Πριν κάνω παιδιά, νόμιζα ότι ήξερα πολύ καλά τί είδους μητέρα θα ήμουν και πώς θα είναι τα παιδιά μου. Είχα δημιουργήσει αυτή την εικόνα στο κεφάλι μου, κυρίως, βλέποντας τα παιδιά των άλλων και λέγοντας, διαρκώς, στον εαυτό μου:
- Το δικό μου παιδί, δεν θα παίζει με το φαγητό του, το δικό μου παιδί θα είναι συνεργάσιμο",Έλεγα, ακόμα, ότι δεν θα αφήσω ποτέ το παιδί να αλλάξει την προσωπικότητά μου και γελούσα - για να μην πω λυπόμουν - τους γονείς που είχαν μετατρέψει το σπίτι τους σε ένα απέραντο παιδότοπο.
Όταν έγινα γονιός, φυσικά, κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσε να ισχύει τίποτα από τα παραπάνω και αναρωτιόμουν αν συμβαίνει αυτό και σε άλλους γονείς ή απλά δεν το παραδέχονται. Ψάχνοντας, διαβάζοντας και ρωτώντας, έπεσα σε ένα άρθρο μιας Αμερικανίδας δημοσιογράφου της Pamela Duckerman που διάβασα στο marie claire, που συμφωνεί δεν συμφωνεί κανείς με το περιεχόμενό του, σε βάζει σε σκέψεις κι αυτό από μόνο του είναι σημαντικό. Η συγκεκριμένη μητέρα είναι Αμερικανίδα αλλά ζει στο Παρίσι με την οικογένειά της.
Ως δημοσιογράφος, κατέθεσε τις απόψεις και τις παρατηρήσεις της σχετικά με το over parenting. Τη νέα τάση, δηλαδή, που θέλει όλο τον κόσμο να περιστρέφεται γύρω απ'το παιδί, την οποία δεν ασπάζεται.
Στη ζωή της στο Παρίσι, λοιπόν, παρατήρησε ότι στα εστιατόρια τα μικρά κάθονταν στα καρεκλάκια τους περιμένοντας υπομονετικά το γεύμα τους, ενώ όσον αφορά τα μεγαλύτερα, οι γονείς δεν τα κυνηγούσαν γύρω από τα τραπέζια. Αναρωτήθηκε, επίσης, γιατί, για παράδειγμα, γιατί δεν είχε δει ένα παιδί (εκτός από το δικό της) να χτυπιέται υστερικά στο δρόμο; Γιατί οι Γάλλοι φίλοι της δεν χρειάστηκε ποτέ να κλείσουν το τηλέφωνο επειδή το παιδί τους φώναζε δίπλα τους ζητώντας το ένα ή το άλλο και μάλιστα ΤΩΡΑ; Και γιατί τα καθιστικά τους ήταν τακτοποιημένα και δεν θύμιζαν έναν απέραντο παιδότοπο όπως το δικό της;
«Αναρωτήθηκα: Γιατί οι γονείς εδώ δεν φωνάζουν; Και πώς τα Γαλλάκια μαθαίνουν να κοιμούνται όλο το βράδυ από 2 μηνών; Πώς γίνεται και οι Παριζιάνες μαμάδες είναι ήρεμες, κομψές και σέξι; Θα μπορούσα κι εγώ να έχω τα ίδια αποτελέσματα αν εφαρμόσω τις μεθόδους τους;» Ερευνώντας για κάποια χρόνια τη γαλλική γονεϊκή συμπεριφορά, η Druckerman, μητέρα τριών παιδιών πλέον, μπορεί να πει με βεβαιότητα το εξής: οι Γαλλίδες μάνες δεν είναι τέλειες αλλά υπάρχουν δύο-τρία πράγματα που μπορούμε να μάθουμε από αυτές.Η συγγραφέας αναφέρεται και στη σύγχρονη, αγχωμένη αμερικανική οικογένεια, η οποία εμφανίζει αρκετές ομοιότητες με την ελληνική: τα παιδιά βρίσκονται στο επίκεντρο της ζωής των γονιών τους, μονάκριβα και ξεχωριστά, καρποί ωριμότητας και επιλογής παρά κοινωνικής συνθήκης. Επίσης, πρωτοφανές είναι το γεγονός ότι η παιδική ηλικία αντιμετωπίζεται ως κάτι τόσο πολύτιμο. Οι γονείς κοιμίζουν τα μωρά με ήχους Mozart και τα παιδιά παίζουν με τα πιο εξελιγμένα εκπαιδευτικά παιχνίδια. Οι διακοπές στη θάλασσα, τα ξέγνοιαστα ομαδικά παιχνίδια και το διάβασμα ενός λογοτεχνικού βιβλίου φαίνονται ως ένα μακρινό παρελθόν.
