Δούλευα για να πληρώνω τη νταντά, γι' αυτό αποφάσισα να δουλέψω από το σπίτι

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δουλεύω. Από τα 20 μου, παράλληλα με τις σπουδές μου, δούλευα ως γκαρσόνα σε διακοπές, πωλήτρια σε κατάστημα τουριστικών, κάνοντας ιδιαίτερα γαλλικών σε μικρά παιδάκια. Ήθελα πάντα να είμαι "ανεξάρτητη" οικονομικά, κάτι που μου είχε εμφυσήσει και η μητέρα μου. Από την άλλη δεν ήθελα να ζητάω διαρκώς χρήματα από τους γονείς μου. Όχι γιατί δεν είχαν να μου δώσουν, απλά με γοήτευε η ιδέα ότι μπορώ να σταθώ στα πόδια μου και να εξασφαλίσω στον εαυτό μου τα ρούχα μου, τα μεταφορικά μου, τις εξόδους μου και αργότερα το ενοίκιο ενός πολύ μικρού σπιτιού που μοιραζόμουν με μια συμφοιτήτριά μου. Αργότερα πήρα το πτυχίο μου και δούλευα σε διαφημιστικές εταιρίες. Τότε που "λεφτά υπήρχαν". Ο μισθός μου ήταν εξαιρετικός, η ανέλιξή μου γρήγορη και φυσικά οι ώρες δουλειάς ατελείωτες. Όμως ποιος νοιαζόταν; Παιδιά και άλλες υποχρεώσεις δεν είχα. Η μόνη ευθύνη μου ήταν ο εαυτός μου. Τα χρόνια πέρασαν, ερωτεύτηκα, παντρεύτηκα και σε δύο χρόνια από το γάμο μου έγινα μητέρα. Οι ώρες εργασίας τόσο οι δικές μου όσο και του συζύγου μου ήταν ατελείωτες. Ενώ ήμουν ακόμα έγκυος, έκανα έναν "προγραμματισμό" και ζήτησα όταν θα τελείωνε η άδεια λοχείας, να μεταφερθώ σε ένα άλλο τμήμα με χαμηλότερες αποδοχές και λιγότερες απαιτήσεις προκειμένου να είμαι περισσότερο στο σπίτι. Αλλά και πάλι έπρεπε κάποιος να κρατάει το παιδί καθώς η μητέρα μου δεν ήταν στη ζωή και η πεθερά μου αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας. Για μας η λύση της νταντάς δεν ήταν πολυτέλεια, αλλά ανάγκη. Έτσι προσλάβαμε μια υπέροχη κυρία που κρατούσε το μωρό μας 9 ώρες την ημέρα, από Δευτέρα μέχρι και Παρασκευή. Τα Σαββατοκύριακα, ενώ τα οικονομικά μας τότε το επέτρεπαν, είχαμε αποφασίσει ότι θα τα αφιερώνουμε στο μωρό μας, που το βλέπαμε και μας έβλεπε λίγο μέσα στην εβδομάδα.

Πεντέμισι χρόνια αργότερα, και μπαίνουμε πια στο 2010, είχε ξεκινήσει η κρίση και οι διαφημιστικές ήταν και αυτές θύματά της, όπως και τόσα άλλα επαγγέλματα. Τόσο εγώ όσο και ο σύζυγός μου υποστήκαμε μειώσεις στον μισθό μας, και αργότερα καθυστερήσεις στον ήδη μειωμένο μισθό. Το να πληρώνουμε τη νταντά είχε αρχίσει να γίνεται ένας βραχνάς, και τελικά καταλάβαμε ότι ο ένας από τους δύο, δούλευε μόνο γι' αυτό, καθώς σχεδόν ένας μισθός πήγαινε εκεί - και δεν μιλάμε για "μαύρα" χρήματα όπως συνηθίζεται - και μάλιστα με τίμημα να είμαστε "μακριά" από το παιδί μας και οι δύο.

Παράλληλα κάθε φορά που το παιδί μπορεί να αρρώσταινε ή έπρεπε να φέρω τον κόσμο άνω κάτω για να παραστώ σε μια σχολική γιορτή, τριγυρνούσε έντονα στο μυαλό μου το να τα παρατήσω όλα και να μείνω στο σπίτι. Αλλά ήταν πολλά που με κρατούσαν μακριά από αυτή τη σκέψη και ήταν όλα καθαρά πρακτικά ζητήματα. Τα ψυχολογικά (αφήνω την καριέρα μου, κλείνομαι στο σπίτι κ.λ.π) τα είχα ξεπεράσει προ πολλού. Ήμουν ήδη χορτασμένη επαγγελματικά και θα μπορούσα να κάνω οποιαδήποτε δουλειά πλέον που θα μπορούσε να με ζήσει με αξιοπρέπεια και να μην με κρατά μακριά από το παιδί. Αυτά που φοβόμουν ήταν τα εξής:

