Καλοκαίρι και οθόνες μια σχέση δυνατή που δύσκολα "σπάει". Τα παιδιά έχουν πάρα πολύ χρόνο αλλά οι γονείς δουλεύουν καθημερινά. Κι όταν επιστρέφουν από το summer camp ή τη γιαγιά για εκείνα είναι ακόμα καλοκαίρι για εσένα όχι και τόσο...
Έτσι οι οθόνες μπαίνουν στην καθημερινότητα του παιδιού όλο και περισσότερο. Γιατί όσο κι αν έχεις βάλεις "κανόνες" ούτε εσύ δεν θέλεις κάποιες μέρες να τους ακολουθείτε. Γιατί κάποιες φορές σε διευκολύνει ώστε να κάνεις τις δουλειές και κάποιες φορές θέλεις κι εσύ οθόνες για να χαλαρώσεις.
Κάποια στιγμή όμως θα νιώσεις τύψεις. Για όλα αυτά τα απογεύματα που "λιώσατε" στην τηλεόραση και δεν πήγατε βόλτα. Για εκείνο το Σαββατοκύριακο που δεν πήγατε για μπάνιο αλλά κάτσατε σπίτι με το air condition και βλέπατε τηλεπαιχνίδια.
Μια μέρα αναρωτήθηκα αν στο παιδί μου αρέσει τόσο πολύ η τηλεόραση και το χάζεμα στο κινητό ή απλά ήταν η εύκολη λύση του στο "βαριέμαι". Εξάλλου, κι εγώ όταν βαριέμαι το κινητό πιάνω. Κι εκεί κατάλαβα ότι δεν του έχω επιτρέψει ακόμα να εξασκηθεί στις δεξιότητες που χρειάζεται για να ακολουθήσει τον κανόνα που λέει "όχι πάνω από 1-2 ώρες τηλεόραση". Υπομονή, ισορροπία, προγραμματισμός.
Όχι δεν είχαμε εξασκηθεί. Έτσι σταμάτησα να αναφέρομαι στον κανόνα για τις οθόνες κάθε φορά που έπρεπε να κλείσει την τηλεόραση. Άρχισα να εστιάζω στη δεξιότητα.
Αντί να πω "έχεις δει μια ώρα τηλεόραση, πρέπει να κλείσει", έλεγα "για να δεις τηλεόραση πρέπει πρώτα να έχεις κάνει όσα πρέπει. Να τακτοποιήσεις το δωμάτιό σου και το τραπέζι, να ασχοληθείς με τη ζωγραφική και την κατασκευή που είχες ξεκινήσει το πρωί και μετά μπορείς να χαλαρώσεις".
Αντί να πω "κλείσε την τηλεόραση είναι ώρα για ύπνο", έλεγα "μπορείς να αποφασίσεις εσύ πότε θα κλείσει η τηλεόραση, όταν θα αρχίσεις από μόνος σου να ετοιμάζεσαι για ύπνο και να φροντίζεις να είσαι στην ώρα σου στο κρεβάτι".
Δεν με πείραζει η μισή έξτρα ώρα στην οθόνη, ποτέ. Απλά ήθελα να μάθει ότι είναι δική του ευθύνη να αρχίσει να ακολουθεί τον κανόνα, να υπενθυμίζει στον εαυτό του ότι είναι αργά ή ότι έχει ξεπεράσει το όριο. Έτσι όχι μόνο ένιωθε ότι είναι δική του επιλογή αλλά ένιωθε ότι του δείχνω την εμπιστοσύνη. Και συνήθως- με λίγη υπομονή -τα παιδιά μας αποδεικνύουν ότι αξίζουν την εμπιστοσύνη που τους δείχνουμε.
