Στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου, εχθές, μια μητέρα προσπαθούσε ν'αντισταθεί στην γκρίνια του γιου της που ντε και καλά ήθελε ν'αγοράσει ένα πλαστικό μπαλάκι, λέγοντάς του: "Έχουμε άλλα 10 ίδια στο σπίτι". Ο μικρός χτυπιόταν, αλλά η μητέρα απτόητη κι ήρεμη αντιστεκόταν. Το αγόρι άρχισε να αντιδρά εντονότερα. Ο πατέρας έχασε την υπομονή του κι αναφώνησε στη σύζυγό του: "Αγόρασέ στο παιδί, αφού γκρινιάζει". Η μητέρα, ηττημένη πια, μιας και το αγόρι ακούγοντας τον πατέρα, αντέδρασε ακόμα εντονότερα, πήρε το μπαλάκι κι η ιστορία τελείωσε κάπου εκεί, όσον αφορά το σούπερ μάρκετ.
Σαν γονιός προβληματίστηκα με την συγκεκριμένη εικόνα. Νομίζω πως ο πατέρας στη συγκεκριμένη φάση δεν έπραξε σωστά, ακόμα κι αν διαφωνούσε με τη σύζυγό του. Αυτό που θα'πρεπε να κάνει είναι να την αφήσει ν'ασκήσει την παιδαγωγική μέθοδο που εκείνη πίστευε και αργότερα στο σπίτι θα'χαν όλο τον χρόνο να το συζητήσουν.
Δεν εξετάζω αν η μητέρα είχε δίκιο ή όχι (κατά τη γνώμη μου είχε) γιατί είναι γνωστό πως στις μικρές ηλικίες τα παιδιά τεστάρουν τα όρια και την αντοχή των γονιών. Αυτή είναι η "δουλειά" τους άλλωστε.
Ωστόσο, ο μπαμπάς, με την ανάμειξή του στο θέμα, έδωσε ακόμα έναν λόγο στο παιδί να γκρινιάζει κι ακύρωσε όλη την προσπάθεια της μαμάς.Είναι καλό οι γονείς, να έχουμε μια κοινή γραμμή γιατί αυτό δημιουργεί μια συνέπεια και δεν αποσυντονίζει τα παιδιά.
Αν ο καθένας λέει τα δικά του κι ακολουθεί διαφορετική μέθοδο, "σχολή", όπως θέλετε πείτε το, τότε το παιδί δεν θα μάθει ποτέ τι είναι σωστό ή λάθος. Κι αυτό γιατί θα υπάρχουν δύο σωστά και δύο λάθη κατά περίπτωση.
