Είμαι καλή μάνα;
Πόσες φορές δεν έχουμε κάνει αυτή την ερώτηση στον εαυτό μας; Ειδικά κάποιες δύσκολες στιγμές που στεκόμαστε απέναντί του και αφήνουμε τις ενοχές μας για το λιγοστό χρόνο που περνάμε με τα παιδιά μας, μοιρασμένο ανάμεσα σε ρουτίνα και υποχρεώσεις να στήσουν γαιτανάκι στο μυαλό και να ρίξουν το πρώτο πυρ απέναντί μας. Όταν έχουμε αποφασίσει να εξαντλήσουμε όλη μας την αυστηρότητα στον εαυτό μας για όσα κάνουμε ή δεν κάνουμε σωστά στη σχέση μας με τα παιδιά μας.
Υπάρχει, άραγε αυστηρότερος κριτής από τον ίδιο μας τον εαυτό, για να αξιολογήσει την ικανότητά μας ως μητέρας; Θα μου πείτε πως δεν υπάρχει αφού εμείς κάνουμε την καλύτερη δουλειά...Think twice! Υπάρχει ένας κριτής αυστηρότερος και ίσως και ο ακαταλληλότερος... και ποιος άραγε είναι αυτός; Μα η δική μας η μαμά...
Όλες μας ξέρουμε καλά, πόσο δύσκολη μπορεί να γίνει η σχέση μιας μάνας με την κόρη της. Όλες μας έχουμε περάσει δια πυρός και σιδήρου κάποια στιγμή σε αυτή τη σχέση, ακόμα κι εκείνες από εμάς που μπορεί να είχαν την τύχη να μεγαλώσουν με μια υποστηρικτική μητέρα. Κι όλες γνωρίζουμε πόσο μια γιαγιά, που είναι δυο φορές μαμά όπως λέει κι ο λαός, έχει αδυναμία στα εγγόνια της, τόση που αυτό θα κάνει ακόμα αυστηρότερη την κρίση της απέναντι στην κόρη της.
Σίγουρα έχεις φάει άπειρα κηρύγματα από το πιο απλό, του πώς να κρατάς το μπιμπερό όταν ταΐζεις το μωρό και για το πόσο γεμίζεις το κουτάλι για τη φρουτόκρεμα, όπως και για πιο σύνθετα, όπως οι ώρες που δουλεύεις και είσαι μακριά από το παιδί σου, ή για τον καφέ που ήπιες προχθές με την κολλητή σου, ενώ ή μαμά σου ήταν πάντα αφοσιωμένη σε σένα και τα αδέρφια σου και κανόνιζε όλο της το πρόγραμμα με βάση εσένα.
Αναμφισβήτητα την έχεις ακούσει να σου μιλάει για προτεραιότητες στο τηλέφωνο και να σου υπενθυμίζει πως το παιδί είναι ευθύνη σου και δεν έχεις δικαίωμα να πας ένα σαββατοκύριακο με τον άντρα σου ένα ταξιδάκι, γιατί "εμείς όπου πηγαίναμε σας παίρναμε μαζί, θυμάσαι;". Και σίγουρα σου έχει κουνήσει επιδεικτικά το δάχτυλο λέγοντάς σου το αμίμητο "θα σε καβαλήσει αν δεν είσαι αυστηρή" και το all time classic "θα έρθεις κάποια στιγμή στη θέση μου και θα με καταλάβεις"...
Είναι το χάσμα γενεών κι η διαφορετική πραγματικότητα. Ο ανταγωνισμός που νιώθει κάποια στιγμή η μάνα για την κόρη – όπως κι ο πατέρας για το γιο. Η ανάγκη της να καμαρώσει για την κόρη της στην κουνιάδα, τη γειτόνισσα, πως τα κάνει όλα τέλεια και καλύτερα από την κόρη της άλλης... Αχ αυτή η εμμονή στην τελειότητα! Οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες μιας μάνας κι η υπερπροστατευτικότητά της απέναντι στην κόρη της. Το άγχος της να τα κάνει η κόρη της όλα σωστά και να μην επαναλάβει τα δικά της λάθη. Η πιπιλισμένη καραμέλα ότι ‘εμείς στην εποχή μας δεν είχαμε τέτοιες ευκολίες, εσείς τα έχετε όλα και κοίτα πώς τα έχετε κάνει...’ Είναι η πείρα και το αλάθητο, ειδικά της Ελληνίδας μάνας που μιλάει...
