Η σχέση μητέρας και κόρης στα χρόνια περνάει από σαράντα κύματα. Είναι ίσως η μόνη τόσο σημαντική σχέση με τόσες πολλές συγκρούσεις, πόνο και δάκρυα. Η κόρη προσπαθεί να πάρει την αποδοχή, να βρει τον εαυτό της και η μαμά να παραδεχτεί πως αυτό το πλάσμα που ανθίζει μπροστά στα μάτια της, μπορεί να γίνει καλύτερο από την ίδια. Δύσκολο το challenge!
Μια σχέση τέτοια ήταν και η δική μας με την δική μου μαμά. Όσο ζούσαμε κάτω από την ίδια στέγη, ο στόχος μου ήταν να φύγω όσο πιο μακριά μπορούσα και κοίτα πως τα φέρνει η ζωή...
Όσο μακριά κι αν έφυγα ο δρόμος με έφερε πάλι πίσω. Κι όλα όσα "μισούσα" τείνω να τα αγαπήσω αδιαμαρτύρητα. Όχι μόνο γύρισα κοντά στην μαμά μου, αλλά της παρέδωσα και τα "κλειδιά" από ό,τι πολυτιμότερο έχω. Τα παιδιά μου και το μεγάλωμα τους σε καθημερινή βάση, όσο εγώ λείπω στη δουλειά.
Κι εκεί που το δικό μου μεγάλωμα μαζί της μου έμοιαζε πάντα εφιαλτικό και παράδειγμα προς αποφυγή, σε ελάχιστο διάστημα κατάφερα να την "αγαπήσω-συγχωρήσω", (όπως θέλεις πες το), μέσα από τα παιδιά μου. Μέσα από τα μάτια τους για την αγαπημένη τους γιαγιά, αλλά και το νοιάξιμο, τον τρόπο που τα φροντίζει, το ενδιαφέρον για το αν πονούν, αν έφαγαν, αν θα κοιμηθούν, τον τρόπο που ακολουθεί τους δικούς μου κανόνες χωρίς να κάνει "τα δικά της", αλλά και το πηγαίο παιχνίδι που δίνει απλόχερα στα δικά μου παιδιά. Πότε καθισμένη στο πάτωμα για ώρες και πότε στην παιδική χαρά με διάθεση και αντοχή 20άρας!
Η σχέση μητέρας κόρης
Κάθε κορίτσι είναι προγραμματισμένο να έρθει σε σύγκρουση με την μητέρα του. Λένε, πως όσο κι αν την αγαπάς, άλλο τόσο θα θες με μαθηματική ακρίβεια να την ξεμαλλιάσεις. Ετσι κι εγώ! Για την ακρίβεια, ένιωθα την μητέρα μου απούσα στο μεγάλωμα μου. Όχι πως δεν ήταν εκεί εκεί, ήταν, η ψυχή της δεν ήταν. Κι εγώ, αυτήν την ψυχή την ήθελα, την χρειαζόμουν.
Βλέπεις ο καθένας μας κουβαλάει τα δικά του και η μητρότητα είναι άτιμο πράγμα, τα βγάζει όλα στην επιφάνεια. Όσο τα σπρώχνεις εσύ προς τα κάτω, τόσο αυτά ξανέρχονται ψηλά. Κι όταν είναι πολλά, χάνεις την καθημερινότητα, χάνεις την παρουσία, την επαφή με τα παιδιά σου. Όπως έχει πει και ο διάσημος ελβετός ψυχολόγος Carl Jung, "το μεγαλύτερο βάρος που πρέπει να κουβαλήσει ένα παιδί, είναι η ζωή που δεν έζησαν οι γονείς του”.
Δεν ξέρω αν έπαιζε ρόλο το άγχος της ευθύνης, όλα όσα έπρεπε να κάνει η δική μου μαμά για να μεγαλώσω. Αν οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας ή η δική της συναισθηματική ανωριμότητα την απροσανατόλιζαν από τον μόνο στόχο, το να με αγαπά και να το δείχνει.
Τώρα, πιο ώριμη, άνετη και απελευθερωμένη απολαμβάνει την ζωή με τα εγγόνια. Παίζει, χαίρεται, τους κάνει πλάκες, τους δίνει ελευθερίες που δεν μου έδινε, τους δίνει σημασία που εγώ δεν είχα.
Ηταν ευλογία να κάνω κορίτσι, το ήθελα σαν τρελή. Έλεγα πως εγώ θα προστατεύσω την σχέση μας και μέσα από αυτήν, πίστευα πως θα έλυνα και την άλλη! Την σχέση μου με τη μαμά μου. Ήξερα τι θα αποφύγω, είχα μπροστά μου το πρότυπο που δεν ήθελα να είμαι. Δεν θα έκανα τα λάθη της και σε καμία περίπτωση δε θα μεγάλωνα τα παιδιά μου με τον ίδιο τρόπο.
Η επόμενη μέρα
Τα παιδικά μου τραύματα με οδήγησαν κάποτε στο ντιβάνι του ψυχολόγου. Κύριο αίτημα να θεραπεύσω τη σχέση μου με την μητέρα μου. Να συγχωρήσω, να προχωρήσω. Να γιατρέψω την μικρή μου πληγή, για να δώσω χώρο στο νέο. Κι όμως τίποτα δε με βοήθησε περισσότερο από την ίδια την επαφή της μαμάς μου με τα παιδιά μου που ήρθε αργότερα, αβίαστα και χαλαρά.
Μια επαφή με ειλικρινή και αυθεντική αγάπη, που δεν ζήλεψα επειδή εγώ δεν είχα, μια επαφή που ήρθε και γιάτρεψε απαλά σαν χάδι τους δικούς μου πόνους.
Ναι η μαμά μου ήξερε να είναι τρυφερή μαζί τους, κι αυτό ήταν που με ένοιαζε. Ήξερε να παίζει στο πάτωμα, να τους διαβάζει ξανά και ξανά το ίδιο παραμύθι, να αντέχει την γκρίνια τους, να τους επιτρέπει να κάνουν σκανταλιές, να τα χαϊδεύει μέχρι να κοιμηθούν και ας μην είχα εγώ καμία ανάμνηση τέτοια.
Θαυμάζω την όρεξή της, ενώ εγώ ίσα που σέρνομαι μέχρι τον καναπέ κατά τον γυρισμό μου στο σπίτι και εκτιμώ που θα μου πει "άσε θα τους κάνω εγώ μπάνιο ή άσε με εμένα να τους φτιάξω το βραδινό”. Μέσα από όλη αυτή τη συνθήκη, μπόρεσα επιτέλους να γεμίσω τα κενά μου, να επουλώσω τις πληγές και να καταλάβω πως όσα καλά έχω μέσα μου προέρχονται από εκείνη.
Άλλωστε κάθε μητέρα έχει μέσα της την δική της και κάποια στιγμή είναι σίγουρο πως κι εσύ θα γίνεις εκείνη, αρκεί να το καταλάβεις γρήγορα και να το αλλάξεις, αν είναι βέβαια αυτό που θες...
