Όταν ο γιος μου ήταν πολύ μικρός και είχα επιστρέψει στη δουλειά μου μετά την άδεια μητρότητας, τον έβλεπα ανήσυχο όταν επέστρεφα. Κάθε μέρα που περνούσε, έβλεπα ότι αυτό το άγχος αποχωρισμού γινόταν και πιο έντονο, αντί να περνάει, ό,τι κι αν έκανα. Θυμάμαι ότι ζωγράφιζα καρδούλες στο χεράκι του και στο δικό μου και του έλεγα ότι θα επιστρέψω και θα ενωθούν ξανά. Δεν ήξερα, όμως, ότι όσο ήταν με τη γιαγιά, εκείνη είχε διαφορετική τακτική. Του έλεγε "η μαμά είναι στον γιατρό, θα έρθει σε λίγο” με αποτέλεσμα το παιδί α. Να ανησυχεί γιατί όλο στον γιατρό είμαι, β. Να μπερδεύεται αφού εγώ του είχα εξηγήσει ότι είμαι στη δουλειά και γ. Να μην καταλαβαίνει ότι θα λείπω κάθε μέρα, αλλά κάθε μέρα θα επιστρέφω την ίδια ώρα. Επιπλέον κάθε φορά που έκανε αταξία του έλεγε "ένα πουλάκι θα το πει στη μαμά και θα στεναχωρηθεί”. Κι αναρωτιόμουν... γιατί κάθε φορά που γυρνούσα με ρωτούσε εάν είδα κάποιο πουλάκι!
Τα παιδιά θέλουν ειλικρίνεια και τη θέλουν με αγάπη. Κι υπάρχουν τόσες παλιακές ατάκες που, αντί να βοηθούν τα παιδιά, τα τρομάζουν και τους δημιουργούν άγχος, ενοχές, ντροπή. Και το ξέρουμε καλά γιατί με τέτοιες ατάκες μεγαλώσαμε κι εμείς....
Υπάρχουν τραύματα που μας δημιουργήθηκαν από απλές φράσεις που μας έλεγαν οι γονείς μας και οι παπούδες μας (θυμάσαι το "αν πλησιάσεις το μπαλκόνι θα σε τραβήξει ο σατανάς;) και υπάρχουν και τραύματα που θα ξεπεράσουμε στην καρέκλα του ψυχολόγου (αν φωνάζεις δεν θα σε αγαπώ ή στεναχωριέται η μαμά όταν δεν...).
Οι νέοι γονείς είμαστε πιο δεκτικοί σε νέους τρόπους διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας και θέλουμε μην κάνουμε τα ίδια λάθη που -άθελά τους στις περισσότερες περιπτώσεις- έκαναν οι γονείς μας. Θέλουμε να μεγαλώσουμε παιδιά που είναι ευτυχισμένα και δεν κουβαλάνε βάρη παλαιότερων γενιών.
Αυτό ακριβώς δείχνει το βίντεο που μοιράστηκε μια μαμά και τη δείχνει να σπάει αυτά τα τραύματα, λέγοντας την αρχή μιας τοξικής φράσης στο παιδί της κι αφήνοντας το να την τελειώσει.
Το βίντεο αναδημοσίευσε ο εκπαιδευτικός Μάριος Μάζαρης στο Instagram του και όπως πολύ σωστά έγραψε: "Τα γονεϊκά τραύματα είναι κάτι που συζητάμε αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε τι σημαίνουν. Δε χρειάζεται να είναι χαστούκια ή πληγές στο σώμα. Μπορεί να είναι φράσεις που μας κλείδωσαν, πόνεσαν, που καθόρισαν το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας και δυσκολευτήκαμε να τα πετάξουμε από πάνω μας-αν καταφέραμε να το κάνουμε. Οι νεότεροι γονείς έρχονται αντιμέτωποι με πολλές προκλήσεις πια, η ζωή είναι απαιτητική, ασφυκτική πολλές φορές και το άγχος τεράστιο κι ένα μέρος του άγχους είναι το να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος - μπορούμε εξάλλου να αιτιολογήσουμε πολλά από αυτά με τον τρόπο που μεγάλωσαν παλιότερες γενιές, αλλά όχι να τα δικαιολογήσουμε. Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη, αποδοχή, όρια, σύνδεση. Προσοχή στη διαφορά μεταξύ αυταρχισμού και ορίων, κακοποίησης και φροντίδας, γονεϊκότητας και άσκησης εξουσίας/ επιβολής”.
