Δεν βοηθάμε τα παιδιά όταν υποβαθμίζουμε το γεγονός της απώλειας

Στα κινούμενα σχέδια, που παρακολουθεί ο μπαμπάς με την 4χρονη κόρη του, ο γατούλης προσπαθεί να ανατινάξει το ποντικάκι, αλλά στο τέλος παγιδεύεται με τη βόμβα, που σκάει στο πρόσωπό του και …πεθαίνει. Και μετά από λίγο ο γατούλης ξαναζωντανεύει. Συμβαίνει αυτό και στην πραγματική ζωή; Μήπως είναι ευκαιρία ο μπαμπάς να μιλήσει στην κόρη του για τη μονιμότητα της κατάστασης του θανάτου; Ένα αυτοκίνητο πάτησε ένα πουλάκι έξω από το νηπιαγωγείο. Μήπως είναι η κατάλληλη στιγμή οι νηπιαγωγοί να μιλήσουν στα παιδιά τον θάνατο; Η συζήτηση με τα παιδιά προσχολικής ηλικίας για τον θάνατο και τη διαχείριση της απώλειας και του πένθους προβληματίζει πολλούς γονείς και εκπαιδευτικούς. Κάποιοι θεωρούν το θέμα ταμπού και ακόμη και όταν συμβεί μία απώλεια αποφεύγουν τη συζήτηση με το παιδί, σκεπτόμενοι πως «είναι μικρό και δεν καταλαβαίνει και θα το ξεχάσει», ίσως επειδή δεν γνωρίζουν τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει αυτή τους η στάση στην ενήλικη ζωή του παιδιού. Άλλωστε, η απώλεια είναι μέρος της ζωής και ένα παιδί τη βιώνει συνήθως από μικρή ηλικία, με το νεκρό χρυσόψαρο, το σκυλάκι που δε ζει πια, τον παππού ή τη γιαγιά που πέθανε, τον γονιό ή το αδελφάκι που είναι σοβαρά άρρωστοι.

Το παιδί χρειάζεται να μιλήσει και να εκφραστεί

Πώς, όμως, πρέπει να μιλούν γονείς και εκπαιδευτικοί στα παιδιά για την απώλεια και το πένθος; Υπάρχει εγχειρίδιο;

Διαβάστε τη συνέχεια στο shape.gr