Οι διαφωνίες με τα παιδιά πάνε κάπως έτσι: Λες κάτι - δεν θέλουν- εξηγείς γιατί πρέπει να το κάνουν -δεν θέλουν περισσότερο- επιμένεις κι αρχίζουν τα κλάματα ή τα ξεσπάσματα. Τελικά εκνευρίζεσαι, δεν έχει γίνει αυτό που πρέπει και έχεις κι ένα παιδί που πλέον είναι αναστατωμένο.
Δεν έχει νόημα να διαφωνείς με ένα παιδί για εσύ είσαι ο ενήλικας.Στις διαφωνίες ή θα καταλήξεις να τσακώνεσαι σαν να είσαι κι εσύ 5 ετών "δεν είναι δίκαιο αυτό που λες, σου είχα πει ότι δεν θα πάμε στην παιδική χαρά" ή θα αναγκαστείς να ξεσπάσεις.
Δεν έχει επίσης νόημα να διαφωνείς με ένα παιδί που είναι αναστατωμένο, έχει έντονα συναισθήματα και δεν ξέρει ακόμα πώς να τα διαχειριστεί. Για να συνεννοηθείτε θα πρέπει πρώτα να ηρεμήσει.
Τι κάνω αντί να διαφωνώ:
-Πρώτα ηρεμώ εγώ και περιμένω να ηρεμήσει και το παιδί
-Πάντα δείχνω ενσυναίσθηση και προσπαθώ να ανακαλύψω την αιτία πίσω από την άρνηση/ξέσπασμα του παιδιού
-Δεν προσπαθώ να κάνω κήρυγμα αλλά να του μάθω τις δεξιότητες που χρειάζεται για να μπορέσει να κάνει κάτι (π.χ. υπομονή, ενσυναίσθηση, ψυχραιμία, διαχείριση συναισθημάτων)
-Ψάχνουμε μαζί λύσεις
Για παράδειγμα, λοιπόν, αν διαφωνεί για το αν θα πάμε ή όχι στην παιδική χαρά, δεν θα πω "σου είχα πει ότι δεν θα πάμε σήμερα", αλλά αφού δω ότι είμαστε ήρεμοι (περιμένω να σταματήσει το κλάμα ή παίρνω αγκαλιές), θα πω "καταλαβαίνω ότι θέλεις πολύ να πάμε. Σήμερα δεν γίνεται. Μπορούμε να βρούμε κάτι διασκεδαστικό να κάνουμε εδώ. Θες να μου πεις μερικές ιδέες για παιχνίδι ή θέλεις να με βοηθήσεις στο μαγείρεμα;"
