Όταν είδα το πολυπόθητο τεστ εγκυμοσύνης σε ηλικία λίγο πάνω από τα σαράντα, η ζωή μου είχε φέρει διάφορους ανεπιθύμητους επισκέπτες. Λίγο το πέρασμα του Covid από τη ζωή μας και ο εγκλεισμός, λίγο η αφοσίωσή μου στο πρώτο μου παιδί, λίγο διάφορες άλλες οικογενειακές καταστάσεις, προβλήματα υγείας, μια παλίνδρομη κύηση μαζί με μπόλικη επαγγελματική ανασφάλεια, είχαν εγκαταστήσει στην καθημερινότητα και στην ψυχή μου φοβίες, υπερβολικό στρες και κρίσεις πανικού.
Προσπαθούσα να τα διαχειριστώ με κάποια χαλαρωτικά βότανα, ομοιοπαθητική και αρκετή ψυχοθεραπεία ωστόσο για καιρό όλα αυτά μου δυσκόλευαν την ζωή, μου σκοτείνιαζαν τις μέρες. Και παράλληλα ήθελα τόσο πολύ ένα δεύτερο παιδί, καθώς τα χρόνια περνούσαν.
Τι θα γινόταν αν για τα επόμενα πόσα χρόνια δεν μπορούσα να νιώσω έστω λίγη ανακούφιση από όλα αυτά που χάλαγαν τη ζαχαρένια μου, πως θα ένιωθα ξανά έτοιμη και δυνατή για να φέρω στην ζωή έναν ακόμα άνθρωπο;
Διαβάστε Επίσης
Μου φαινόταν αδύνατο να διαχειριστώ μια εγκυμοσύνη σε μια τέτοια ευάλωτη και εύθραυστη συνθήκη, μια τέτοια ασταθής ψυχολογική κατάσταση.
Εν τω μεταξύ το παιδί ήρθε και παρά τα διάφορα προβλήματα που συνόδεψαν το ευτυχές γεγονός (μια αποκόλληση, ένα ακόμα πρόβλημα υγείας), πίστευα ότι αυτό το μωρό ήρθε στη ζωή μου για να με σώσει! Και με έσωσε. Ένιωθα πως ήρθε τώρα στη ζωή μου και όχι νωρίτερα, γιατί υπήρχε λόγος. Ήρθε εκείνη τη στιγμή γιατί μέχρι και πριν δεν θα μπορούσα να το χαρώ, δεν θα μπορούσα να διαχειριστώ τις δυσκολίες.
Ήρθε τη στιγμή που μποούσα να δω πίσω από τον τοίχο που με πλάκωνε. Η γέννηση του δεύτερου παιδιού μου τόσα χρόνια μετά το πρώτο, αν και με βρήκε σε μια πιο ευάλωτη στιγμή, λειτούργησε σαν βάλσαμο στις πληγές μου. Σαν ένα χέρι που με τράβηξε από το δικό μου σκοτάδι.
Η επόμενη μέρα με ένα μωρό στο σπίτι, μου έδωσε τόση χαρά και ενδιαφέρον που δεν χωρούσαν πια στιγμές στεναχώριας και αόρατης αγωνίας. Οι αγωνίες μου είχαν πρόσωπο πια, ήταν το να φάει, να ξεπεράσει τον ίκτερο, να κοιμηθεί, να θηλάσει σωστά και να μεγαλώσει, να μην αρρωστήσει και να βρούμε τους ρυθμούς μας σαν οικογένεια. Οι φοβίες μου τοποθετήθηκαν κάπου μέσα μου που ακόμα δεν μπορώ να τις βρω. Τώρα ένιωθα πια δυνατή και το να "είμαι" ήταν μονόδρομος. Ήμουν ότι είχε αυτό το μικρό πλασματάκι και θα ήμουν δυνατή πάσει θυσία.
Αυτό το μικρό θαύμα με έκανε να πατήσω ξανά γερά στα πόδια μου. Να είμαι παρούσα σε μια κανονική πραγματικότητα και όχι στην άλλη που ήθελα και παράλληλα δεν ήθελα να ζω τόσα χρόνια. Με έβγαλε από τις άσχημες σκέψεις μου και άφησε μόνο τις όμορφες με ένα τρόπο μαγικό και κυρίως κόντρα στις ορμόνες που δρούσαν αντίστροφα. Αυτό το μωρό γιάτρεψε το πρόβλημα υγείας που προέκυψε στην εγκυμοσύνη μου. Η ενασχόλησή μου μαζί του, η νέα μας πραγματικότητα, η ομάδα μας και η ευτυχία, με έκανε να ξεχάσω και σιγά σιγά με τον καιρό, η καλή ψυχολογία γιάτρεψε οποιαδήποτε πληγή υπήρχε. Σαν ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα.
Ένα μωρό είναι μεγάλη απόφαση και μεγάλη ευθύνη. Δεν σημαίνει πως κάθε περίπτωση θα έχει το δικό μου happy end. Εγώ αφέθηκα σε αυτό και την μαγεία που φέρνει ο ερχομός του, που είναι πιο συναρπαστική και έντονη από κάθε φόβο. Ένας χείμαρρος από συναισθήματα και ενθουσιασμό, που σε παρασύρει στην ευτυχία, ακόμα κι αν δεν το επιθυμείς! Η ζωή κέρδισε, το φως νίκησε το σκοτάδι και εγώ ακόμα και σήμερα, παραμένω ευγνώμων για αυτήν την μικρή καρδιά, που με την γέννησή του έφερε την δική μου, απόλυτη και ολοκληρωτική ανα-γέννηση!
