Κάποτε μας έλεγαν "να σέβεσαι τους μεγαλύτερούς σου" κι εμείς το κάναμε. Νιώθαμε υποχρέωση και ίσως και ντροπή αν δεν το κάναμε. Δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε σε κάποιον μεγαλύτερο στον ενικό, δεν μπορούσαμε να φέρουμε αντίρρηση ή να εκφραστούμε ελεύθερα.
Έτσι μεγαλώσαμε - συνήθως χωρίς να το αμφισβητούμε- και πολλές φορές νιώσαμε αδικία. Γιατί μπορεί εμείς να ήμασταν "σωστά παιδιά" αλλά οι μεγαλύτεροι που είχαν τον σεβασμό μας δεν το άξιζαν πάντα.
Σήμερα τα παιδιά μεγαλώνουν αλλιώς. Και μπορεί να νιώθουμε ότι πολλές φορές "δεν σέβονται" και πολλοί να λένε "ήταν καλύτερα τότε που υπήρχε σεβασμός", όμως, πλέον τα παιδιά είναι πιο αληθινά απέναντι στον εαυτό τους. Γιατί εμείς τα μάθαμε να εκφράζονται ελεύθερα και με ευγένεια, εμείς τους μάθαμε ότι η άποψή τους μετράει κι εμείς τους μάθαμε ότι δεν αξίζουν όλοι οι άνθρωποι τον σεβασμό.
Τα παιδιά πλέον χρειάζονται περισσότερα επιχειρήματα από την ηλικία κάποιου για να τον σεβαστούν. Χρειάζονται κριτήρια για το ποιον να σεβαστούν και χρειάζονται ειλικρίνεια αντί υποκρισίας.
Αυτό που πρέπει να μαθαίνουμε στα παιδιά είναι "να σέβονται τους ανθρώπους" όχι μόνο τους μεγαλύτερους. Να σέβονται όσους το αξίζουν και πρώτα τον εαυτό τους. Κι αυτό δεν σημαίνει ότι αν σδεν σέβονται κάποιον που δεν το αξίζει ότι πρέπει να συμεπριφερθούν άσχημα.
Κάποιος που σέβεται τον εαυτό του δεν κακομεταχειρίζεται ή βρίζει κάποιον που δεν αξίζει τον σεβασμό του. Απλά τον κάνει πέρα. Δεν τον έχει στην ζωή του ή του θέτει με ψυχραιμία τα όριά του. Κάποιος που σέβεται τον εαυτό του έχει ευγένεια και ισορροπία στη συμπεριφορά του. Κι αυτό πρέπει να μάθουμε στα παιδιά "να σέβονται τους ανθρώπους, την ανθρώπινη ύπαρξη, τα συναισθήματά τους. Να σέβονται τον εαυτό τους. Και να είναι πάντα ευγενικά με τον εαυτό τους και τους άλλους". Και οι μεγαλύτεροι ή οι ηλικιωμένοι; Ακόμα κι αν δεν αξίζουν τον σεβασμό μας, ας αναλογιστούμε τις δυσκολίες της τρίτης ηλικίας, ας είμαστε ευγενικοί χωρίς να είμαστε υποκριτές!
Διαβάστε Επίσης
