“Όχι δεν θα πάμε στην παιδική χαρά, γιατί βρέχει”, λες στο παιδί και μέσα σε δευτερόλεπτα έχει περάσει από τη γκρίνια στο κλάμα κι από τα νεύρα σε ξέσπασμα θυμού. Τα παιδιά- ειδικά μικρών ηλικιών- δεν διαχειρίζονται τα “όχι” εύκολα κι εμείς πρέπει να τα βοηθήσουμε να μάθουν πώς ελέγχουμε τα συναισθήματά μας.
Ως γονείς βρισκόμαστε συνέχεια σε καταστάσεις που πρέπει να πούμε “όχι” στα παιδιά μας με αποτέλεσμα να διαφωνούμε μαζί τους με λογικά επιχειρήματα και σχεδόν πάντα... να αποτυχαίνουμε. Ο λόγος είναι πολύ απλός: Εμείς θέτουμε λογικά επιχειρήματα (όπως π.χ. βρέχει και δεν θα βγούμε έξω για βόλτα) κι εκείνα βρίσκονται σε μια έντονη συναισθηματική κατάσταση στην οποία δεν θέλουν να ακούσουν την λογική μας αλλά χρειάζονται ενσυναίσθηση.
Όταν το παιδί είναι εκνευρισμένο ή απογοητευμένο επειδή δεν έγινε αυτό που ήθελε, η λογική δεν βοηθά. Αυτό που χρειάζεται για να ηρεμήσει είναι να νιώσει ότι κάποιος τον καταλαβαίνει και ακούει!
Αποφεύγοντας την λογική εκείνη τη στιγμή, αποφεύγουμε και το ξέσπασμα. Δημιουργούμε άμεσα μια σύνδεση με το παιδί που νιώθει ασφάλεια και δεν χρειάζεται να μας δείξει με έντονο τρόπο πόσο πολύ εκνευρισμένο είναι.
Για αυτό, κάθε φορά που λέμε “όχι” καλό είναι να αποφεύγουμε το “γιατί” αλλά να δίνουμε απευθείας μια συναισθηματική στήριξη: “Όχι δεν θα παμε στην παιδική χαρά, ξέρω ότι το θέλεις, αλλά δεν γίνεται τώρα. Το ξέρω ότι σου είναι δύσκολο κι έχεις απογοητευθεί”.
