Συμβαίνει πολύ συχνά. Το παιδί είναι αναστατωμένο, κλαίει, ξεσπάει, φωνάζει. Εμείς προσπαθούμε να το ηρεμήσουμε αλλά όταν τα βρίσκουμε σκούρα -ειδικά τις μέρες που είμαστε κουρασμένοι ή είμαστε και οι ίδιοι εκνευρισμένοι- ξεσπάμε κι εμείς. Εκνευριζόμαστε, φωνάζουμε και λύνουμε... προσωρινά το πρόβλημα.
Ναι, έχουμε κι εμείς συναισθήματα. Είμαστε άνθρωποι και κάνουμε λάθη. Τι νιώθει, όμως, το παιδί μας όταν είναι ήδη αναστατωμένο και βλέπει κι εμάς να ξεσπάμε; Αυτό που βλέπει, αρχικά, από εμάς είναι να χάνουμε τον έλεγχο. Χάνουμε τον έλεγχο της κατάστασης και τον έλεγχο των συναισθημάτων μας.
Όταν τα παιδιά είναι αναστατωμένα αυτό που χρειάζονται από εμάς είναι ασφάλεια και καθοδήγηση. Χρειάζονται έναν ενήλικα που αγαπούν και εμπιστεύονται να τους καθοδηγήσει πώς να ελέγξουν το συναίσθημα που τους προκαλεί αναστάτωση αλλά και κάποιον να τους πει ότι όλα θα πάνε καλά. Αντίθετα, βλέπουν κάποιον που ούτε ο ίδιος μπορεί με ψυχραιμία και ηρεμία να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Για αυτό νιώθουν ανασφάλεια και μοναξιά.
Εμείς μπορούμε να ξεσπάσουμε αργότερα, μόνοι μας. Εκείνη τη στιγμή, όμως, πρέπει να δείξουμε ωριμότητα. Να χρησιμοποιήσουμε την εμπειρία μας για να τα βοηθήσουμε να αντιμετωπίσουν τη δυσκολία. Να νιώσουν ότι κάποιος τους καταλαβαίνει και τους ακούει.
Ο μοναδικός τρόπος να το πετύχουμε αυτό είναι να παραμείνουμε ήρεμοι και να δείξουμε ενσυναίσθηση. Έτσι τα παιδιά θα μάθουν ότι όλα τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά και υπάρχει τρόπος να τα διαχειριστούμε. Αντίθετα, αν εκνευριζόμαστε τους μαθαίνουμε ότι δεν μπορούμε να το αντέξουμε, με αποτέλεσμα να σταματήσουν να μας δείχνουν ότι κάτι τα απασχολεί. Σε μεγαλύτερη ηλικία, μπορεί να αρχίσουν να λένε ψέματα για να μην μας αναστατώσουν ενώ κάποια μπορεί να αρχίσουν να κρύβουν τα συναισθήματά τους και από τον ίδιο τους τον εαυτό...
Διάβασε επίσης «Μην στεναχωρείς τη μαμά»: Όταν συνδέουμε τα συναισθήματά μας με αυτά του παιδιού, δημιουργούμε συνεξάρτηση