Διάβασε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
Νήπια που πρέπει να απασχολούνται ακατάπαυστα με δημιουργικές δραστηριότητες και γονείς που γυρίζουν με ενοχές από τη δουλειά τους για να περάσουν πάση θυσία ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά τους. Αυτή η καινούργια ιδέα, ότι κάθε στιγμή πρέπει να είναι σημαντική, τείνει να μετράει πλέον τόσο πολύ ώστε να ξεχνάμε τη σημασία που έχουν τα βασικά, όπως μια αγκαλιά και ένα φιλί.
Στην Αμερική έχει όνομα: λέγεται over parenting.
Και όπως φαίνεται δεν κάνει ευτυχισμένο κανένα. Σύμφωνα με αποτελέσματα ερευνών, οι Αμερικανίδες μητέρες κουράζονται διπλά από τις Γαλλίδες για να απασχολήσουν τα παιδιά τους, ή βρίσκουν τις δουλειές του σπιτιού περισσότερο ευχάριστες από το baby-sitting.
Πολλές φορές ένιωσα ένοχη, επειδή προτιμούσα να χαλαρώσουμε με τον άνδρα μου στο σπίτι, αντί να πάμε σε κάποιο πάρκο δραστηριοτήτων για τη μικρή, όπως συνηθίζουν τα ζευγάρια που έχουν παιδιά.
Η ενοχή και το πώς την αντιμετωπίζουμε:
Αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό που κάνει τη Γαλλίδα μητέρα να διαφέρει από τις υπόλοιπες, σύμφωνα και με την Pamela.
«Η Αμερικανίδα ασπάζεται την ενοχή. Είναι ένα είδος συναισθηματικού φόρου που πρέπει να πληρώσει επειδή:
Λείπει στη δουλειά ή αφήνει τα παιδιά να δουν τηλεόραση για να βρει λίγο χρόνο για τον εαυτό της.
Οι Γαλλίδες πιστεύουν ότι η ενοχή είναι ανθυγιεινή. Πιστεύουν επίσης ότι ένα σπιτικό που βασίζει ολόκληρη την ύπαρξή του στα παιδιά είναι εξαιρετικά ανισόρροπο. Και πως ακόμα και τα μωρά πρέπει να αναπτύξουν τη δική τους εσωτερική ζωή».Όταν ρώτησε τις φίλες της «πώς μαθαίνουν στα παιδιά τους πειθαρχία», εκείνες την κοίταξαν στην αρχή σαν να μην καταλαβαίνουν.
«Α, εννοείς πώς τα εκπαιδεύουμε», είπαν τελικά. Οι Γάλλοι πιστεύουν πραγματικά ότι τα παιδιά χρησιμοποιούν τη λογική τους από τη μέρα που γεννιούνται. Ότι ένα μωρό μπορεί να μάθει πράγματα από μερικών εβδομάδων:
Όπως το να κοιμάται όλη τη νύχτα στην κούνια του. Ή ότι δεν πρέπει να ρίξει κάτω όλα τα πράγματα από το τραπέζι αν του το εξηγήσεις με λόγια.
