Υπάρχουν κάποια παιδιά που νιώθουν όσα βιώνουν πιο έντονα, πιο βαθιά και συνήθως για περισσότερο χρόνο από ό,τι οι συνομήλικοί τους. Είναι τα παιδιά που θα κλάψουν περισσότερο, θα φωνάξουν περισσότερο, θα έχουν ξεσπάσματα και έντονες αντιδράσεις. Αυτά τα παιδιά είναι καλά παιδιά, καταπληκτικά παιδιά, αλλά δυσκολεύονται περισσότερο με τα συναισθήματά τους. Είναι δυνατά παιδιά και δεν ασχολούνται με το να ικανοποιήσουν τους άλλους ή να μην στεναχωρήσουν τους άλλους. Τέτοια παιδιά συνήθως είναι παιδιά που μπορούν να αλλάξουν μια μέρα τον κόσμο.
Σύμφωνα με την ψυχολόγο Becky Kennedy, αυτά τα παιδιά χρειάζονται κατανόηση και μια διαφορετική προσέγγιση από τους γονείς τους. Οι γονείς τους πρέπει να στέκονται δίπλα τους, αλλά όχι πολύ κοντά ώστε να μην νιώσουν πίεση ή απειλή. Χρειάζονται γονείς που θα δουν ότι κάτω από την κακή συμπεριφορά κρύβεται καλοσύνη και γονείς που θα θέσουν όρια παρά τις δυσκολίες.
Εάν πεις σε ένα τέτοιο παιδί, για παράδειγμα, “τα πας πολύ καλά, μπράβο” για να το ενθαρρύνεις τη στιγμή που αγωνίζεται σε κάτι αλλά δεν τα καταφέρνει, τότε αυτό μπορεί να αρχίσει να σε διώχνει. Νιώθει ντροπή, νιώθει τόσο έντονα συναισθήματα που δεν μπορεί να τα διαχειριστεί.
Χρησιμοποιεί τον θυμό για να αμυνθεί, για να προστατεύσει τον εαυτό του από ένα από έντονο συναίσθημα, είτε αυτό είναι ενθουσιασμός, είτε θυμός, είτε ντροπή. Κι αυτό που χρειάζεται από τους γονείς του είναι με υπομονή να του μάθουν πώς θα διαχειρίζεται την ευαισθησία του και το συναίσθημα της ευαλωτότητας.
