Οι υπερπροστατευτικοί γονείς στερούν από τα παιδιά τους το πιο σημαντικό μάθημα της ζωής

Όταν η αγάπη μας για το παιδί γίνεται υπερβολή:Τι ακριβώς σημαίνει υπερπροστασία προς στα παιδιά;

ΓΡΑΦΕΙ: Ιωάννα Χουλιαρά -
Οι υπερπροστατευτικοί γονείς στερούν από τα παιδιά τους το πιο σημαντικό μάθημα της ζωής iStock
Ο σύνδεσμος αντιγράφηκε στο πρόχειρο

"Είσαι υπερπροστατευτική": Πόσες Ελληνίδες μανάδες το έχουμε ακούσει από γιαγιάδες, φίλες, συζύγους, άσχετους. 

Νιώθεις ότι θέλεις να προστατεύσεις το παιδί από τους κινδύνους, ότι πρέπει να προλάβεις να μην κρυώσει, να εξασφαλίσεις ότι έχει φάει. Πότε γίνεται υπερβολή και πώς θα καταλάβεις εάν είσαι υπερπροστατευτική

Υπερπροστατευτικοί γονείς 

Η υπερπροστασία είναι η καλή πρόθεση του γονιού που, όμως, του γυρίζει μπούμερανγκ. Θέλει να προστατεύσει αλλά κάνει μόνο αυτό χωρίς να αφήνει το παιδί να λειτουργήσει και μόνο του. 

  • Προσπαθούν να προστατεύσουν τα παιδιά τους από κάθε πιθανό κίνδυνο, δυσκολία ή αποτυχία.
  • Παρεμβαίνουν υπερβολικά στη ζωή τους, ακόμα και σε μικρές καθημερινές καταστάσεις.
  • Δεν τους αφήνουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες, να κάνουν λάθη ή να μάθουν από τις εμπειρίες τους.

Γιατί δεν είναι καλό για τα παιδιά

Οι γονείς που είναι υπερπροστατευτικοί στην ουσία:

  • λύνουν οι ίδιοι τα προβλήματα του παιδιού αντί να το αφήνουν να τα αντιμετωπίσει,
  • τρέχουν να "σώσουν" το παιδί κάθε φορά που δυσκολεύεται,
  • παίρνουν αποφάσεις για εκείνο χωρίς να το αφήνουν να δοκιμάσει μόνο του,
  • το ελέγχουν τα πάντα και συνέχεια (τι φοράει, πού πάει, με ποιους κάνει παρέα, τι θα σπουδάσει).

Η υπερπροστασία μοιάζει με "αγάπη" αλλά στην πραγματικότητα το παιδί:

  • μεγαλώνει με περισσότερο άγχος,
  • δυσκολεύεται να αναλάβει ευθύνες,
  • δεν αναπτύσσει αυτοπεποίθηση και ανθεκτικότητα,
  • φοβάται την αποτυχία γιατί δεν έμαθε ποτέ να τη διαχειρίζεται.

Από τους γονείς -ελικόπτερα στις μαμάδες-τίγρεις

Νέοι τύποι γονέων με νέα viral ονόματα. Αλλά στην ουσία τους χαρακτηρίζονται υπερπροστατευτικοί αφού ασχολούνται με τα παιδιά περισσότερο από όσο μπορούν να αντέξουν τα ίδια. Είτε το κάνουν ελέγχοντας τα πάντα στη ζωή τους, είτε τα ελέγχουν με υπερβολική αυστηρότητα, στο τέλος μιλάμε για γονείς που 

  • κάνουν τα μαθήματα του παιδιού,
  • τρέχουν στο σχολείο αν ξεχάσει την τσάντα,
  • μιλούν όλη μέρα στα μαμαδοchat για τις εργασίες/τα βιβλία/τα διαλείμματα
  • και συνήθως το παιδί τους έχει πάντα δίκιο! 

Είναι γονείς που αν δεν καλέσουν το παιδί τους στο πάρτι θα κάνουν όλη την τάξη ανάστατη. Θα πάρουν τηλέφωνο για να το λύσουν και να μη νιώσει το παιδί αδικημένο. Αν στο σχολείο δεν κάτσει με τον φίλο του, θα τρέξουν στον δάσκαλο για να τον μεταπείσουν. Κι όταν μεγαλώσει το παιδί, θα διαλέγουν δραστηριότητες, αντικείμενο σπουδών, έπιπλα και ρούχα, μπορεί ακόμα και συντρόφους. Δεν θα το αφήνουν να μείνει μόνο του ή να ταξιδέψει σε μακρινό προορισμό. 

Η υπερπροστασία πηγάζει από αγάπη, αλλά δεν καταλήγει σε αγάπη 

Όλη αυτή η στάση αυτών των γονιών πηγάζει από αγάπη. Όμως στην πραγματικότητα, με το να μη δίνουν χώρο στο παιδί να αποτύχει, να δοκιμάσει, να κάνει επιλογές, του στερούν την ευκαιρία να μεγαλώσει.

Τα παιδιά μέσα από την απογοήτευση ή την αποτυχία μαθαίνουν να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους, να γίνονται πιο ανθεκτικά και να χτίζουν την αυτοπεποίθησή τους. 

Για αυτό έρευνες δείχνουν ότι παιδιά με υπερπροστατευτικούς γονείς έχουν περισσότερη ντροπαλότητα, άγχος, δυσκολίες με τους φίλους τους και με τις σχέσεις τους. Στην ενήλικη ζωή τους μπορεί να εμφανίσουν άγχος, κατάθλιψη και χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Συχνά, μάλιστα, επειδή οι υπερπροστατευτικοί γονείς έχουν διαρκώς άγχος, τα παιδιά τους υιοθετούν αυτό το άγχος και στη δική τους καθημερινότητα. 

Άλλο ασχολούμαι- άλλο είμαι υπερπροστατευικός

Ποια είναι η χρυσή ισορροπία; Εννοείται ότι η γονική εμπλοκή είναι πολύτιμη. Τα παιδιά με γονείς υποστηρικτικούς, τρυφερούς και ισορροπημένους συνήθως πετυχαίνουν περισσότερα

Οι ισορροπημένοι γονείς αγαπούν, στρίζουν, καθοδηγούν και συμβουλεύουν αλλά ταυτόχρονα αφήνουν χώρο στα παιδιά τους. Γνωρίζουν ότι η ζωή έχει απογοητεύσεις και δυσκολίες. Για αυτό θέλουν να τους μάθουν να τις διαχειρίζονται. Όχι απότομα ή άγαρμπα. Αλλά με τρυφερότητα. Την επόμενη φορά που το παιδί έχει ξεχάσει τα βιβλία του, μην τα πας στο σχολείο. Δες πώς θα το διαχειριστεί μόνο του. Την επόμενη φορά που θα διαφωνήσει με ένα φίλο του, μην πάρεις τηλέφωνο τη μαμά του για να τα βρουν. Δες πώς θα το λύσει εκείνο. Και μετά συμβούλευσε και συζήτησέ το. Έτσι θα αποκτήσει ανθεκτικότητα, αυτοπεποίθηση και θα είναι έτοιμο μια μέρα να πετάξει μακριά από τη "φωλιά".

Διαβάστε Επίσης