Εκτός, ασφαλώς, απ'την ευγένεια (μετά το «μαμά», οι επόμενες λέξεις που μαθαίνουν είναι οπωσδήποτε, ευχαριστώ, παρακαλώ, καλημέρα και καληνύχτα, υπάρχει μια εμμονή με το να χαιρετούν τους μεγαλύτερους και τους ξένους), τα Γαλλάκια αναπτύσσουν άλλο ένα βασικό προτέρημα: Την υπομονή. Αντί να τρέχουν για να ικανοποιήσουν κάθε αίτημα των μωρών μας–λογικό ή παράλογο-οι Γαλλίδες κινούνται πιο νωχελικά απέναντι σ'αυτά τα μικρά θέλω.
Μ'αυτόν τον τρόπο, διδάσκουν στα παιδιά τους ότι δεν μπορούν να έχουν αυτό που θέλουν, τη στιγμή που το θέλουν.
Αυτό δεν ωφελεί μόνο τη μητέρα αλλά και το παιδί. Το αποδεικνύει και το πείραμα με το marshmallow.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, ο Δρ. Walter Mischel-τον οποίο η Druckerman, μάλιστα, συνάντησε αυτοπροσώπως-έκανε το περίφημο «marshmallow test». Βάζουμε ένα 4χρονο σ'ένα δωμάτιο, στο οποίο υπάρχει ένα marshmallow, πάνω σ'ένα τραπέζι. Ένας ενήλικας λέει στο παιδί ότι θα λείψει για λίγο. Αν εκείνο δεν φάει το γλυκό μέχρι να επιστρέψει, θα το ανταμείψει με δύο. Αν το φάει, δεν θα πάρει δεύτερο. Τα περισσότερα παιδιά περιμένουν το πολύ 30". Μόνο το 1/3 περιμένει και τα 15 ολόκληρα λεπτά. Τα παιδιά που περίμεναν, βρίσκοντας τρόπους ν'απασχοληθούν με κάτι άλλο, έγιναν αργότερα ενήλικες ικανότεροι να συγκεντρωθούν και ν'αντεπεξέλθουν σε συνθήκες στρες.
Οι Γάλλοι, όπως όλοι, λατρεύουν τα παιδιά τους, απλά δεν χάνουν τον εαυτό τους μέσα στο over parenting.
Είτε μιλάμε για φαγητό, είτε μιλάμε για την διατήρηση της συζυγικής σχέσης.
«Τα βράδια είναι δικά μας», λέει μια Γαλλίδα γειτόνισσά της.
«Η κόρη μας μπορεί να είναι μαζί μας αν το θέλει, αλλά ξέρει ότι αυτή είναι η ώρα των μεγάλων».
Κανείς δεν είπε ότι τα παιδιά μπορούν μ'ένα μαγικό τρόπο ν'αρχίσουν να κάνουν ό,τι είναι σωστό. Να σωπαίνουν μέχρι να τους απευθύνεις το λόγο. Η ίδια η Druckerman, παραδέχεται στ'άρθρα της, κατέβαλε προσπάθειες μέχρι ο γιος της να μην το σκάει απ'την παιδική χαρά.
«Τα παιδιά μου εξακολουθούν να είναι πιο θορυβώδη από τα ντόπια παιδιά. Δεν λένε πάντα καλημέρα αλλά ζητούν καμαμπέρ στο τέλος του δείπνου. Συνήθως τους μιλάω αγγλικά, αλλά όταν ζορίσουν τα πράγματα δηλώνω με σταθερή φωνή:
«C’est moi qui décide!" (=Εγώ αποφασίζω!), τη φράση που λένε οι Γάλλοι για να εδραιώσουν την εξουσία τους. Ακόμα κι εγώ εκπλήσσομαι όταν με πιστεύουν».
Επιμέλεια: Λίνα Παπαδοπούλου Πηγές: Περιοδικό marie claire, theguardian.com
