Τώρα να το πω ή θα φανεί πόζα; Οι γιορτές των Χριστουγέννων δεν μου πολυαρέσουν τα τελευταία αρκετά χρόνια. Για την ακρίβεια με μελαγχολούν, ειδικά στα πιο πολυσύχναστα σημεία αυτής της πόλης. Ίσως γιατί εκεί πλεονάζει όλος αυτός ο εντυπωσιακός στολισμός που σου υποβάλλει κάπως πειθαναγκαστικά την ιδέα της πάση θυσία διασκέδασης και την προσδοκία για γιορτινά τραπέζια με όρους λίγο τηλεοπτικής διαφήμισης: όλοι καλοντυμένοι, όλοι ευτυχείς, τσουγκρίζουν εξαιρετικό κρασί και ανταλλάσσουν δώρα γύρω από στολισμένα δέντρα που θα ζήλευε κι ο σχεδιαστής της βιτρίνας του Moschino στο Μιλάνο.
Κι επιπλέον γιατί όλο αυτό το εορταστικό κλίμα λειτουργεί (και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς) με την εμπορική κεκτημένη ταχύτητα άλλων εποχών, όταν δεν «έκοβες» δώρα για να ανταποκριθείς έστω και με ένα ελάχιστο στην προσμονή των μικρότερων, ούτε υπολόγιζες στην τρίχα το κόστος του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού.
Ίσως, όμως και επειδή, μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι όλη αυτή η προσδοκία της γιορτινής διασκέδασης είναι, συνήθως, μια ψευδαίσθηση που αν της παραδοθείς, θα καταλήξεις κατά κανόνα κάπου στριμωγμένος, τσαλακωμένος κι εκνευρισμένος, αφού θα έχει προηγηθεί ο πατροπαράδοτος τέτοιες ημέρες καβγάς του μποτιλιαρίσματος.
(«Χριστούγεννα πάντα τσακωνόμαστε! Και τι σου χρωστώ και τι μου χρωστάς. Μια τύφλα, εν τέλει, μοιραζόμαστε...»).
Γι'αυτό, με τα χρόνια, αποσυνδέθηκα, σταδιακά, απ'την ιδέα της πολυτελούς ή της έκτακτης γιορτινής Παραμονής κι άρχισα ν'απολαμβάνω πιο εφικτές και λιτές συνθήκες. Και δυο φίλοι στο μπαράκι της γειτονιάς αρκούν.
«Όλο αυτό είναι σύμπτωμα... βαθιάς ενηλικίωσης» με προειδοποιεί ο πατέρας μου, χαμογελώντας λίγο πικρά, λίγο χαιρέκακα.
Μα, ασφαλώς. Εξού και η τάση τέτοιες μέρες να επιστρέφω σε άλλα Χριστούγεννα που πέρναγα παιδί ή έφηβη.
Κυρίως, σε πολυπρόσωπα τραπέζια που τότε βαριόμουν φρικτά και τώρα μου λείπουν ανεπιστρεπτί.
Ανακαλώ αυτήν τη συγγενική πινακοθήκη με θείες, θείους και ξαδέλφια. Αναγκαστικά φιλιά, άνοστα αστεία, ατελείωτα κουτσομπολιά. Τις επικρίσεις της μάνας μου ψιθυριστά στην κουζίνα μη μας ακούσουν: Γιατί έχεις τέτοια μούτρα; Την προσδοκία να συναντήσω μετά τον φίλο και τους φίλους μου στο τέλειο πάρτι ή στο τέλειο κλαμπ − που ποτέ δεν ήταν τέλειο παραμονή Πρωτοχρονιάς...
Τότε κοίταγα το ρολόι πότε θα τελειώσει η υποχρέωση και τώρα μου λείπει εκείνο το τελετουργικό. Εκείνη η γλύκα κι εκείνη η πινακοθήκη προσώπων που έφυγαν, που άλλαξαν, που αντικαταστάθηκαν από τα παιδιά τους, συγγενείς κι αυτά, με τα οποία, όμως, δεν έχουμε πια εκείνο τον «παλιομοδίτικο» τρυφερό σύνδεσμο.
Γράφει η Ναταλί Χατζηαντωνίου
