Μέσα από τα απλά, αλλά γεμάτα συναίσθημα λόγια, ο ποιητής μεταφέρει την αγωνία, τη φροντίδα και την αγάπη που νιώθει για το παιδί του, ενώ ταυτόχρονα σκιαγραφεί τη διαδρομή της ζωής και της προσωπικής ωρίμανσης. Ο Ρίτσος δεν περιορίζεται απλώς σε συμβουλές· μέσα από τη στοργή και την τρυφερότητα, αναδεικνύει την έννοια της ευθύνης και της δημιουργίας της ευτυχίας, όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για τον κόσμο γύρω μας. Το ποίημα αποτυπώνει την προσπάθεια ενός γονιού να μεταλαμπαδεύσει την εμπειρία της ζωής με αγάπη και απεριόριστη υπομονή.
Πρωϊνὸ ἄστρο
"Κοριτσάκι μου,
θέλω νὰ σοῦ φέρω
τὰ φαναράκια τῶν κρίνων
νὰ σοῦ φέγγουν στὸν ὕπνο σου.
Κοιμήσου κοριτσάκι.
Εἶναι μακρὺς ὁ δρόμος.
Πρέπει νὰ μεγαλώσεις.
Εἶναι μακρὺς
μακρὺς
μακρὺς ὁ δρόμος.
Τὸ παιδί μου κοιμήθηκε
κι ἐγὼ τραγουδάω…
Δύσκολα εἶναι, κοριτσάκι,
στὴν ἀρχή.
Τί νὰ πεῖς, δὲν ξέρεις.
Δύσκολα εἶναι στὴν ἀρχή.
Γιατὶ δὲν εἶναι, κοριτσάκι,
νὰ μάθεις μόνο
ἐκεῖνο ποὺ εἶσαι,
ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις γίνει.
Εἶναι νὰ γίνεις
ὅ,τι ζητάει
ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου,
εἶναι νὰ φτιάχνεις, κοριτσάκι,
τὴν εὐτυχία τοῦ κόσμου.
Ἄλλη χαρὰ δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη
ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις.
Νὰ τὸ θυμᾶσαι, κοριτσάκι."
