Συνήθως όλοι το έχουμε βιώσει: σε κάποιες περιόδους της παιδικής μας ηλικίας να μην έχουμε φίλους. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα σε κομβικές αλλαγές στη σχολική τους πραγματικότητα. Όταν π.χ από το Δημοτικό πάνε στο Γυμνάσιο ή μετά δεν συνεχίσουν στο ίδιο σχολείο. Δεν είναι εύκολο ούτε να αποχωρίζεται κανείς φίλους ούτε να κάνει καινούργιους ιδίως όταν έχει να διαχειριστεί όλες αυτές τις αλλαγές.
Κάποιες φορές πάλι το παιδί μας μπορεί να είναι πιο εσωστρεφές και να χρειάζεται περισσότερο χρόνο να επικοινωνήσει αυτό που είναι προς τα έξω και τους άλλους.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που είναι καλό να κάνουμε ως γονείς είναι να είμαστε εκεί για το παιδί και να ακούσουμε τι έχει να μας πει. Δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να καταρρίψουμε την εντύπωση του λέγοντας «μα καλά μήπως τώρα τα παραλές;» ή «μα τι λες; Δεν κάνεις παρέα με εκείνο το κορίτσι από το φροντιστήριο;».
Όχι, είναι καλύτερο να αφήσουμε πρώτα τα παιδιά να εκφραστούν. Μπορούμε να τους πούμε κάτι σαν «ακούγεται σαν να νιώθεις μόνος σου και αυτό δεν είναι εύκολο». Μετά μπορούμε, αν θέλουν να τους προτείνουμε κάποιους τρόπους να ανταπεξέλθουν. «Ξέρεις και εμένα δεν μου είναι πάντα εύκολο να κάνω νέους φίλους. Έτσι έχω στο μυαλό μου 2-3 ερωτήσεις για να μπορώ να ξεκινήσω μια συζήτηση με οποιονδήποτε».
Καλό είναι επίσης να εξηγήσουμε στο παιδί πως κάποιες φορές οι φιλίες παίρνουν χρόνο, αλλά και ότι το ότι δεν έχουμε τώρα φίλους δεν σημαίνει πως αυτό θα ισχύει για πάντα. Άλλωστε, συμβαίνει συχνά στη ζωή ιδίως όταν κλείνει ένας κύκλος και ξεκινάει ένας άλλος. Το σημαντικό είναι να προσπαθήσουμε να μην εμπλακούμε κι εμείς συναισθηματικά πάρα πολύ ώστε να μπορέσουμε να διαχειριστούμε όσο καλύτερα μπορούμε την ψυχική κατάσταση του παιδιού.
