Όταν έκανα το πρώτο μου παιδί, η διέξοδός μου ήταν η παιδική χαρά. Ήμουν μια μαμά αφοσιωμένη στο μεγάλωμα του παιδιού της και το είχα επιλέξει συνειδητά.
Ωστόσο αυτό μου κόστιζε. Η παιδική χαρά ήταν και για μένα αυτό που λέει και η λέξη, "χαρά". Εκεί έβλεπα το μικρό μου να κατακτά συνέχεια ορόσημα, να κάνει φίλους, να μαθαίνει, να γελάει, να μου δείχνει όλα όσα της φαίνονταν καινούρια, περνούσαμε χρόνο μαζί μέσα από γέλια και παιχνίδια.
Εκεί προσπαθούσα να γίνομαι καλύτερη στο τρόπο μου προς το παιδί μου, είτε για να αποφύγω συμπεριφορές που έβλεπα και δεν μου άρεσαν, είτε γιατί είχα έντονο μέσα μου το "τι θα πει κόσμος" στο πρώτο μου "στραβοπάτημα" με το παιδί.
Οπότε πρόσεχα να μη φωνάζω, έδινα χρόνο, κατέβαινα στο ύψος του παιδιού μου για να εξηγώ, είχα κάθε είδους τάπερ μαζί μου με υγιεινά σνακ και εφάρμοζα όλα όσα διάβαζα στις μαμαδο-ομάδες του Facebook. Ήμουν και σε πολλές... Άλλη για τη διατροφή, άλλη για δραστηριότητες, άλλη για τη διαπαιδαγώγηση, άλλη για τα βιβλία…και η λίστα ήταν ατελείωτη!
Στην παιδική χαρά έκανα και τις πρώτες μου παρέες, ως μαμά. Βλέπεις, ήμουν η πρώτη από την παρέα που έκανα τη δική μου οικογένεια και με τις κολλητές μου απομακρυνθήκαμε τα πρώτα χρόνια της δικής μου μητρότητας. Έτσι, η συναναστροφή με ανθρώπους της ηλικίας μου, ήταν κάτι που και με πονούσε και το χρειαζόμουν!
Οι μαμάδες της παιδικής χαράς με καταλάβαιναν, είχαμε τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες ανασφάλειες, τα ίδια όνειρα πολλές φορές. Ακόμα κι αν η κριτική τους καμία φορά με πλήγωνε. Προσπαθούσα να ζυγίσω μέσα μου αν είχαν δίκιο ώστε να γίνω καλύτερη.
Οι μαμάδες έγιναν φίλες, μιλούσαμε για τα προσωπικά μας, γνωριστήκαμε οικογενειακώς, έγιναν οι άνθρωποι μου. Στις συζητήσεις τους άκουγα πολλά που με "άγγιζαν" κι άλλα που με άφηναν αδιάφορη. Αναθεωρούσα κάποια πράγματα σχετικά με τη διατροφή του παιδιού ή με τον ύπνο του, ανάλογα με τις συμβουλές που μου έδιναν οι άλλες μαμάδες χωρίς να το ζητήσω, (εκείνες πάντα είχαν να καυχηθούν τι καταφέρνουν καλύτερα), και μετά ξανά επέστρεφα στα "δικά" μου.
Πολλές φορές υιοθετούσα "κόλπα" που εγώ δεν είχα σκεφτεί, σε θέματα που δυσκολευόμουν να διαχειριστώ. Η παιδική χαρά μου "άνοιγε" τα μάτια.
Υπήρχαν κι εκείνες οι μαμάδες με τις οποίες παρεξηγηθήκαμε γιατί το παιδί μου "έκανε" κάτι στο δικό της, είτε το δικό της στο δικό μου, στο πλαίσιο του παιχνιδιού και το θέμα έφυγε από τα παιδιά και έγινε δικό μας και η κουβέντα ξέφυγε. Μαμάδες που έπαψαν να μου μιλάνε και δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί, αλλά και στην περίοδο του covid, η παιδική χαρά διχάστηκε, σε εμβολιασμένους και μη. Σαν την κοινωνία κι αυτή…
Στην παιδική χαρά έκανα τα πρώτα μου βήματα ως μαμά. Κι εκεί έμαθα πως να γίνομαι καλύτερη, πως να μην κρίνω τους άλλους, γιατί ο καθένας δίνει τον δικό του αγώνα καθημερινά, να στέκομαι δίπλα στο παιδί μου όταν το αδικούν, να γίνομαι η φωνή του όταν τη χρειάζεται, αλλά και να το αφήνω μόνο του να βρει τα πατήματά του, όταν εκείνο πιστεύει πως δεν μπορεί να τα βρει μόνο του.
Στην παιδική χαρά κατάλαβα πως οι γονείς μπορεί να μοιάζουμε, αλλά δεν σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Και ούτε μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τον ίδιο τρόπο. Ωστόσο αν με κάποιον δεν συμφωνώ, αυτό δεν σημαίνει πως είναι λάθος.
Η παιδική χαρά είναι μια μικρή κοινωνία με τους δικούς της κανόνες, ένα πρώτο σχολείο στο οποίο γονείς και παιδιά μαθαίνουν να σέβονται, να οριοθετούνται, να μεγαλώνουν και να βρίσκουν σιγά σιγά τον δρόμο τους.
Η παιδική χαρά ήταν οι χειμώνες μου, τα καλοκαίρια μου, ήταν το μέρος όπου άνθιζε το μικρό μου κι εγώ μαζί της, ήταν η καθημερινότητα μας, το πρώτο πραγματικό σχολείο και για τις δυο μας. Και θα το θυμάμαι πάντα με αγάπη!