Διάβασε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδαΗ αλήθεια είναι πως σ'όλες τις σχέσεις, εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να εντοπίσουμε ευκολότερα τα ελαττώματα κάποιου άλλου κι όχι τα δικά μας. Οπότε κι η μαμά μας είναι ευκολότερο να εντοπίσει τα δικά μας ‘σφάλματα’ (αφού είμαστε νεότερες μαμάδες με λιγότερα χιλιόμετρα στο κοντέρ μας) - παρά να παραδεχτεί τα δικά της ελαττώματα. Κι η ακόμα μεγαλύτερη αλήθεια είναι πως κι εμείς, συνειδητά ή ασυνείδητα, πολλές φορές, αναπαράγουμε αυτό που μας έμαθε η μαμά μας και γινόμαστε ο πιο αντιπροσωπευτικός της καθρέφτης.
Και ξέρετε, τα όποια λάθη έκανε η δική μας μαμά, είναι κληρονομιά από τη δική της και πάει λέγοντας...
Δεν έχω σκοπό να κατηγορήσω καμία μαμά. Ούτε να μειώσω τη μοναδική σχέση μαμάς και κόρης, που όπως είπα παραπάνω, είναι μια σχέση έντονη. Μια σχέση που περνάει από πολλά κύματα. Ωστόσο, αυτό που θέλω να πω, με απλά λόγια, είναι ότι κάθε μαμά κάνει αυτό που θεωρεί καλύτερο για το παιδί της. Έστω κι αν, άθελα ή ηθελημένα, επαναλάβει σφάλματα, βιώματα που εκείνη, την ίδια, την πλήγωσαν.
Αυτό που λέω πάντα στον εαυτό μου είναι:μην επαναλάβεις στο παιδί σου αυτά που πλήγωσαν εσένα. έχε εμπιστοσύνη ότι κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς!
Πολλές φορές μπαίνει στη διαδικασία να κρίνει τον εαυτό της για όσα προσφέρει στα παιδιά της. Και πιστέψτε με, θα το κάνει με πολύ αυστηρό τρόπο κάποιες φορές. Εκεί, λοιπόν, αντί για την καταδικαστική απόφαση που θα επισφραγίσει η δική της μαμά, χρειάζεται, τη σημαντικότερη όλων: Τη μαμά της. Να της συμπαρασταθεί και να'ναι δίπλα της δείχνοντάς της εμπιστοσύνη και αποδοχή. Ξέρετε, για μένα η λέξη μαμά είναι ταυτόσημη της αγάπης κι αγάπη σημαίνει αποδοχή.
Μεγάλωσα με μία πολύ αυστηρή μαμά, που ακόμα και τώρα θα κρίνει το κάθε μου βήμα. Τώρα πια κατανοώ πως αυτός ήταν ο δικός της τρόπος. Αυτό που'χε μάθει απ'τη δική της μαμά να κάνει και σίγουρα αν δεν είχε αυτή τη συμπεριφορά, δε θα'μουν η γυναίκα, η μάνα που είμαι η ίδια σήμερα... Ωστόσο, στη δική μου σχέση με την κόρη μου, η αυστηρότητα είναι ένα στοιχείο που δεν κράτησα. Ή τουλάχιστον έχω προσπαθήσει να αποβάλω στο μεγαλύτερο βαθμό. Και σίγουρα δεν είναι πάντα εύκολο, μα δεν είναι κι ακατόρθωτο. Αυτό που λέω πάντα στον εαυτό μου είναι:
Μην επαναλάβεις στο παιδί σου αυτά που πλήγωσαν εσένα, έχε εμπιστοσύνη ότι κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς!
Αυτό θα συμβουλεύσω και σε σας να κάνετε...Είμαστε μαμάδες. Το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας είναι η αγάπη κι η αποδοχή. Την αποδοχή που πρώτα θα έχουμε δώσει στον εαυτό μας.
Ας στήσουμε στον τοίχο μόνο τις τύψεις και τις ενοχές που στέκονται εμπόδιο στην πραγματική μας σχέση με τα παιδιά μας κι ας αφήσουμε τις κριτικές για τον κινηματογράφο και το θέατρο!
Γράφει η Χαρά Μαρκατζίνου
