Όταν τα παιδιά συμπεριφέρονται με τρόπο που δεν είναι σωστός συνήθως τους εξηγείς πώς μπορούν να φερθούν καλύτερα. Αν όμως χρειαστεί να το πεις άλλες 5 φορές, τότε μάλλον μετά την τρίτη φορά θα ανεβάσεις ένταση. Έτσι μάθαμε, έτσι κάνουμε. Οι σημερινοί γονείς-οι περισσότεροι τουλάχιστον- δεν μάθαμε από παιδιά να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας και πλέον προσπαθούμε να βρούμε διάφορους τρόπους για να αγκαλιάσουμε το gentle parenting όπως μπορούμε.
Δεν θέλουμε να φωνάζουμε στα παιδιά, θέλουμε να δούμε τη ψυχραιμία μας, να τη μιμηθούν και να μάθουν να εκφράζονται καλύτερα. Επειδή, όμως, δεν καταφέρνω πάντα να είμαι ψύχραιμη, έχω βρει 4 φράσεις που λέω κάθε φορά από μέσα μου όταν νιώθω ότι θα ξεσπάσω.
Με ηρεμούν, με βοηθούν να θυμηθώ ποιος είναι ο ρόλος μου (είμαι ο ενήλικας και ο καθοδηγητής), αλλά και τι χρειάζεται το παιδί εκείνη τη στιγμή:
1.Δεν έχει συμβεί κάτι φοβερό. Όλοι είμαστε ασφαλείς.
2.Μην το πάρεις προσωπικά. Βρες την αιτία!
3.Πώς μπορώ να βοηθήσω το παιδί να λύσει το πρόβλημα που έχει προκύψει;
4.Συμπεριφέρεται έτσι γιατί δεν έχει μάθει πώς να εκφραστεί καλύτερα. Χρειάζεται τη βοήθειά μου όχι τις φωνές μου!
