Για να είσαι καλός μαθητής σε αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να θυσιάσεις την παιδική σου ηλικία.
Πρέπει να διαβάζεις τουλάχιστον 2-3 ώρες κάθε μέρα από το δημοτικό.
Πρέπει οι γονείς σου να έχουν εισόδημα που να μπορεί να πληρώνει για 12 χρόνια αθλήματα, μουσικά όργανα, δραστηριότητες και φροντιστήρια συμπληρωματικά της “δωρεάν” εκπαίδευσης.
Πρέπει να διαβάζεις ξανά και ξανά επαναλαμβανόμενες γνώσεις σκορπισμένες σε διαφορετικά μαθήματα.
Πρέπει να ανέχεσαι εκπαιδευτικούς που θα σου μειώσουν το βαθμό επειδή έκανες φασαρία στο μάθημά τους.
Πρέπει να γράψεις χιλιάδες διαγωνίσματα, οπότε μαθαίνεις να αποστηθίζεις, να κάνεις σκονάκια, γίνεσαι ρομπότ.
Και αν τα κάνεις όλα αυτά, πρέπει να ανέχεσαι και την ταμπέλα του “φυτού” από τους άλλους σχολείο.
Και πρέπει να ξέρεις τι θες να γίνεις από τα 14 σου. Για να αρχίσεις ετοιμασία. Αντί να ψάχνεις για γκόμενο/α, πρέπει να αποφασίσεις τι δουλειά θα κάνεις ως τα 67 σου. Δε μπορείς, και φυσικά θα αποφασίσει ο μπαμπάς για σένα. Για να δώσεις πανελλήνιες σε αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα θες πολλά λεφτά. Απαράδεκτα λεφτά. Λεφτά που η ποσότητά τους κάνουν την επιτυχία σου να εξαρτάται από τα λεφτά των γονέων σου. Και την αποτυχία παιχνιδάκι για τους ευκατάστατους αφού “θα το στείλουν έξω” το δικό τους. Τα παιδιά μισούν το σχολείο. Και κατ’ επέκταση, τη μόρφωση, επειδή δε μπορούν να τα ξεχωρίσουν. Δεν έχουν παιδική ηλικία, γι’ αυτό όλοι μένουμε παιδιά ως τα 30 μας, μπας και αναπληρώσουμε τα χρόνια.Ένα εξαιρετικό κείμενο της εκπαιδευτικού Κατερίνας Ανδρινοπούλου
