Πώς βιώνει τη Γιορτή της Μητέρας ένα παιδί που έχει χάσει τη μαμά του; Να του μιλήσουμε για αυτό; Μήπως να μην πάει σχολείο αφού οι συμμαητές του θα φτιάχνουν κάρτες και κατασκευές για τις μαμάδες του; Να κάνουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα;
Ο εκπαιδευτικός Μάριος Μάζαρης μας δίνει την πολύτιμη συμβουλή του, εξηγώντας ότι μπορεί η μαμά να έχει φύγει... αλλά θα παραμείνει για πάντα η μαμά του. Κι αν θέλει να τη τιμήσει, τότε η Γιορτή της Μητέρας είναι η καλύτερη αφορμή.
Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί να τιμήσει τη μητέρα του που έχει φύγει από τη ζωή με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας;
Όπως αναφέρει σε ανάρτησή του ο εκπαιδευτικός: "ένα θέμα που με ρωτάτε συνέχεια, για τη μαμά, τον μπαμπά, τη γιαγιά, για τον ΘΑΝΑΤΟ και πώς τον αντιμετωπίζουμε σε μια τάξη. καταρχάς, τον ΠΡΩΤΟ ΛΟΓΟ τον έχει το σπίτι, συζητάμε μαζί τους για το πώς θα ήθελαν να το χειριστούμε, μιλάμε με ειδικούς (παιδοψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, εκπαιδευτικούς) για την καλύτερη προσέγγιση. κι ύστερα με ΦΡΟΝΤΙΔΑ κι ΑΓΑΠΗ, μιλάμε για όλα εκείνα τα πρόσωπα που ΤΙΜΑΜΕ και ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ, ακόμα κι όταν λείπουν.
Στα 19 χρόνια που είμαι σε τάξεις, χρειάστηκε τουλάχιστον 7 φορές να κάνουμε κατασκευές για τη μέρα της Μητέρας, του Πατέρα. Τις κάναμε πάντα ΜΕ το παιδί που την / τον είχε χάσει. Με αγκάλιαζαν, το ήθελαν, το ήθελε κι ο άλλος γονιός. Αλλά παίζει ρόλο το πότε έφυγε ο γονιός. Αν είναι πολύ πρόσφατο / νωπό, καλύτερα να διπλοελέγξουμε τα συναισθήματα όλων. Και πάντα θα πονάει.
Στόχος δεν είναι το ΝΑ ΜΗΝ ΠΟΝΑΕΙ, αυτό είναι αδύνατο. Στόχος είναι να μην αφήσουμε τον πόνο να ακινητοποιήσει τη μνήμη, το μοίρασμα, την αγκαλιά. Και δεν πιέζουμε το παιδί να μοιραστεί σκέψεις του, απλώς να παρευρίσκεται μπροστά στη συζήτηση και ΑΝ ΘΕΛΗΣΕΙ, να πει. Δε θα πούμε εμείς την ΙΣΤΟΡΙΑ του για εκείνο, εμείς απλώς θέλουμε να είναι παρόν στη συζήτηση που θα κάνουμε γενικά για τον ρόλο της μαμάς / του μπαμπά αντίστοιχα και να αγκαλιάσει μέσα αυτούς τους ρόλους, αυτές τις ιδιότητες που δεν σταματούν. Με αγάπη, με νοιάξιμο".
