Κάποιοι γονείς δεν επικεντρώνονται στην προσπάθεια και στον κόπο των παιδιών τους, αλλά κοιτούν μόνο την επιτυχία. Δεν δίνουν προτεραιότητα στο παιχνίδι, στην προσπάθεια και στα οφέλη που έχει ένα άθλημα για τα παιδιά, αλλά ενδιαφέρονται μόνο για τη νίκη. Αυτό έχει επίδραση στη ψυχική υγεία των παιδιών τους και αν, μάλιστα, το επικοινωνήσουν με επιθετικό τρόπο, άθελα τους μπορεί να "σαμποτάρουν" την αθλητική τους επίδοση.
Ακόμα κι αν κάποιοι θέλουν να υποστηρίξουν τα παιδιά τους, κάποιες φορές ο τρόπος που επιλέγουν να το κάνουν δεν είναι πάντα ο κατάλληλος. Στον αθλητισμό, ο ανταγωνισμός είναι ήδη μεγάλος και οι ίδιοι οι γονείς δεν έχουν μάθει να φέρονται ώριμα σε αθλητικούς χώρους (ευτυχώς, όχι όλοι!). Οι φωνές, τα "μπράβο", τα "τι έκανες" και τα "πρόσεξε" λειτουργούν καταπιεστικά.
Η υπερβολική πίεση των γονιών στα παιδιά μπορεί πολλές φορές να λειτουργήσει εναντίον τους, οδηγώντας σε άγχος, μείωση της απόδοσής τους, ακόμα και burnout. Αυτό είχαν υπόψιν τους και υπεύθυνοι στο Ηνωμένο Βασίλειο που απαγόρευσαν σε γονείς να παρακολουθήσουν αθλητικούς αγώνες των παιδιών τους στα δημοτικά σχολεία του Νότιου Λονδίνου. Φαντάζεσαι, να συνέβαινε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα;
Ό,τι συμβαίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο μάλλον συμβαίνει παντού στην Ευρώπη
"Είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην αθλητική επίδοση και συμβαίνει εδώ και χρόνια", εξηγεί ο Stephen Smith, πρόεδρος του τμήματος Αθλητικής και Αθλητικής Ψυχολογίας της Βρετανικής Ψυχολογικής Εταιρείας στην εφημερίδα The Guardian. Οι μεγαλύτεροι αθλητές στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και σε όλο τον κόσμο, όπως εξηγεί ο Smith, είχαν αναπτύξει ισχυρές σχέσεις με τους γονείς τους. Κι αυτές οι σχέσεις μπορεί να είναι ισορροπημενες αλλά μπορεί και να βγουν εκτός ορίων. Όταν η υπερπροστασία ή ο αυταρχισμός στην ανατροφή μπλέκεται και στον αθλητισμό, τα παιδιά "παγώνουν" και συχνά δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις αθλητικές τους υποχρεώσεις. Για αυτό εκτός από το Λονδίνο, τα τελευταία χρόνια σε πολλά σχολεία στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουν απαγορεύσει την είσοδο των γονιών στις αθλητικές δραστηριότητες λόγω απρεπούς συμπεριφοράς.
Διαβάστε Επίσης
"Το επίπεδο της κακοποίησης και η συμπεριφορά έχει χειροτερέψει. Αλλά το είχαμε αγνοήσει και τώρα προσπαθούμε να το ανατρέψουμε, τόσο όσον αφορά στον τρόπο που οι γονείς πιέζουν τα παιδιά τους, όσο στον αντίκτυπο της κακής συμπεριφοράς και της κακοποίησης που προέρχεται από τα αποδυτήρια", τόνισε ο Stephen Smith.
Η απαγόρευση εστιάζει στην αιτία του προβλήματος;
Η απαγόρευση στους γονείς να παρακολουθούν τους αγώνες των παιδιών τους θα μπορούσε να διορθώσει το πρόβλημα; Και τι συμβαίνει με τους γονείς που απλά θέλουν να επικτροτήσουν την προσπάθεια των παιδιών τους χωρίς να "ανακατεύονται" στη δουλειά του προπονητή;
Σύμφωνα με τον Dr. Matthew Cunliffe, σύμβουλο και ψυχολόγο αθλητισμού και άσκησης του Πανεπιστημίου του Greenwich, η απαγόρευση δεν διορθώνει το πρόβλημα, απλά δημιουργεί λιγότερες αφορμές καταπίεσης των παιδιών από "υπερβολικούς" γονείς. "Είναι δύσκολο να καθοριστεί η αιτία", ανέφερε στον Guardian. Όπως εξήγησε, η απαγόρευση της πρόσβασης των γονιών δεν είναι η απάντηση, αφού η υποστήριξη τους σε υγιή πλαίσια είναι σημαντικό κομμάτι της παιδικής ηλικίας. "Ως παιδί, οι γονείς σου είναι αυτοί στους οποίους στρέφεσαι σε περιόδους άγχους και παρέχουν πολλή συναισθηματική υποστήριξη", τόνισε.
Ο ασφαλής δεσμός δίνει τη λύση
Τα παιδιά των οποίων οι γονείς είναι "συνεπείς, ζεστοί, αξιόπιστοι και ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους" στον τρόπο που τα καθοδηγούν, είναι πιθανό να αναπτύξουν έναν ασφαλή δεσμό που θα τους δώσει αυτοπεποίθηση όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά και στη ζωή τους γενικότερα.
Αντίθετα, όταν οι γονείς είναι ασυνεπείς ή όχι ιδιαίτερα καθησυχαστικοί, τα παιδιά είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν έναν "αγχώδη δεσμό", κάτι που συχνά σημαίνει ότι αναζητούν διαρκώς επιβεβαίωση και φοβούνται την απόρριψη.