1. Το ότι αν επέστρεφα σπίτι θα ήμουν ανασφάλιστη. 2. Ακόμα κι αν ξεκινούσα μια ιδιωτική κάλυψη ποιος θα μου εξασφάλιζε ότι θα μπορούσα να την πληρώνω για πάντα. 3. Θα αποχαιρετούσα μια αξιοπρεπή σύνταξη καθώς δεν θα είχα συμπληρώσει τα χρόνια εργασίας που έπρεπε. 4. Κανείς δεν θα μπορούσε να μου εγγυηθεί ότι μπορούσε να χάσει και ο σύζυγός μου τη δουλειά του οπότε τι ακριβώς θα κάναμε τότε; 5. Σε 6 χρόνια το παιδί δεν θα χρειάζεται νταντά, θα μπορεί να επιστρέφει μόνο του στο σπίτι και να μας περιμένει. Μήπως θα τα τίναζα όλα στον αέρα για 6 χρόνια; 6. Μετά από 6 χρόνια, αν αποφάσιζα να επιστρέψω στη δουλειά μου, ποιος θα με προσλάμβανε όταν θα είχα μείνει εκτός αγοράς τόσα χρόνια; Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα

Από την άλλη πλευρά σκεφτόμουν πως εκτός από τα έξοδα της νταντάς, η δουλειά μου έφερνε και άλλα έξοδα:

1. Τα δυσβάσταχτα μεταφορικά, καθώς όλες οι διαφημιστικές ήταν βόρεια, και εμείς μέναμε νότια σε ιδιόκτητο σπίτι, άρα η ιδέα της μετακόμισης δεν έπαιζε. 2. Τα λεγόμενα "έξοδα παράστασης" καθώς η φύση της δουλειάς ήταν τέτοια που ερχόμουν καθημερινά σε επαφή με πολύ κόσμο και ως "εκπρόσωπος" ενός τομέα μιας εταιρίας έπρεπε να είμαι περιποιημένη, χτενισμένη, με το νύχι βαμμένο κ.λ.π 3. Ακόμα κι αν φέρεις τάπερ από το σπίτι για να φας (που είχα αρχίσει επί χρόνια να κάνω), θα πιεις έναν και δύο καφέδες ή έναν χυμό όταν είσαι τόσες ώρες στο γραφείο. Τελικά τα έβαλα κάτω με χαρτί και μολύβι και κατάλαβα πως η μόνη λύση ήταν να βρω μια δουλειά στο σπίτι. Πόσο απλό μπορεί να είναι αυτό; Καθόλου. Είχα σπάσει το κεφάλι μου στο τι άλλο θα μπορούσα να κάνω και σε τι είμαι καλή. Και θυμήθηκα τα ιδιαίτερα γαλλικών που έκανα όταν ήμουν 20 ετών καθώς είχα πάρει την επάρκεια από την Γαλλική Ακαδημία. Κρατώντας και τη δουλειά μου και τη νταντά, τον πρώτο χρόνο έβαλα αγγελίες, μίλησα σε γνωστούς και έχτισα ένα μικρό κύκλο μαθητών. Τους έκανα μάθημα μες το Σαββατοκύριακο και 2 απογεύματα την εβδομάδα.

Ήταν η πιο δύσκολη χρονιά της ζωή μου από πλευράς δουλειάς και εξαντλητικών ωραρίων, ωστόσο ήταν κάτι που απέδωσε. Όταν είδα ότι οι απολαβές μου ήταν αξιοπρεπείς έκανα το μεγάλο βήμα και παραιτήθηκα από το γραφείο. Πλέον δουλεύω στο σπίτι απογεύματα καθώς οι μαθητές μου έρχονται εκείνοι σε μένα (εφόσον όλοι μένουν στην περιοχή μου) μετά το σχολείο τους. Εννοείται ότι δεν είναι τίποτα εύκολο. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πόσους μαθητές θα έχεις, αν θα τους έχεις για πάντα, και όταν πάρουν το πτυχίο τους, αν θα έρθουν καινούριοι. Όλα είναι ένα ρίσκο. Αλλά και τι δεν είναι ρίσκο σε αυτή τη ζωή.

Τα γράφω αυτά για να πω ότι δεν είναι καθόλου εύκολη απόφαση να εγκαταλείψεις την καριέρα σου στην οποία έχεις επενδύσει. Ξέρω πως αν δεν είχα βρει τη λύση των γαλλικών που ευοδώθηκε θα ζούσα σε ένα μόνιμο αδιέξοδο. Γνωρίζω καλά από το περιβάλλον μου, αλλά και γιατί δεν ζω σε άλλο πλανήτη, πως δεν υπάρχουν εναλλακτικές για τις μητέρες εκεί έξω που δεν έχουν κανέναν να τους κρατήσει το παιδί. Μάλιστα υπάρχουν μητέρες διαζευγμένες που δεν έχουν καν την πολυτέλεια ενός μισθού ακόμα στο σπίτι όπως είχα εγώ από το σύζυγό μου. Άλλες μάλιστα εκλιπαρούν για τη διατροφή που δικαιούνται.

Ο μόνος λόγος που παραθέτω την ιστορία μου, είναι για να δώσω ιδέες σε εκείνες τις μητέρες που έχουν κάποιο ταλέντο ή είναι καλές σε κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουν μέχρι σήμερα και απλά δεν το έχουν ενεργοποιήσει.

Γράφει η Ιωάννα Κυριακίδη

Διαβάστε επίσης: 6 πράγματα που κάθε γονέας πρέπει να γνωρίζει για τα παιδιά και τον ύπνο