Σήμερα έστειλα για πρώτη φορά τον γιο μου μόνο του για τα κάλαντα. Με τις μεγάλες του ξαδέλφες αλλά μόνος του, χωρίς εμένα.
Ξύπνησε πρωί-πρωί ενθουσιασμένος. Θα θυμηθώ τα λόγια "έκανε πρόβες όλο το απόγευμα", πόσα θα μαζέψω "θα πάρω μια αυθεντική μπάλα μπάσκετ", θα είμαι μόνος μου "χωρίς μεγάλους".
Άνοιξε την πόρτα και του λέω "καλά να περάσεις", το κατάλαβα, είναι έτοιμος, ξέρει ότι πρέπει να προσέχει. Γυρνάει και με κοιτάζει με ένα βλέμμα.. το ίδιο βλέμμα που είχε όταν τον είχα αφήσει για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό. Ένα βλέμμα ενθουσιασμού, ένα βλέμμα "μπορώ να τα καταφέρω", ένα βλέμμα ανησυχίας αλλά και περηφάνιας. Ένα βλέμμα που με κάνει να ξεσπάω σε κλάματα από συγκίνηση.
Συγκρατήθηκα. -"Μαμά, μου έβαλες γαντάκια;"
-"Εννοείται, είναι μέσα στην τσάντα"!
-"Πάμε για κάλαντααααα", είπε στις ξαδέλφες του που τον περίμεναν!
Και κλείνω την πόρτα. "Είπε γαντάκια" σκέφτηκα, "όχι γάντια". Αγόρι που μεγαλώνει. Πόσο περήφανη είμαι που αρχίζει να κάνει πράγματα μόνος του. Κι ας μαθαίνω τα μισά από όσα έγιναν. Πόσο περήφανη που είναι γλυκός, ευγενικός, χαρούμενος.
Να ανοίγετε στα παιδιά που λένε τα κάλαντα. Όχι επειδή θα είναι ο γιος μου ανάμεσά τους. Επειδή είναι περήφανα για αυτό που κάνουν. Επειδή συνεχίζουν τις παραδόσεις. Επειδή για κάποια είναι πολύ σημαντικό. Γιατί είναι το πρώτο τους βήμα μόνα τους απένταντι στον κόσμο. Γιατί περιμένουν ακόμα να δουν χαρούμενα πρόσωπα πίσω από τις πόρτες. Ευγενικά πρόσωπα. Καλοσύνη. Γιατί φοράνε τα "γαντάκια" τους κι ας βρίζουν χαζογελώντας με τους φίλους τους. Γιατί μαθαίνουν τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια, κι οφείλουμε να είμαστε αντάξιοι των προσδοκιών τους. Για όλα τα παιδιά. Χρόνια Πολλά σε όλους!
