Στην Ελλάδα οι παππούδες είναι πυλώνες της οικογένειας. Στηρίζουν οικονομικά, δίνουν τον χρόνο τους, στηρίζουν συναισθηματικά. Σε πολλές περιπτώσεις είναι τόσο καθημερινή η εμπλοκή τους που μπορεί να δημιουργήσουν και προβλήματα, όμως πολλοί γονείς βασίζονται στη βοήθειά τους για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.
Πλέον μια οικογένεια χρειάζεται δύο μισθούς για να τα βγάλει πέρα και πολλές φορές δεν φτάνουν ούτε αυτοί. Αν θέλεις να πληρώσεις μια babysitter ή ένα καλό φροντιστήριο, αν θέλεις μια έξτρα δραστηριότητα ή απλά να αγοράζεις ποιοτικά τρόφιμα για τα παιδιά, τότε σίγουρα δεν βγαίνει.
Διαβάστε Επίσης
Οι παππούδες από την άλλη όσο πρόθυμοι κι αν είναι να βοηθήσουν, έχουν κι αυτοί τις δυσκολίες τους. Έχουν τη δυσκολία των χρόνων τους, έχουν το απόλυτο της γνώμης τους, έχουν τις συνήθειές τους, τα προβλήματά τους. Έχουν το "εγώ μεγάλωσα τα παιδιά μου, τώρα είναι η σειρά σας" που προκύπτει εν μέσω διαφωνιών για το εάν το παιδί θα φάει σοκολάτα ή τι ώρα θα κοιμηθεί.
Θυμάμαι τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως κάθε μέρα που έφευγα για τη δουλειά και η γιαγιά καθόταν με το 2 ετών γιο μου στο σπίτι του έδινε μπισκοτάκια και κουλουράκια. Εγώ δεν έδινα ζάχαρη παρά μόνο σε πάρτι ή σε σπάνιες περιπτώσεις. Δεν είχε σημασία που της είχα πει "όχι ζάχαρη και όχι συσκευασμένα". Η απάντησή της ήταν "εγώ είμαι γιαγιά, με τη γιαγιά δεν υπακούμε στους κανόνες", εξηγώντας ότι ο ρόλος της γιαγιάς είναι να κάνει τα χατίρια των παιδιών. "Όχι όταν βλέπεις το παιδί κάθε μέρα", της απάντησα και πρόσθεσα "δεν σε βλέπει Σαββατοκύριακα και στις γιορτές μόνο για να κάνετε σκανταλιές, σε βλέπει κάθε μέρα, είσαι μέρος της οικογένειας και των κανόνων".
Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε ειλικρινά;
Οι παππούδες στην Ελλάδα θέλουν εγγόνια. Και τα θέλουν ως εγγόνια, όχι σαν παιδιά τους. Οι γονείς από την άλλη ζούμε μια διαφορετική καθημερινότητα. Δεν έχουμε τη βοήθεια που είχαν τότε. Δεν έχουμε τους γείτονες, τους συγγενείς, τους φίλους που βοηθούσαν στο μεγάλωμα του παιδιού.
Είμαστε εξαντλημένοι, κουρασμένοι και πολύ αγχωμένοι. Πλέον, το 2025, το μεγάλωμα ενός παιδιού δεν μπορεί να είναι αποκλειστική ευθύνη των γονιών. Γιατί αν συνεχίσουμε έτσι η ψυχική υγεία τους όχι μόνο θα καταρρεύσει αλλά θα "περάσει" και στα παιδιά.
Μήπως πριν κάνουμε παιδιά πρέπει να συζητάμε με τους παππούδες και την ευρύτερη οικογένεια αν είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν;
Φυσικά, αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Υπάρχουν οικογένειες που ζουν μακριά, υπάρχουν απώλειες, ασθένειες ή δύσκολες σχέσεις. Αλλά υπάρχουν και άλλοι τρόποι να ξαναχτίσουμε την αίσθηση κοινότητας, συνεργατικές ομάδες φύλαξης, όπου γονείς με παιδιά παρόμοιας ηλικίας μοιράζονται ευθύνες και τα παιδιά μεγαλώνουν ανάμεσα σε γνώριμους ενήλικες.
