοντας «μαμά, μαμά, μαμά» και να θεωρούν κάθε ανάγκη τους επείγουσα. Επίσης, δεν έχουν την υπομονή ενηλίκων ούτε την κριτική τους ικανότητα.
Ωστόσο, μπορούμε σιγά- σιγά να τα διδάξουμε. Ένα ωραίο tip είναι να τους μάθουμε να ακουμπούν το χέρι μας ή το πόδι μας όταν θέλουν να μας πουν κάτι την ώρα που μιλάμε με κάποιον άλλον. Εκείνη τη στιγμή τοποθετούμε το δικό μας χέρι πάνω από το δικό τους, δείχνοντας τους ότι τους έχουμε ακούσει, είμαστε εκεί για εκείνα μόνο που θα πρέπει να περιμένουν λίγο.
Το πόσο θα πρέπει να περιμένουν χτίζεται με τον καιρό. Στην αρχή θα πρέπει να τους απαντάμε σχεδόν αμέσως χωρίς να περιμένουν για πολύ και στη συνέχεια να αυξάνουμε σταδιακά αυτόν τον χρόνο. Μέχρι να κατανοήσουν ότι πράγματι τα έχουμε ακούσει και ότι όντως πρόκειται να τους απαντήσουμε.
Το να φωνάζουμε σε μικρά παιδιά ή να τους λέμε αυστηρά ότι δεν πρέπει να διακόπτουν είναι ένας απότομος τρόπος για να το μάθουν.
