Φοβάμαι κι ανησυχώ όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για κείνους τους γονείς που ποτέ δεν «βαριούνται» τα παιδιά τους. Που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους αυτό το δικαίωμα προτάσσοντας ηθικο-ενοχικές παρωπίδες. Δεν πλήττουν με τους άλλους γιατί βαριούνται φοβερά τον εαυτό τους. Αυτόν που αναγκαστικά θα συναντήσουν αν μείνουν για λίγο αντιμέτωποι με την δύνη της προσωπικής τους ύπαρξης. Που δεν νιώθουν ποτέ την ανάγκη να μείνουν μόνοι, ούτε διεκδικούν ενεργητικά τον χώρο τους, μια, έστω και περιορισμένη, προσωπική ζωή. Που δεν τολμούν καν να ομολογήσουν μια τέτοια ανάγκη, ακόμα κι αν την ασφυκτικά την αισθάνονται.
Που εγκλωβισμένοι στην ενοχικότητα του γονεϊκού ρόλου και των δικών τους οικογενειακών καταβολών και συμπλεγμάτων προτιμούν μισοσυνειδητά να αφαιμάξουν το όποιο ίχνος ζωτικότητας κι ελευθερίας των γόνων τους αποποιούμενοι τα πιο υγιή προσωπικά τους συναισθήματα. Τις πιο βασικές προϋποθέσεις της ψυχικής τους υγείας. Με πρώτη την ανάγκη για εξατομίκευση.
Δεν το λέει, αλλά κάθε πράξη ετούτης της μάνας το καταδείχνει:
Πρώτον, οφείλεις να με αγαπάς άνευ όρων.
Δεύτερον, είτε το θες είτε όχι, αφού είσαι ο πιο αδύναμος κρίκος στην οικογενειακή αλυσίδα, θα γίνεις εσύ το «παιχνίδι» μου, το χόμπι μου, -και ακόμα χειρότερα- η ελπίδα, το νόημα, το λιμάνι και η υπαρξιακή μου καταφυγή και ασφάλεια. Δεν μπορείς να μου το αρνηθείς. Οφείλεις σε μένα την ύπαρξή σου…».
Dr. Γρηγόρης Βασιλειάδης ψυχοθεραπευτής και Συγγραφέας του βιβλίου: «Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι"
