Όταν ο σύζυγός μου έγινε δάσκαλος, κρέμασε μια αφίσα στην αίθουσα διδασκαλίας του με τις "προσδοκίες" που είχε από τους μαθητές του. Και παρά το γεγονός ότι οι μαθητές του αμέσως τους χλεύασαν και σκέφτηκαν ότι οι κανόνες ήταν ανόητοι, ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου έδειξαν ότι ανταποκρινόντουσαν πολύ καλά σε αυτούς. Κι αυτό γιατί οι κανόνες ήταν πάντα εκεί. Κάθε φορά που έμπαιναν στην τάξη, τους έβλεπαν. Και κάθε φορά που παραβιαζόταν ένας κανόνας, όλοι μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν γιατί. Η μέθοδος ήταν απλή και αποτελεσματική.
Στο σπίτι μας ωστόσο, χρειάστηκε να επισκεφτώ έναν ψυχολόγο για να συνειδητοποιήσω ότι δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ να κάνουμε το ίδιο. Ένιωθα λίγο χαμένη με την ανατροφή των παιδιών μου. Ο ψυχολόγος με βοήθησε να δω ότι και τα παιδιά μου αισθάνονταν το ίδιο. Τόσα χρόνια είχα την αίσθηση ότι γνώριζαν τους κανόνες, παρόλο που δεν τους είχαμε ορίσει ποτέ, για το πώς ήθελα να λειτουργεί η οικογένειά μου. Εκνευριζόμουν τόσο πολύ όταν δεν ενεργούσαν όπως νόμιζα ότι έπρεπε, παρόλο που δεν είχα ποτέ σαφείς προσδοκίες από αυτά.
Κι έτσι αποφασίσαμε όλοι μαζί να ορίσουμε κάποιους βασικούς κανόνες για την οικογενειακή μας ζωή.
1. Να μιλάμε με σεβασμό.
Αυτό ισχύει τόσο για εμένα και τον σύζυγό μου όσο και για τα παιδιά μου. Πόσες φορές με έχουν δει τα παιδιά μου να ρίχνω ματιές στο σύζυγό μου ή να ψελλίζω άσχημα λόγια για αυτόν μέσα από τα δόντια μου; Τίποτα δεν πονάει περισσότερο από το να ακούω τη σαρκαστική μου φωνή να βγαίνει από το στόμα των γλυκών παιδιών μου. Είναι τρομακτικό να διαπιστώνεις πόσο μας μιμούνται τα παιδιά μας.
2. Όλοι είμαστε υπεύθυνοι για την καθαριότητα του σπιτιού.
Η μεγαλύτερή κόρη μου πρότεινε με ενθουσιασμό να εφαρμόσουμε έναν κανόνα που όλοι "βοηθάμε τη μαμά να καθαρίσει!" Επειδή είμαστε και οι δύο γονείς με πλήρη απασχόληση και δουλεύουμε για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, ήταν σχετικά εύκολο να καταλάβουμε όλοι ότι δεν είναι δική μου δουλειά να κρατώ το σπίτι μας καθαρό. Έτσι, στο βιβλίο των οικογενειακών κανόνων, σημειώσαμε ότι: όλοι συμμετέχουμε στην καθαριότητα του σπιτιού.
3. Να φτιάχνουμε αναμνήσεις.
Προφανώς, οι οικογενειακοί κανόνες πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από καθαριότητα και οδηγίες. Είναι επίσης για το πώς θέλουμε να ζήσουμε ως οικογένεια. Όταν τα παιδιά μου επεσήμαναν ότι μερικές από τις σπουδαιότερες δουλειές που κάνουμε ως οικογένεια είναι να γελάμε και να κάνουμε αναμνήσεις, συγκινήθηκα και φούσκωσα από υπερηφάνεια. Να δημιουργούμε αναμνήσεις. Λοιπόν, αυτός είναι ο κανόνας νούμερο #1!
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
4. Να έχουμε καλούς τρόπους.
Αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που παραδέχεται ότι τα παιδιά του τρώνε επίσης σαν άγρια ζώα που έζησαν έξω όλη τους τη ζωή χωρίς να έχουν δει ποτέ πιρούνι, μαχαίρι, κουτάλι ή πετσέτα, τότε θα άφηνα κι εγώ τα παιδιά μου να κάνουν το ίδιο. Κάθε μέρα της ζωής μου υπενθυμίζω στα παιδιά μου ότι:
- Οι καρέκλες είναι για να καθόμαστε - όχι για να στεκόμαστε πάνω με τα πόδια μας, όχι για να κάνουμε κούνια, όχι για να προσπαθούμε να ισορροπήσουμε στο ένα πόδι.
- Δεν τρώμε με τα χέρια μας.
- Δεν τοποθετούμε τα υπολείμματα από τα πιάτα μας, πάνω στο τραπέζι, έτσι ώστε μετά να προσπαθήσουμε να τα φάμε όπως τρώνε τα γουρούνια από την γούρνα.
- Δεν βουτάμε το δάχτυλό μας στο μπολ με το πουρέ ενώ πριν το είχαμε στην μύτη μας.
- ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ! ΚΑΘΙΣΤΕ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΗΡΕΜΗΣΤΕ!
5. Να είμαστε ευγνώμονες.
Μία από τις ασχολίες των παιδιών μου είναι το παιχνίδι της σύγκρισης. Δεν θα πω ποιος το κάνει συγκεκριμένα, αλλά ένα από τα παιδιά μου, ειδικότερα, θέλει διαρκώς να συγκρίνει ό,τι έχει με τα άλλα παιδιά. Πόσα δώρα γενεθλίων πήρε. Πόσα γλυκά έφαγε. Πόσο τηλεόραση είδε. Και αυτό συνεχίζεται έως ότου ο σύζυγός μου και εγώ να θέλουμε να καρφώσουμε τα μάτια μας με πιρούνι.
"Ασχολείσαι τόσο πολύ με το τι έχουν οι άλλοι, που δεν μπορείς να δεις αυτά που έχεις εσύ!" λέω από μέσα μου ξανά και ξανά. Αλλά όταν το σκέφτομαι, διαπιστώνω ότι στην πραγματικότητα αυτά θα έπρεπε να τα λέω σε μένα. Πόσες φορές έχω συγκρίνει τον εαυτό μου με τη μαμά που έχει ωραιότερα νύχια, μεγαλύτερο σπίτι, γυμνασμένο σώμα, περισσότερους τραπεζικούς λογαριασμούς κτλ. Και πόσα χάνω καθημερινά επειδή αρέσκομαι σε αυτό το ανούσιο παιχνίδι. Το να υπενθυμίζω στον εαυτό μου διαρκώς ότι πρέπει να εκτιμώ και να απολαμβάνω όσα έχω, είναι ένας κανόνας που χρειάζομαι περισσότερο από κάθετί στη ζωή μου.Διαβάστε επίσης:
15 μαγικές ικανότητες που έχουν μόνο οι μαμάδες
