Ξέρεις τη σκηνή: το ένα παιδί σε τραβάει από το μανίκι, το άλλο από το χέρι. Φωνές, παράπονα, "μαμά αυτός άρχισε”, "μαμά αυτή μου φώναξε!”. Η αδελφική ζήλια είναι ένα φυσιολογικό κομμάτι της συμβίωσης των παιδιών, αλλά όταν γίνεται καθημερινό φαινόμενο, αρχίζει να σε εξαντλεί.
Δεν είσαι μόνη – και ναι, μπορείς να βοηθήσεις τα μικρά σου να μάθουν να συνυπάρχουν με αγάπη.
Αναγνώρισε το συναίσθημα πίσω από τη "ζήλια”. Μην αντιμετωπίζεις τη ζήλια ως κάτι "κακό” ή απλά σαν γκρίνια. Είναι ανάγκη για προσοχή, για επιβεβαίωση, για μια θέση στην καρδιά σου. Αντί να πεις "μη ζηλεύεις”, πες "βλέπω πώς νιώθεις, θες να μου πεις τι χρειάζεσαι;”.
Δώσε ξεχωριστό χρόνο σε κάθε παιδί. Ακόμα και 10 λεπτά την ημέρα με το καθένα μόνο του, αρκούν για να νιώσει ξεχωριστά. Μην περιμένεις να σου ζητήσει αυτή την "ιδιαίτερη” στιγμή. Πρόσφερέ την εσύ, έστω με ένα χαλαρό παιχνίδι, μια κουβέντα στο κρεβάτι ή ένα "μυστικό” που θα ξέρετε μόνο οι δυο σας.
Μην συγκρίνεις – καθόλου. Όσο αθώα κι αν σου φαίνεται μια φράση όπως "κοίτα πώς τρώει η αδερφή σου το φαΐ της”, για το παιδί σου είναι βέλος στην καρδιά. Τα παιδιά διψάνε για επιβεβαίωση, όχι για συγκρίσεις. Αντί γι’ αυτό, επιβράβευσε τη θετική συμπεριφορά χωρίς να αναφέρεις το άλλο παιδί.
Ενίσχυσε τη συνεργασία, όχι τον ανταγωνισμό. Δώσε αποστολές που μπορούν να κάνουν μαζί: "Θέλω να οργανώσετε μαζί το ράφι με τα βιβλία ”. Αντί να ανταγωνίζονται, μαθαίνουν να συνεργάζονται και να νιώθουν περήφανα για το αποτέλεσμα.
Η αδερφική ζήλια δεν εξαφανίζεται από τη μια μέρα στην άλλη – αλλά με υπομονή, κατανόηση και μικρές καθημερινές κινήσεις, μπορείς να τη μετατρέψεις σε μια ευκαιρία για τα παιδιά σου να αγαπηθούν περισσότερο, να μάθουν να μοιράζονται και να χτίσουν έναν δεσμό που θα κρατήσει για μια ζωή. Μην ξεχνάς – η αγάπη σου είναι το σημείο αναφοράς τους.
