Υπάρχουν στιγμές που πολλές μαμάδες νιώθουμε πως το βάρος της συναισθηματικής ισορροπίας στο σπίτι πέφτει αποκλειστικά πάνω μας. Είναι οι στιγμές που το παιδί έχει κάνει ένα λάθος κι εμείς δείχνουμε κατανόηση αλλά ο μπαμπάς το τιμωρεί. Είναι οι στιγμές που εσύ θέλεις gentle parenting κι εκείνος επιλέγει πιο αυστηρή προσέγγιση.
Δεν συμβαίνει μόνο στις μαμάδες. Σε πολλές οικογένειες οι μπαμπάδες είναι λιγότερο αυστηροί. Όσο κι αν λένε οι ψυχολόγοι ότι οι γονείς πρέπει να έχουμε μια κοινή φωνή απέναντι στο παιδί, αυτό δεν συμβαίνει πάντα στην πραγματικότητα. Ναι, μπορούμε να πούμε στο παιδί ότι "εγώ έχω διαφορετική άποψη από τον μπαμπά σου", αλλά όταν το κάνουμε σε θέματα διαπαιδαγώγησης, τότε συνήθως μπερδεύεται.
Όταν ένας από τους δύο γονείς επιλέγει έναν πιο αυστηρό ή σκληρό τρόπο διαπαιδαγώγησης, συνήθως ο άλλος γονιός προσπαθεί να εκφράσει την ανησυχία του. Αλλά πολύ συχνά συναντούν άρνηση, αντίσταση ή τη φράση: "Έτσι έμαθα εγώ" ή "Τα παιδιά χρειάζονται πειθαρχία". Κι έτσι, το χάσμα ανάμεσά τους μεγαλώνει: Ανάμεσα στον γονιό που θέλει να προστατεύσει την ψυχική υγεία του παιδιού και στον άλλο γονιό που πιστεύει ότι χτίζει χαρακτήρα.
Κι εκεί δημιουργείται ένα συναίσθημα-παγίδα. Ο γονιός θέλει να προστατεύσει τα παιδιά από την υπερβολική αυστηρότητα, χωρίς όμως να υπονομεύσει τον ρόλο του άλλου γονιού. Κι όσο η διαφωνία μένει άλυτη, τόσο μεγαλώνει η αγωνία: Μήπως κάνω υπερβολές; Μήπως όμως αφήνω κάτι σημαντικό να περάσει χωρίς αντίδραση;
Η λύση δεν είναι εύκολη καθώς κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Κάθε ζευγάρι έχει τους δικούς του κώδικες επικοινωνίας. Όμως, ο ρόλος του ψυχολόγου σε αυτή την περίπτωση είναι σημαντικός. Γιατί μπορεί να δώσει τα "εργαλεία" σε ένα γονιό ώστε να μπορέσει να επικοινωνήσει σωστά χωρίς να προκαλέσει συγκρούσεις, αλλά και να θέσει όρια σωστά χωρίς τύψεις ή υπερβολές. Σύμφωνα με την ψυχολόγο Samantha Rodman υπάρχουν 5 βήματα που μπορούν να βοηθήσουν:
1. Κάνε πρώτα ένα εσωτερικό "check"
Σκέψου πώς σε επηρεάζει η συμπεριφορά του συντρόφου σου. Μπορεί να είσαι ευαίσθητη επειδή μεγάλωσες με κριτικό ή ψυχρό γονιό. Αν ναι, είναι λογικό να φοβάσαι πως το παιδί νιώθει όπως ένιωθες εσύ στην παιδική σου ηλικία.
2. Μίλα ως σύμμαχος, όχι ως αντίπαλος
Απέφυγε να λες "φρόντισε να φέρεσαι σαν ενήλικας". Να κριτικάρεις επειδή κριτικάρει το παιδί. Να παριστάνεις τον καλό γονιό και αυτός τον "κακό". Να επιμένεις πως υπάρχει μόνο ένας σωστός τρόπος διαπαιδαγώγησης και είναι ο δικός σου.
Προτίμησε να δείξεις πως είστε στην ίδια ομάδα: "Μαζί ψάχνουμε λύσεις για το παιδί". Να ακούσεις με ενσυναίσθηση: Τι φοβάται; Πώς μεγάλωσε; Τι πιστεύει ότι κάνει σωστά; Να ομολογήσεις κι εσύ τις δικές σου αδυναμίες στην ανατροφή. Να ζητήσεις συγγνώμη αν κάποτε τον υπονόμευσες μπροστά στο παιδί.
3. Μοίρασε τη "δουλειά" της πειθαρχίας
Αν ο σύζυγος αισθάνεται πως όλη η πειθαρχία βαραίνει εκείνον, μπορεί να γίνεται πιο αυστηρός από άμυνα. Αν συμφωνείς με την παρατήρηση που κάνει, μπορείς να παρέμβεις εσύ. Παράδειγμα: Αν το παιδί φάει δέκα μπισκότα αντί για τρία, μπορείς εσύ να αναλάβεις τα όρια, δείχνοντας πως σέβεσαι όσα είπε ο άλλος γονιός. Αυτό βοηθά ώστε το παιδί να μη βλέπει τον ένα μόνο γονιό ως "κακό".
4. Επίλεξε τις στιγμές για να συζητάς
Μην αμφισβητείς τον τρόπο του μπροστά στο παιδί. Μίλα αργότερα, με ήρεμο τρόπο: "Θα ήθελα να σου πω κάτι για τον τόνο που χρησιμοποίησες πριν. Μήπως έμοιαζε σκληρός για το παιδί;"
5. Αναζήτησε την ισορροπία
Δεν θες να μεγαλώσεις το παιδί σου χωρίς όρια. Αλλά ούτε κι ένα παιδί που νιώθει άσχημα με τον εαυτό του. Βρες την ισορροπία και όλα θα πάνε καλά!
