Στο γραφείο, στο λεωφορείο, στο παγκάκι, ενώ τα παιδιά παίζουν στην παιδική χαρά... Εδώ και 3 μέρες οι γυναίκες συζητάμε για όσα έγιναν στον αγώνα Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού για το πρωτάθλημα Ελλάδας. Όχι πώς δεν μας ενδιαφέρει το αγωνιστικό κομμάτι, αλλά αυτό το συζητήσαμε όσες ασχολούμαστε λίγο παραπάνω με το μπάσκετ. Όλες, όμως, μας ενδιαφέρει το άθλημα. Η αγάπη για το άθλημα κι ένα άθλημα που έχει ιστορία στη χώρα μας. Που το αγαπήσαμε εμείς όσο μεγαλώναμε, το αγάπησαν οι σύντροφοί μας και οι γονείς μας και πλέον το αγαπούν τα παιδιά μας.
Κι είναι ένα άθλημα που όλοι αγαπάμε σε αυτή τη χώρα και παρά τα όσα γίνονται κατά καιρούς πάντα πιστεύαμε- όταν βρισκόμασταν σε τοπικούς αγώνες, στις προπονήσεις των παιδιών μας, στις ανοιχτές μπασκέτες στις πλατείες, ότι έχει καταφέρει να κρατήσει μια αθωότητα.
Η αγάπη για το άθλημα κι ένα άθλημα που έχει ιστορία στη χώρα μας. Που το αγαπήσαμε εμείς όσο μεγαλώναμε, το αγάπησαν οι σύντροφοί μας και οι γονείς μας και πλέον το αγαπούν τα παιδιά μας.
Όταν, λοιπόν, βλέπεις παράγοντες ομάδων να προκαλούν, να βρίζουν, να μην μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους, να ανέχονται τα χυδαία συνθήματα, να τα αναπαράγουν, να μην τα καταδικάζουν, τότε αναρωτιέσαι "ποιος προστατεύει το άθλημα;". Και οι μαμάδες θέλουμε να προστατευθεί γιατί τα παιδιά μας το αξίζουν. Έχουν ανάγκη από κάτι αγνό, ένα πρότυπο, μια όμορφη εικόνα.
Κι όσο εμείς έχουμε συνηθίσει στα γήπεδα να βρίζουν τις μανάδες, τις αδελφές, τις κόρες κι όσο κι εκείνοι -οι ίδιοι οι φανατικοί οπαδοί- έχουν συνηθίσει να μην είναι "φίλαθλοι" αλλά να ξεφτιλίζουν το άθλημα βρίζοντας με ομοφοβικά συνθήματα οπαδούς, παίκτες, προπονητές και προέδρους... το άθλημα πεθαίνει. Αυτόν τον αθλητισμό πήραν, αυτόν παραδίδουν στα παιδιά. Και κάποιος πρέπει να τον σώσει.
Θέλουμε τα παιδιά μας με μια μπάλα στο χέρι, όχι με πέτρες.
Η Δέσποινα Γιαννακοπούλου, κόρη του προέδρου της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, η οποία δέχτηκε υβριστικά, επιθετικά, σεξιστικά συνθήματα κατά τη διάρκεια του αγώνα ενώ δεν βρισκόταν καν στο γήπεδο, έγραψε σχετικά στο Instagram: "Δεν περιγράφεται με λέξεις η ντροπή και η οργή που ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Οι κραυγές εκείνες δεν στρέφονταν απλώς ενάντια στο πρόσωπό μου – επιχείρησαν να με εξευτελίσουν, να με μειώσουν και να με πληγώσουν βαθιά, δημόσια, μπροστά σε χιλιάδες θεατές, επειδή είμαι "η κόρη του Γιαννακόπουλου". Οι στιγμές που βίωσα δεν ήταν ούτε "ατυχές συμβάν” ούτε "αθλητικό πάθος”. Ήταν βία με καθαρά σεξιστικά, προσωπικά κίνητρα, την οποία ουδείς από τους παρόντες υπευθύνους τόλμησε να αποδοκιμάσει εκείνη τη στιγμή. Καμία αντίδραση. Καμία συγγνώμη. Καμία ανάληψη ευθύνης" και πρόσθεσε "Είμαι περήφανη για το ποια είμαι. Δεν ντρέπομαι για το επώνυμό μου, αλλά δεν θα ανεχτώ να χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να βιάζουν λεκτικά την προσωπικότητά μου. Το όνομά μου δεν είναι σύνθημα. Το σώμα μου δεν είναι αφορμή για γελοία ανδρικά αποθέματα "αντρισμού”. Η παρουσία μου δεν είναι αφορμή για κακοποίηση".
Μήπως το κράτος αντί για την τυπική συμφιλίωση, αντί για το "εάν θα συνεχιστεί το πρωτάθλημα", και οι ομάδες αντί να ασχολούνται με εισιτήρια και χορηγούς να κάνουν και κινήσεις για να μην κακοποιούνται λεκτικά μανάδες, κόρες, άντρες, γυναίκες, διαιτητές, αθλητές και κυρίως παιδικές ψυχές; Γιατί θέλουμε τα παιδιά μας με μια μπάλα στο χέρι, όχι με πέτρες.
