Αυτή η φράση που τόσο εύκολα βγαίνει από τα χείλη μας "κανείς δεν θα σε αγαπήσει όσο η μανούλα"... πόσο δύσκολη είναι κι ας είναι τρυφερή. Γιατί την λέμε; Επειδή το πιστεύουμε; Σίγουρα όχι γιατί το ευχόμαστε. Μήπως είναι εγωιστικό; Θέλουμε το παιδί μόνο για εμάς; Ή μήπως απλά το λέμε χωρίς να σκεφτόμαστε πώς νιώθει το παιδί εκείνη τη στιγμή; Μα γιατί να μην ευχόμαστε απλά να το αγαπήσουν ακόμα περισσότερο;
Η αγάπη της μητέρας είναι υπέρτατη. Είναι μοναδική, σίγουρα. Όμως δεν χρειάζεται να το υπενθυμίζουμε στο παιδί με τέτοιες φράσεις. Τα παιδιά μας, άλλωστε, την καταλαβαίνουν μέσα από τις λέξεις και τις πράξεις μας. Από τις αγκαλιές και τα φιλιά. Από την καλοσύνη και την κατανόηση που δείχνουμε μετά από μια αγκαλιά. Από τα όρια που θέτουμε για να είναι ασφαλή. Από τη σιγουριά που τους εμπνέουμε ότι μαζί μας θα είναι ασφαλή και πάντα θα αγαπιούνται. Η αγάπη της μάνας δημιουργεί συναισθηματικά υγιείς ενήλικες που θα ψάξουν να βρουν συντρόφους και φιλικές και επαγγελματικές σχέσεις που θα είναι υγιείς.
Σε μια πρόσφατη ανάρτησή του ο εκπαιδευτικός Μάριος Μάζαρης, έγραψε σχετικά: "τη μανούλα, τον μπαμπάκα, την οικογένεια. Δε χρειάζεται να υπογραμμίσουμε τη σημασία της, αν το κάνουμε ίσως κρύβει ανασφάλεια ή όχι και τόσο στιβαρά θεμέλια. ΑΓΑΠΗΣΤΕ και ευχηθείτε να το αγαπήσουν το παιδί σας ΤΟΣΟ και ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ. Τη φράση με το «αίμα και νερό» την άκουσα από τη φίλη σε μια κουβέντα της και με συγκίνησε πολύ με το πόσο αληθινή είναι)".
Δες όλη την ανάρτηση εδώ
