Όταν τα παιδιά μας είναι θυμωμένα, εκνευρισμένα ή απλά έχουν ένα συναισθηματικό ξέσπασμα, συχνά οι γονείς δεν λειτουργούμε με ψυχραιμία. Η πρώτη μας αντίδραση είναι να σταματήσουμε την αρνητική συμπεριφορά και το συναίσθημα που "ταλαιπωρεί” το παιδί και σπάνια σκεφτόμαστε ότι είναι κάτι φυσιολογικό κι αρκεί να του μάθουμε να το διαχειρίζεται.
Είναι αυτές οι στιγμές που λέμε μαμαδίστικες φράσεις, αυτές που μας έλεγε η δική μας μητέρα και νομίζουμε ότι βοηθάνε ή θα σταματήσουν "μαχαίρι” τον πανικό. Και συχνά είναι φράσεις που αν μας τις έλεγαν εμάς όταν θυμώνουμε, μάλλον θα εκνευριζόμασταν περισσότερο παρά θα ηρεμούσαμε. Γιατί συνεχίζουμε, λοιπόν, να τις λέμε στα παιδιά;
"Πάρε μια βαθιά αναπνοή”
Σκέψου να είσαι θυμωμένη με κάτι, να νιώθεις απογοήτευση ή απελπισία, να μην έχεις βρει τρόπο να διαχειριστείς μια δυσκολία που σου παρουσιάστηκε και ξαφνικά κάποιος που θέλει να σε βοηθήσει να σου πει "πάρε μια βαθιά αναπνοή”. Μάλλον θα εκνευριζόσουν περισσότερο. Οι βαθιές αναπνοές μειώνουν το στρες, αλλά δεν βοηθούν αν δεν έχεις αναγνωρίσει πρώτα το συναίσθημά σου. Είναι προτιμότερο να βοηθήσεις πρώτα το παιδί να καταλάβει γιατί νιώθει έτσι κι έπειτα να προτείνεις να πάρετε μαζί βαθιές αναπνοές.
"Ηρέμησε”
Όπως και στο παραπάνω παράδειγμα, όταν είσαι θυμωμένος και σου λένε να ηρεμήσεις, αμέσως εκνευρίζεσαι. Γιατί αν μπορούσες θα το είχες κάνει ήδη. Το παιδί δεν θέλει να ακούσει τι πρέπει να κάνει αλλά πώς θα το κάνει! Είναι προτιμότερο να το βοηθήσεις να ηρεμήσει λέγοντας "είσαι εκνευρισμένη. Το καταλαβαίνω γιατί νιώθεις έτσι”. Η αποδοχή και η αναγνώριση ηρεμούν περισσότερο από το "ηρέμησε”!
"Είσαι καλά/ Όλα καλά θα πάνε/ Δεν έγινε τίποτα”
Το λέμε πάρα πολύ συχνά γιατί πιστεύουμε ότι θα ηρεμήσει το παιδί. Όμως τη στιγμή του συναισθηματικού ξεσπάσματος, αυτό που έχει ανάγκη είναι ο γονιός του να κατανοήσει τη δυσκολία που περνάει κι όχι να του πει "δεν έγινε τίποτα”. Αυτό μπορεί να δείχνει ότι υποτιμάς την κατάσταση ή δεν καταλαβαίνεις ακριβώς τι νιώθει.
"Στο είπα ότι θα...”
Το παιδί είναι εκνευρισμένο επειδή ξέχασε το παγούρι του ή έχασε ένα παιχνίδι κι εμείς του λέμε "αμάν και στο είπα ότι θα το ξεχάσεις” ή "πρόσεχε, δεν είδες ότι θα έπεφτες;”. Είναι προτιμότερο να του δείξουμε ότι είναι φυσιολογικό να κάνουμε λάθη και το αγαπάμε ακόμα κι όταν τα κάνει. Το αντίθετο δημιουργεί ενοχές!
"Μα τι σου συμβαίνει;/ Πώς κάνεις έτσι; Σταμάτα!”
Το παιδί ξεσπάει κι εμείς δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τη συμπεριφορά του; Αντί, λοιπόν, να το ηρεμήσουμε με υγιή τρόπο, του ρίχνουμε περισσότερες ενοχές για τον τρόπο που το εκφράζει! Δεν κάνουμε κήρυγμα σε ένα παιδί τη στιγμή που χρειάζεται μια αγκαλιά! Πρώτα το ηρεμούμε και μετά συζητάμε τους υγιείς τρόπους έκφρασης ενός αρνητικού συναισθήματος.
