Οι συγκεντρώσεις των γονέων στα σχολεία είναι συνήθως οι πιο διαφωτιστικές. Κυρίως για το που βρίσκονται οι άλλοι και που βρίσκεσαι εσύ. Γιατί όσο κι αν δεν μας άρεσει, είμαστε όντα που λειτουργούμε εν σχέσει και συγκρινόμενοι (με την παραγωγική έννοια) αντιλαμβανόμαστε πολλά για τον εαυτό μας.
Υπάρχουν πάντα μητέρες, και μιλάω ως μητέρα, που θαυμάζωΥπάρχουν άλλες, όπως εγώ, που το παλεύουμε μια έτσι, μια γιουβέτσι, με τις καλές και τις κακές μέρες μας και που μετρώντας τες, συχνά οι κακές είναι οι περισσότερες. Ωστόσο προσπαθούμε, συμβουλευόμαστε όσες θεωρούμε ότι τα πάνε καλύτερα, βοηθάμε ή μια την άλλη και το πράγμα κυλά σε γενικές γραμμές.
Υπάρχουν όμως κι εκείνες που συμπεριφέρονται, σαν να είναι ταμένες στον στίβο της μητρότηταςΑν αφήσουμε την υπερπροστατευτικότητα στην άκρη, προκύπτει και ένα άλλο ζήτημα. Ένα παιδί είναι καλό, να θαυμάζει τον γονιό του. Πώς γίνεται ένα αγόρι, ή ένα κορίτσι να νιώσει θαυμασμό για έναν γονιό που δεν έχει και τη δική του ζωή, που η ζωή του είναι το ίδιο το παιδί του; Που αφήνει τα πάντα στην άκρη μόνο γι αυτό; Ποιο παράδειγμα θα πάρει αυτό το παιδί όταν θα γίνει ενήλικας; Πώς όταν γίνει γονιός θα πρέπει να ακυρώσει παντελώς την προσωπικότητά του και τις ανάγκες του; Θα γίνει δηλαδή, ούτε καν μισός άνθρωπος, αλλά ανύπαρκτος;
Είναι σαφές και αδιαμφισβήτητο πως η αγάπη των γονιών δεν έχει όρια. Θα πρέπει, ωστόσο, να τα βάλουν μόνοι τους. Όχι στην αγάπη αλλά στο πώς την διαχειρίζονται. Γιατί η αγάπη δεν πρέπει να είναι ασφυκτική, ούτε να ζητά. Πρέπει απλά να υπάρχει για να υποστηρίζει, να συμπληρώνει και να "ζεσταίνει". Αν μπορούσαμε να το κάνουμε πράξη αυτό σε όλες μας τις σχέσεις, δεν θα ήταν μόνο η σχέση μας με τα παιδιά μας και τους εαυτούς μας καλύτερη, αλλά ο κόσμος ολόκληρος.
Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου
