Ρουτίνα; Είμαι μαμά δύο παιδιών. Μετά από κόπο, δάκρυα και ιδρώτα κατάφερε ο πελαργός να μου χτυπήσει την πόρτα για δεύτερη φορά μετά από 7,5 χρόνια από την πρώτη. Ότι ήξερα, όσα νόμιζα πως ήξερα, ότι είχα ζήσει με το πρώτο παιδί, δεν υπήρχαν πια στον σκληρό μου. Ήμουν μαμά ξανά από την αρχή σαν να μην υπήρξα ξανά, χωρίς καμία εμπειρία. Κενό, σαν να μην είχα περάσει ποτέ από αυτή τη θέση.
Το μόνο που διακριτικά θυμάμαι στο πρώτο μου παιδί ήταν η τρομερή εμμονή μου στη ρουτίνα, η αφιέρωσή μου σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Κάτι που μου στερούσε την ελευθερία αλλά έκανε το παιδί μου ήρεμο κι ευτυχισμένο. Βέβαια σε εκείνη τη φάση της ζωής δοσμένη απόλυτα στο θαύμα που κρατούσα στα χέρια μου, η ρουτίνα ταυτιζόταν απόλυτα με το είναι μου. Ήταν για το καλό του παιδιού τέλος. Δεν χωρούσε κάτι άλλο δίπλα σε αυτό. Ήμουν μάνα με κάθε κόστος. Βασικά δεν έβλεπα κανένα κόστος.
Το παιδί μου μεγάλωσε έγινε 7,5 χρόνων όταν απέκτησε αδερφάκι. Η χαρά μου, η προσμονή μου ήταν τόσο μεγάλη, είχα παλέψει τόσο πολύ για αυτό το μωρό. (Και το τονίζω γιατί ενώ το ήθελα πολύ δεν είχα προετοιμαστεί να χάσω τίποτα από όσα με έκαναν χαρούμενη και ψυχικά γεμάτη, όπως για παράδειγμα η κοινωνική συναναστροφή.)
Από την αρχή δεν ήθελα να στερήσω στο μεγαλύτερο παιδί τίποτα σχετικά με την κοινωνική του ζωή, τις φιλίες, τον ελεύθερο χρόνο, δεν ήθελα να νιώσει πως το μωρό θα της προκαλέσει κάποιο βάρος, έτσι όλη μου η μέχρι τότε κοσμοθεωρία, πήγε περίπατο.
Ήμουν κι εγώ πια μια άλλη. Κι η ζωή μας ως οικογένεια ήταν άλλη, είχε κι αυτή τις δικές της συνήθειες, τη δική της ρουτίνα. Ποια από τις δύο να ακολουθήσω..;
Με την επιστροφή μου από το μαιευτήριο (ήταν και καλοκαίρι) τίποτα δε μπορούσε να με κρατήσει μέσα. Έτσι ενώ στο πρώτο παιδί έμεινα σε μια δική μου καραντίνα και τις 40 πρώτες μέρες μέσα, στο δευτερο, ξεκίνησα από νωρίς τις βόλτες! (Σταυρωστε με έβγαλα το νεογέννητο ημερών μια βόλτα στο τετράγωνο, μαζί με το μεγάλο μου παιδί για να μπορέσω να περάσω λίγο χρόνο μαζί του και να φάμε ένα παγωτό!)
Κι η ζωή μας συνεχίστηκε κάπως έτσι με δειλές βόλτες αργά το απόγευμα. Στο ένα χέρι το καρότσι με το πορτ μπεμπε, στο άλλο τη μεγάλη με τα rollers. Το ίδιο έγινε και στην παραλία, στις διακοπές, στο μπαράκι για μπύρα χωρίς αλκοόλ, στον πρωινό καφέ με τις κολλητές και από φθινόπωρο στις δραστηριότητες του άλλου παιδιού. Στο ένα χέρι το μωρό στην άλλη το παιδί στα αγγλικά, στην ενόργανη, στα παιδικά πάρτι, στο σούπερ μάρκετ, στα εμπορικά, στο εστιατόριο, στον παιδότοπο, στην παιδική χαρά, ακόμα κι αν δεν επέτρεπε η ώρα, ήμασταν αυτοκόλλητοι ακόμα και αν κανονικά θα έπρεπε να έχει μια συγκεκριμένη ρουτίνα.
