Η Δανάη Δραγωνέα είναι βραβευμένη συγγραφέας και συνιδρύτρια της οργάνωσης Κάθε Μία Ιστορία, η οποία είναι αφιερωμένη στην ενίσχυση της ορατότητας των γυναικών. Με το πρώτο της βιβλίο απέσπασε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ – Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Τώρα, επιστρέφει με ένα μυθιστόρημα που μας θυμίζει τη σημασία του να είμαστε ο εαυτός μας: Το Νησί που Ταξιδεύει στον Χρόνο (εκδόσεις Διόπτρα). Στο νέο της βιβλίο κεντρικές ηρωίδες είναι η Ίζι και η Αριάνα και μέσα από τις σελίδες του ταξιδεύουμε από τις πρώτες Ελληνίδες φεμινίστριες μέχρι τις μικρές, καθημερινές επαναστάσεις που μας κάνουν αυτό που είμαστε.
Το να γράψω αυτό το δεύτερο βιβλίο δεν ήταν πιο εύκολο από το πρώτο. Είναι σημαντικό να ξέρεις ότι μπορείς να το κάνεις, αλλά τώρα υπάρχουν και προσδοκίες – κυρίως οι δικές σου. Το δύσκολο είναι να βρεις ξανά τη φωνή σου και να μην θεωρείς ότι έχεις όλες τις απαντήσεις από την αρχή.
Πώς εμπνευστήκατε το «Νησί που ταξιδεύει στον χρόνο»;Ήθελα να γράψω για το θάρρος, αλλά όχι με έναν εξιδανικευμένο τρόπο. Προσπάθησα να το δω μέσα από την αβεβαιότητα της εφηβείας, μέσα από λάθη, αστεία σχέδια που πάνε στραβά, μικρές και μεγάλες πράξεις που δείχνουν πόσο δύσκολο –και πόσο σημαντικό– είναι να παραμένεις πιστός στον εαυτό σου.
Η Ίζι και η Αριάνα ζουν σε εντελώς διαφορετικές εποχές, αλλά μοιράζονται κάτι κοινό: την ανάγκη να βρουν τη φωνή τους. Η Ίζι ανακαλύπτει σιγά σιγά ότι μπορεί να πάρει τον έλεγχο της ζωής της, ακόμα κι αν δεν γίνεται πάντα όπως το φαντάζεται. Η Αριάνα, σε έναν κόσμο που δεν αφήνει τις γυναίκες να ονειρεύονται, επιμένει να κυνηγήσει τη ζωή που θέλει, ακόμα κι όταν όλα είναι εναντίον της. Και οι δύο ηρωίδες μου μαθαίνουν ότι η αλλαγή – είτε προσωπική είτε κοινωνική – ξεκινά πάντα από μικρά, αβέβαια βήματα. Από μια απόφαση να μην αποδεχτείς τον κόσμο όπως είναι, αλλά όπως θα μπορούσε να είναι.
Τι θυμάστε ότι σας δυσκόλευε περισσότερο στη δική σας εφηβεία;Το να καταλάβω ποια ήμουν και τι ήθελα. Και μπερδευόμουν συχνά με ένα σωρό συναισθήματα που δεν ήξερα πώς να τα χωρέσω – κάτι που, αν είμαι ειλικρινής, συμβαίνει ακόμα πού και πού. Ταυτίζομαι με την Ίζι γιατί φτιάχνει ιστορίες διαρκώς. Βλέπει τον κόσμο λίγο αλλιώς, πιστεύει πως τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται, και φαντάζεται εκδοχές της πραγματικότητας όπου το απίθανο γίνεται δυνατό. Κάπως έτσι μπλέκει σε περιπέτειες, κάπως έτσι παρασύρει και τους άλλους. Είναι μελοδραματική και πεισματάρα, αλλά πάντα αισιόδοξη. Η διαφορά μας είναι πως εκείνη φαίνεται λίγο πιο θαρραλέα από μένα. Εγώ το θάρρος το βρίσκω σιγά σιγά. Η Ίζι είναι ήδη σίγουρη πως, ό,τι κι αν γίνει, στο τέλος όλα θα πάνε καλά.
Κάποια ναι, κάποια όχι. Και υπήρχαν και όνειρα που δεν ήξερα καν ότι τα είχα, μέχρι που βρέθηκα να τα κυνηγάω.
Πώς μπορούμε να μάθουμε σε ένα παιδί όχι απλά να κάνει όνειρα αλλά και να τα κυνηγάει;Προσωπικά, οι ιστορίες με έχουν βοηθήσει να καταλάβω ότι δεν είμαι μόνη σε αυτά που σκέφτομαι και ονειρεύομαι. Θα ήθελα το ίδιο και για τα παιδιά—να νιώθουν σίγουρα για τον εαυτό τους, να ξέρουν ότι έχουν φωνή, ότι αξίζουν. Και ταυτόχρονα, να μάθουν να βλέπουν και τους άλλους, με σεβασμό, με κατανόηση. Γιατί κάπως έτσι μαθαίνουμε να κυνηγάμε τα όνειρά μας, αλλά και να αφήνουμε χώρο στους άλλους να κυνηγήσουν τα δικά τους.
Ο φεμινισμός είναι ένας όρος που πρέπει να μπει από νωρίς στη ζωή των παιδιών;Φεμινισμός σημαίνει ισότητα, δικαιοσύνη και σεβασμό και νομίζω ότι είναι σημαντικό να φανταζόμαστε μαζί με τα παιδιά μια κοινωνία συμπεριληπτική, μια κοινωνία στην οποία δεν αφήνουμε κανέναν πίσω.
Υπάρχουν, κατά τη γνώμη σας, πράγματα για τα οποία δεν πρέπει να μιλάμε στα παιδιά;Δεν είναι τα θέματα το πρόβλημα, αλλά ο τρόπος που μιλάμε γι’ αυτά. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να ειπωθεί – αρκεί να ξέρουμε πώς να το πούμε. Πιστεύω πολύ στη δύναμη του χιούμορ και στην ικανότητα των παιδιών να κατανοούν περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε. Και ελπίζω ότι, διαβάζοντας το Νησί που Ταξιδεύει στον Χρόνο, στο τέλος μένει μια αίσθηση αισιοδοξίας και ελπίδας.
