Το ξέρεις. Το βλέπεις. Το παιδί σου δεν μπορεί να μείνει ακίνητο. Σηκώνεται συνέχεια, διακόπτει, δεν συγκεντρώνεται. Και κάποιες φορές, νιώθεις εξαντλημένη. Κουρασμένη. Άλλες φορές, σε πιάνει και η ενοχή. "Μήπως φταίω εγώ; Μήπως δεν κάνω κάτι σωστά;" Όχι, δεν φταις. Και όχι, δεν είσαι μόνη.
Η ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας) είναι μια νευροαναπτυξιακή διαταραχή – όχι ένα καπρίτσιο, όχι κακή ανατροφή, όχι "απλά ζωηρό παιδί". Και ναι, θέλει τρόπο και όχι κόπο.
1. Βάλε όρια, αλλά χωρίς φωνές
Ένα παιδί με ΔΕΠΥ δεν θα ακολουθήσει εύκολα μακροσκελείς οδηγίες. Πες του λίγα και ξεκάθαρα. Όταν βάζεις όρια, κράτα σταθερότητα και ηρεμία. Όσο πιο εκρηκτική είσαι, τόσο πιο χαοτικό γίνεται το περιβάλλον του. Το παιδί σου χρειάζεται μια σταθερή μαμά – όχι τέλεια, αλλά σταθερή.
2. Δημιούργησε ρουτίνες
Η ρουτίνα είναι σωσίβιο. Όχι γιατί "πρέπει να υπάρχει πρόγραμμα", αλλά γιατί ο εγκέφαλος ενός παιδιού με ΔΕΠΥ δυσκολεύεται να οργανώσει τον χρόνο. Όσο πιο προβλέψιμη η μέρα του, τόσο λιγότερο άγχος νιώθει. Φτιάξε ένα πρόγραμμα μαζί του και βάλε και εικόνες, αν χρειάζεται.
3. Δώσε του χώρο να κινηθεί
Δεν μπορεί να κάτσει ακίνητο για ώρα; ΟΚ. Μην το πιέζεις να γίνει κάτι που δεν είναι. Αντί να του λες "μην κουνιέσαι", βρες τρόπους να εκτονώνεται: χορός, μικρά διαλείμματα, ήσυχα αντικείμενα για να παίζει στα χέρια του την ώρα του διαβάσματος. Δεν είναι απειθαρχία – είναι ανάγκη.
4. Εστίασε στα θετικά
Το παιδί με ΔΕΠΥ ακούει πολύ συχνά τι κάνει "λάθος”. Εσύ να του θυμίζεις τι κάνει σωστά. "Χάρηκα που περίμενες τη σειρά σου", "Μπράβο που συγκεντρώθηκες για 10 λεπτά". Αντί να κυνηγάς την "τέλεια” συμπεριφορά, επιβράβευσε την πρόοδο.
5. Κράτα ανοιχτή γραμμή με ειδικούς
Ένας παιδοψυχολόγος ή εργοθεραπευτής μπορεί να σε καθοδηγήσει με πρακτικά εργαλεία. Δεν είναι ντροπή να ζητάς βοήθεια. Είναι δείγμα αγάπης και δύναμης. Αν χρειαστεί, συζήτησε με το σχολείο για υποστήριξη μέσα στην τάξη. Δεν είστε αντίπαλοι – είστε ομάδα.
6. Κάνε ένα βήμα πίσω
Κάποιες μέρες θα είναι δύσκολες. Θα νιώσεις ότι δεν αντέχεις. Τότε είναι που πρέπει να θυμάσαι: το παιδί σου δεν σε τεστάρει. Αγωνίζεται να λειτουργήσει σε έναν κόσμο που δεν έχει τους ίδιους ρυθμούς με εκείνο. Και εσύ είσαι η πιο ασφαλής του αγκαλιά.
Η ΔΕΠΥ δεν ορίζει ποιο είναι το παιδί σου – είναι απλώς ένα κομμάτι του. Ένα κομμάτι που θέλει κατανόηση, υπομονή και εργαλεία. Δεν χρειάζεται να το "διορθώσεις". Χρειάζεται να το βοηθήσεις να ανθίσει με τον δικό του τρόπο, στον δικό του ρυθμό. Κι εσύ; Το κάνεις ήδη καλύτερα απ’ όσο νομίζεις!