Ποια ρουτίνα; Πως μπορώ να διατηρήσω μια ρουτίνα; Αυτό θα γινόταν μόνο αν σταματούσα το μεγάλο παιδί από κάθε δραστηριότητα κι έτσι τηρούσα ευλαβικά τα ωράρια του μωρού. Και μιλάω ως ένας άνθρωπος που δεν έχει βοήθεια. Η βοήθεια μπορεί να είναι σωτήρια ωστόσο δε μπορεί να αντικαταστήσει σε τίποτα τη παρουσία της μαμάς.
Ξέρεις γιατί κλαίει ο μικρός; Μου έριχνε συχνά τις ευθύνες ο σύντροφός μου. Ξέρεις γιατί δεν τρώει καλά; Ξέρεις γιατί δεν κοιμάται καλά; Γιατί το παιδί δεν έχει πρόγραμμα. Με γέμιζε τύψεις για κάτι που στην τελική δεν ήταν στο χέρι μου. Πρώτον γιατί υπήρχε ένα ακόμα παιδί που ήθελε να μεγαλώσει, να ζήσει να χαρεί και δεύτερον υπήρχα κι εγώ που την είχα δει αλλιώς. Ήθελα κι εγώ να ζήσω μαζί τους!
Στο δεύτερο παιδί τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ακόμα κι η αγάπη σου. Δεν την περιμένεις να έρθει, είναι εκεί, έτοιμη να το υποδεχτεί. Δεν φοβάσαι ακόμα και τη σκιά σου, είσαι πιο χαλαρή και απολαμβάνεις τη δεύτερη σου ευκαρία στη μητρότητα, γιατί η πρώτη ήταν σχεδόν εξαντλητική. Από την πίεση να γίνουν όλα σωστά και με πρόγραμμα.
Είμαι πιο ευτυχισμένη χωρίς τη ρουτίνα, ακόμα κι αν έχω να αντιμετωπίσω περισσότερη γκρίνια στο σπίτι.
Όταν έχεις ήδη ένα παιδί είναι λογικό κάποια πράγματα να βγουν εκτός προγράμματος, γιατί η ζωή είναι έτσι που πολλές φορές σε παρασύρει. Τον χάνεις τον χρόνο, γλιστράει από τα χέρια σου! Θέλεις να γυρίσεις λίγο πιο αργά τα σαββατοκύριακα γιατί έχεις βγει έξω με φίλους κι είναι ωραία, θέλεις να πας στην παράσταση του σχολείου και δεν έχεις κανέναν να σου κρατήσει το μωρό, θέλεις να διαβάσεις το μεγάλο σου παιδί που έχει μια άσκηση στα μαθηματικά και σε χρειάζεται. Οκ δεν έγινε και κάτι.. Σε ένα γενικό πλαίσιο υπάρχει ένα πρόγραμμα, απλά ελαφρώς πιο ελαστικό. Γιαυτό αυτό που έχω να καταθέσω είναι πως...
Είμαι πιο ευτυχισμένη χωρίς τη ρουτίνα, ακόμα κι αν έχω να αντιμετωπίσω περισσότερη γκρίνια στο σπίτι. Το ξέρω, το περιμένω…Η ρουτίνα στο δεύτερο παιδί μπορεί να πήγε περίπατο αλλά πολλές φορές ακόμα κι αυτή χρειάζεται να σπάει για το καλό ολων.
Η μητρότητα χρειάζεται ευελιξία και διαθεσιμότητα, καλή διάθεση και σεβασμό στις ανάγκες μας. Καλή η σταθερότητα και το αυστηρό πρόγραμμα, αρκεί να σου ταιριάζει και να μη πιέζει και περιορίζει τους ρυθμούς και τα μέλη μιας οικογένειας. Σε εμάς ενα πιο ελαστικό πρόγραμμα που κρατάει ελάχιστα πράγματα σταθερά, φαίνεται να δούλεψε.
Το πρώτο μου παιδί έκανε και τις 356 μέρες του χρόνου μπάνιο πριν κοιμηθεί. Γιατί έτσι εγώ το ήθελα και ήμουν προγραμματισμένη σε αυτό! Το δεύτερο έκανε τις 350..Τις άλλες 15 έκανε μεσημεράκι. Ε εντάξει δε νομίζω πως έγινε κάτι..Εσύ τι λες;
Διαβάστε Επίσης
