Από την Εβίτα Σούρλου
Ένας μαθητής με ΔΕΠΥ (Διάσπαση ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας) πρέπει να αφιερώσει σχεδόν τον τετραπλάσιο χρόνο μελέτης και συγκέντρωσης από έναν κοινό μαθητή. Ένας μαθητής με ΔΕΠΥ θα χαρακτηριστεί «τεμπέλης», «επιπόλαιος», «έξυπνος αλλά…». Και μόλις περάσουν οι 7 σχολικές ώρες και γυρίσει σπίτι, οι 2 σελίδες που θα πρέπει να μάθει στην ιστορία θα μοιάζουν με τόμο, οι αριθμοί στα μαθηματικά θα χοροπηδούν και θα του λένε να κάνει σβούρες με την καρέκλα.
Ένιωσα μια έκρηξη. Κράτησε μήνες. Πήρα απόφαση να παρατήσω τις σπουδές μου, ξεκίνησα να δουλεύω σερβιτόρα. Και ήρθε εκείνη η επίσκεψη στον ψυχίατρο, που αναφέροντας συμπεριφορές μου, συναισθήματα μου, βιώματα μου από τα μαθητικά και όχι μόνο χρόνια, μου είπε πως πρέπει να κάνω ένα τεστ για διάσπαση προσοχής. Πως πολλές από τις απογοητεύσεις μου έχουν ρίζα εκεί., πως δεν είμαι τεμπέλα απλώς λίγο πιο «ιδιαίτερη». Πως πράγματι μου είναι δύσκολο να μείνω σε μια θέση για αρκετή ώρα, πως ναι, δεν έχω την ίδια δυνατότητα συγκέντρωσης με τους άλλους. Όμως αυτό δεν με καθιστά λιγότερο έξυπνη ή λιγότερο χρήσιμη. Μου άλλαξε όλα τα δεδομένα. Ήμουν 20 ετών. Και μόλις έκανα το τεστ και βγήκε πως όντως αυτή η ιδιαιτερότητα υπάρχει, μου είπαν πως πλέον είναι αργά για να ακολουθήσω τεχνικές που μπορούν να με βοηθήσουν. Πλέον μου προτάθηκε η λύση της φαρμακευτικής αγωγής σε περιόδους που χρειάζεται να συγκεντρωθώ (πχ εξεταστική).
Και τι θέλω να πω με όλα αυτά;
Θέλω να πω το παράπονό μου. Γιατί ποτέ κάποιος δάσκαλος ή κάποιος καθηγητής μου δεν είχε επισημάνει αυτό το θέμα ; Δεν γίνεται να μην είχε φανεί, δεν γίνεται να αναμασούν τα ίδια λόγια όλοι τους για χρόνια. Δεν γίνεται ένα παιδί επί 12 χρόνια να πιστεύει ότι είναι άχρηστο γιατί δεν μπορεί να ακολουθήσει τους άλλους.
Στα 22 μου χρόνια πλέον νιώθω σίγουρη για μένα. Νιώθω πως θα κάνω αυτό που θέλω ακόμα και αν δεν έχω τον ρυθμό των άλλων. Θα σπουδάσω αυτό που ονειρευόμουν , θα ακολουθήσω τους δικούς μου ρυθμούς. Μου υποδεικνύουν συνεχώς τα εμπόδια που με περιμένουν. Δεν έχουν άδικο. Απλώς ξέρω πως αν δω αυτά δεν θα πάω πουθενά. Όλα θα βρουν τον δρόμο τους.
Σε εσένα λοιπόν, που σε λένε τεμπέλη, επιπόλαιο, νευρικό, που σου λένε ότι είσαι στον κόσμο σου, που προσπαθείς αλλά δεν τα καταφέρνεις πάντα : μπορείς. Δεν είσαι τίποτα από αυτά, είσαι απλά διαφορετικός. Και να ξέρεις αυτή σου η διαφορετικότητα σου έχει δώσει κάτι. Ένα ταλέντο, ένα χάρισμα, μια ανώτερη νοημοσύνη, κάποια κοινωνική δεξιότητα, οτιδήποτε.
Φέτος λοιπόν θα προσπαθήσεις, αλλού θα τα καταφέρεις, αλλού όχι. Ψάξου, ρώτα κάποιον που να ξέρει., Αν παρατηρήσεις κάτι στον εαυτό σου μοιράσου το με κάποιον που μπορεί να σε βοηθήσει. Δοκίμασε πράγματα. Γράψου σε μια θεατρική ομάδα. Μην μένεις αδρανής. Είναι καιρός οι μαθησιακές δυσκολίες να αντιμετωπιστούν χωρίς να είναι ταμπού.
Το διαβάσαμε στο mikropragmatalifo.gr