Η νέα μοναξιά της οικογένειας
Η κοινωνία έχει αλλάξει αλλά οφείλει να έχει ένα κοινό στόχο: Να μεγαλώσουμε συναισθηματικά υγιή παιδιά. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει σήμερα.
Οι γονείς έχουμε περισσότερες γνώσεις, αλλά μικρότερη αντοχή. Έχουμε περισσότερα εφόδια αλλά μικρότερη συμμετοχή. Θέλουμε να διαβάζουμε κάθε μέρα παραμύθια στα παιδιά αλλά είμαστε εξαντλημένοι. Θέλουμε να συζητήσουμε, να τραγουδήσουμε, να μοιραστούμε στιγμές αλλά δεν είμαι συνδεδεμένοι καν με τα συναισθήματά μας. Επιβιώνουμε. Κι απλά θέλουμε να είμαστε πιο παρόντες στις όμορφες στιγμές, στα βραδινά φιλιά, στις αγκαλιές, στα παραμύθια.
Οι παππούδες ως μέρος του οικογενειακού σχεδίου
Η γονεϊκότητα δεν τελειώνει όταν τα παιδιά ενηλικιωθούν. Η ανάγκη για αγάπη, φροντίδα και παρουσία συνεχίζεται και για τις γενιές που έρχονται. Οι παππούδες έχουν ενεργό ρόλο σε αυτό.
Η γιαγιά στηρίζει τη μητέρα με τις γνώσεις της και την τρυφερότητά της, ο παππούς διδάσκει υπομονή και σταθερότητα. Οι γενιές μπλέκονται μεταξύ τους και δημιουργούν ένα παζλ φροντίδας για τα παιδιά.
Παππούδες, όχι επισκέπτες
Αντί για παππούδες "του Σαββατοκύριακου" - όσο συχνά κι αν βλέπουν τα παιδιά- πρέπει να είναι μέρος της οικογένειας. Να σέβονται και να συνεισφέρουν στους κανόνες, να διατηρούν τον τρυφερό ρόλο τους βοηθώντας τους γονείς και όχι διαταράσσοντας την οικογενειακή ζωή.
Παππούδες, αν πραγματικά αγαπάτε τα παιδιά σας και τα παιδιά των παιδιών σας, πρέπει να ξαναμπείτε στο παιχνίδι. Όχι ως babysitters ή παπούδες του Σαββατοκύριακου, αλλά ως έμπειροι άνθρωποι που συμμετέχουν στη διαμόρφωση του παιδιού με σταθερή παρουσία, ενδιαφέρον και ευθύνη.
Η σχέση με τα εγγόνια δεν πρέπει να είναι "εκδρομή" για φωτογραφίες και γλυκά. Είναι συνέχεια της αγάπης. Είναι να ξέρει το παιδί ότι η παρουσία σου είναι εκεί στα καθημερινά, στα δύσκολα, στα μικρά.
Τα παιδιά χρειάζονται σταθερότητα μέσα από πρόσωπα που βλέπουν κάθε μέρα και εμπιστεύονται. Χρειάζονται να μεγαλώνουν σε οικογένειες που λειτουργούν ως κοινότητα, όχι ως απομονωμένοι ρόλοι. Γιατί αν θέλουμε να μεγαλώσουμε ψυχικά υγιή παιδιά, δεν φτάνει να τα αγαπάμε. Πρέπει να ξαναμάθουμε να τα μεγαλώνουμε όλοι μαζί.
Η οικογένεια δεν ήταν ποτέ δύο γονείς και τα παιδιά. Ήταν και θα είναι η ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς που μεγαλώνει τα παιδιά της με αξίες και αγάπη.
Διαβάστε Επίσης
