Ξέρεις αυτό το "αστείο" που τα παιδιά σου διεκδικούν την προσοχή σου περισσότερο όταν σε βλέπουν να ξεκουράζεσαι; Όταν βλέπουν ότι κάθεσαι στον καναπέ και δεν κάνεις τίποτα; Κι αναρωτιέσαι "μα μόλις έκατσα για 5 λεπτά να ξεκουραστώ, τώρα πείνασε ξαφνικά;".
Αν το σκεφτείς είναι πολύ λογικό. Όταν σε βλέπει από τη στιγμή που επιστρέφεις σπίτι να κάνεις συνέχεια δουλειές, να πλένεις πιάτα, να βάζεις πλυντήρια, να απαντάς σε emails, να μαγειρεύεις "αισθάνεται" ότι δεν έχεις χρόνο, το βλέπει. Συχνά θα το διεκδικήσει κι εσύ θα πεις "σε λίγο, τώρα έχω δουλειά". Ωραία, τώρα που τέλειωσε τις δουλειές κι έκατσε, τώρα θα ασχοληθεί μαζί μου. Κι αν σε δει να κάθεσαι, τότε θα πεινάσει, θα γκρινιάξει, θα "χτυπήσει", θα σου δείξει μια μελανιά που τώρα το ενοχλεί παρόλο που την έχει από το πρωί.
Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν την ξεκούραση όπως εμείς. Ούτε και την κούραση φυσικά. Και σπάνια μας βλέπουν να "βαριόμαστε". Να καθόμαστε, δηλαδή στη δική τους γλώσσα, και να μην κάνουμε τίποτα.
Το καλοκαίρι που έχω χρόνο, θέλω να με δει να βαριέμαι. Και θέλω να καταλάβει γιατί το χρειάζομαι. Θέλω να με δει να κάθομαι και να μην κάνω τίποτα, έστω για 10 λεπτά. Να του εξηγήσω πώς ξεκουράζομαι και γιατί μου αρέσει. Να καταλάβει ποιες είναι οι ανάγκες μου, να καταλάβει τα όριά μου και να βρούμε ένα τρόπο ώστε όταν χρειάζομαι αυτή τη βαρεμάρα να μην υπάρχει αποσύνδεση.
Είχα διαβάσει κάποια στιγμή μια ανάρτηση μιας ψυχολόγου που έλεγε περίπου τα εξής και συμφωνώ απόλυτα: "Άφησε το παιδί σου να σε δει να βαριέσαι. Να σε δει να κάθεσαι χωρίς να του εξηγήσεις γιατί. Άφησέ το να καταλάβει γιατί δεν πειράζει απλά να κάθεσαι που και που και να είσαι με τον εαυτό σου. Κι άφησέ το να σε δει και απασχολημένο. Να σε δει μπερδεμένο και μετανιωμένο και με αμφιβολίες. Έτσι θα σε δει όπως πραγματικά είσαι. Και θα καταλάβει ότι οι άνθρωποι έχουν όλα τα χρώματα και τις αποχρώσεις. Και θα μεγαλώσεις γνωρίζοντας ότι είναι ανθρώπινο να είσαι όλα αυτά, ένα μοναδικό σύμπαν".
Διαβάστε Επίσης
