Είναι η κοινωνία μας έτσι: Η αξία μας μετριέται με πτυχία, μετάλλια, επιτεύγματα. Κι όταν ένα παιδί τα κατορθώνει όλα αυτά τα μεταφράζουμε σαν επιτυχία. Δεν είναι όμως απαραίτητα και ευτυχία.
Αυτό που παραβλέπουμε πολλοί γονείς είναι πως όταν το παιδί παίρνει καλό βαθμό ή καταφέρνει να βγει πρώτος κάπου δεν σημαίνει αυτόματα ότι νιώθει και συναισθηματική ασφάλεια. Γιατί ένα παιδί μπορεί να γράψει άριστα σε όλα τα τεστ, να κερδίσει όλα τα βραβεία, να μας κάνει περήφανο με κάθε τρόπο και παρ’ όλα αυτά να μεγαλώνει με το συναίσθημα ότι τίποτα δεν είναι ποτέ αρκετό.
Δεν πρέπει να ρωτάμε "πόσο πήρες;”
Οι γονείς δεν πρέπει να ρωτάμε τα παιδιά πόσο πήρε στο τεστ ή πόσα κατάφερε στο σχολείο ή στη δραστηριότητα. Πρέπει να ρωτάμε με τον τρόπο μας αν νιώθουν ασφαλή, ολοκληρωμένα και αγαπημένα ακόμα κι αν δεν καταφέρουν κάτι από όλα.
Τι έδειξε μια μελέτη του Harvard
Μια μελέτη του Harvard αποκάλυψε κάτι που προβληματίζει αρκετούς γονείς: το 80% των παιδιών νιώθει ότι οι γονείς τους ενδιαφέρονται περισσότερο για τους βαθμούς τους, παρά για την καλοσύνη τους.
Για τους γονείς οι καλοί βαθμοί σημαίνουν επιτυχία. Για τα παιδιά όμως σημαίνουν άγχος, ανασφάλεια, αμφιβολία, έλλειψη αυτοπεποίθησης. Γιατί όταν η αγάπη μοιάζει να εξαρτάται από την επίδοση, τα παιδιά μαθαίνουν ότι αξίζουν μόνο όσο "καλή" είναι η απόδοσή τους.
Πώς μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό;
Τα παιδιά νιώθουν ασφάλεια και αποδοχή όταν νιώθουν ότι
– τα αγαπούν για αυτό που είναι, όχι για αυτό που κάνουν,
– έχουν την ασφάλεια να αποτύχουν χωρίς ντροπή,
– τα εκτιμούν για την ψυχή τους, όχι για τον βαθμό τους.
Ας μην πιέζουμε τα παιδιά να ταιριάξουν στον δικό μας κόσμο. Ας τους δώσουμε όλα τα εφόδια ώστε να εμπιστεύουνται τον εαυτό τους και να έχουν τη δύναμη να φτιάξουν τον δικό τους.
Και μερικές φορές χρειάζεται να κάνουμε αυτή την ερώτηση στον εαυτό μας: "Θέλω να πετύχει το παιδί μου περισσότερα;Ή προσπαθώ να πετύχω εγώ μέσα από εκείνο;"
