Το να προσπαθείς να μείνεις έγκυος στα 40+ είναι ένα πολύ ψυχοφθόρο εγχείρημα. Αυτό που ξέρεις σίγουρα, και στο έχει πει και ο γιατρός σου, είναι ότι είναι ίσως η τελευταία σου ευκαιρία για να γίνεις μητέρα, καθώς η γονιμότητά σου έχει φτάσει στα τάρταρα. Και μόνο η σκέψη "της τελευταίας ευκαιρίας" ματαιώνει και την πιο αισιόδοξη σκέψη και τσακίζει την ψευδαίσθηση ότι "μπορείς τα πάντα".
Η γυναικεία μου υπόσταση κατακρεουργήθηκε. Ένιωθα ότι είμαι λειψή, ότι δεν λειτουργεί καλά το σώμα μου επειδή δεν έχω καταφέρει να μείνω έγκυος, ότι δεν έχω "ολοκληρωθεί" σαν άνθρωπος. Στις πεποιθήσεις μου, είχαν καταγραφεί όλες αυτές οι μπούρδες που μου μάθαιναν όταν ήμουν παιδάκι, για τον προορισμό μου σε αυτή τη ζωή. Και εκτός αυτού, καθημερινά έπαιζα στη λοταρία τον γάμο μου. Έβαλα τον άνθρωπο μου σε μια τρελή διαδικασία, σε μια ξέφρενη κούρσα γονιμοποίησης, μετέτρεψα το σεξ σε εργαλείο αντί για απόλαυση και τον σύντροφό μου σε μηχανή αναπαραγωγής για πολύ καιρό.
Μετρούσα θερμοκρασίες, μέρες, ώρες, και έκανα όλα τα ηλίθια πράγματα που είχα διαβάσει στα περιοδικά και στο ίντερνετ. Μετά το σεξ, αντί να μείνω αγκαλιασμένη με τον άντρα μου, σήκωνα τα πόδια μου στον τοίχο για να βοηθήσω, υποτίθεται, την κατάσταση, δεν έκανα μπάνιο μετά την πράξη και είχα κόψει και τη γυμναστική.
Παράλληλα είχα παραγγείλει από το ίντερνετ ό,τι χαζομάρα υποσχόταν γονιμότητα ενώ τρεφόμουν με συγκεκριμένες τροφές που υποτίθεται ότι βοηθούν. Είχα τσακίσει το σολωμό και ό,τι περιείχε Ω3 ενώ μπούκωνα τον άντρα μου με τροφές πλούσιες σε φυτικές ίνες γιατί είχα διαβάσει ότι βοηθούν στην κινητικότητα του σπέρματος. (Να πω κάπου εδώ, ότι οι εξετάσεις και των δυο μας ήταν καθαρές και δεν υπήρχε κανένα οργανικό πρόβλημα που δεν θα επέτρεπε αυτό το θαύμα. Να πω επίσης ότι γνώρισα τον άντρα μου στα 38 μου χρόνια, παντρευτήκαμε τον επόμενο χρόνο, γι' αυτό και τώρα "θυμήθηκα" να γίνω μάνα).
Πέρα από την γραφικότητα του θέματος, καθώς όλα έχουν την αστεία τους πλευρά και ελπίζω κάποια στιγμή να τα θυμάμαι και να γελάω, αυτός ο χρόνος ήταν πολύ δύσκολος. Γιατί εκτός από τα μαντζούνια, κάποια στιγμή στράφηκα στην επιστήμη, με αποτέλεσμα να έχω στο πάνθεον των αποτυχιών μου μάταιες προσπάθειες με σπερματεγχύσεις, μία άκαρπη προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης και όλα αυτά, όπως είπα και πριν, χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως ιατρικός λόγος που να δικαιολογεί τη μη σύλληψη, απλά ανεξήγητη υπογονιμότητα!
Όσο και να προσπαθούσα να νιώσω καλά, να βάλω τη λογική μου να δουλέψει, να εστιάσω στον άντρα μου που με λάτρευε, ο πόνος και η απόγνωση γινόντουσαν όλο και πιο βαθιά. Αισθανόμουν ότι είχα φτάσει στα όρια της εμμονής, ζήλευα τα ζευγάρια που είχαν παιδιά, απέφευγα τους φίλους μας που είχαν γίνει γονείς γιατί κάθε συζήτηση για τα παιδιά τους με πλήγωνε ανεπανόρθωτα. Και όλα αυτά βέβαια, ενώ στην κοινωνική μου ζωή προσποιούμουν ότι όλα είναι καλά, ότι έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα του ότι δεν θα γίνω ποτέ μητέρα. Στο κάτω κάτω δεν μπορούμε να γίνουμε όλες μάνες, έλεγα και σταματούσα οποιαδήποτε συζήτηση για το θέμα. Αν και δεν χρειαζόταν πια, καθώς ο περίγυρος με αντιμετώπιζε ως "την καημένη που δεν μπορεί να κάνει παιδί", κάτι που έπιανα στον αέρα και με έκανε να νιώθω, το λιγότερο, "ανάπηρη".
Τον τελευταίο καιρό έχω σταματήσει κάθε προσπάθεια σύλληψης. Παλεύω καθημερινά να βγάλω από το μυαλό μου την πιθανότητα να γίνω μητέρα και προσπαθώ να περνάω καλά με τον άντρα μου διοχετεύοντας την ενέργειά μας σε άλλα πράγματα.
Ελπίζω σύντομα να βρω τη δύναμη να πω «ΤΕΛΟΣ» και να συνεχίσω ήρεμη και συμφιλιωμένη με τον εαυτό μου, τη ζωή μου.
Γράφει η Δήμητρα Λάζου
Διαβάστε επίσης:
