Υπάρχουν ωραία ψέματα; Πολλές φορές εμείς οι γονείς επιλέγουμε να μην πούμε όλη την αλήθεια στα παιδιά μας, ή άλλες να επιλέξουμε να την παραποιήσουμε. Έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας το ελαφρυντικό πως όλα συμβαίνουν από αγάπη.
Για παράδειγμα εγώ συνεχίζω να λέω στην 9χρονη κόρη μου πως υπάρχει ο Άγιος Βασίλης κι ας ξέρω ότι κάνω λάθος, στον μηνών γιο μου πως ο κακός λύκος δεν ήθελε να φάει την κοκκινοσκουφίτσα, πως το ταχίνι λέγεται πραλίνα φουντουκιού και πως η μαμά ζυγίζει 50 κιλά και παραμένει για χρόνια στην ίδια ηλικία.
Μπορώ να σκεφτώ πολλά ακόμα αθώα ψέματα που εξυπηρετούν τη γονεϊκή μου καθημερινότητα. Όμως σίγουρα κάποια από αυτά είναι πιο σοβαρά για την εξέλιξη του παιδιού σου και την ανάπτυξη μιας σχέσης γεμάτη εμπιστοσύνη και σύνδεση.
Άν έχεις κάνει κι εσύ τον Πινόκιο φίλο σου, ήρθε η στιγμή να ξεκαθαρίσουμε ποια ψέματα θα ήταν καλό να μη λέγονται για το καλό του μικρού σου! Ας κερδίσει η αλήθεια!
"Θα παίξουμε αργότερα μαζί”- Και το αργότερα δεν έρχεται ποτέ
Κάθε φορά που θα σου ζητήσει το παιδί σου να παίξετε είναι και άλλη μια φορά που σου ζητάει σύνδεση. Σου ζητάει να το δεις, να το ακούσεις να σε έχει για λίγο δική του. Μέσα στο στριμωγμένο σου πρόγραμμα όσο και αν το αγαπάς το παιχνίδι μαζί του ίσως έρχεται πάντα τελευταίο. Αν αποφασίσεις να του πεις πως θα παίξετε αργότερα καλό θα ήταν να τηρήσεις την υπόσχεσή σου. Τα παιδιά θυμούνται και περιμένουν. Περιμένουν εμάς να βρούμε χρόνο για εκείνα. Είτε υπομονετικά είτε απαιτητικά, Αν δεν βγαίνει ο χρόνος ή δεν είσαι σίγουρη άστο ανοιχτό και πες του πως θα το δείτε αν μπορέσετε σε λίγο πάλι!
"Θα το ξεχάσεις”- Κι όμως όχι!
Έχεις αναρωτηθεί σίγουρα πως ένα τόσο δα μυαλουδάκι χωράει σε ένα τόσο δα κεφαλάκι που θυμάται τόσα πολλά πράγματα. Οι αναμνήσεις, οι υποσχέσεις τα λόγια μας και πολλά από αυτά που αφορούν τη μαμά ή το μπαμπά βρίσκονται στην πρώτη θέση του σκληρού των παιδιών μας. Μια υπόσχεση που δεν τηρήθηκε, μια άσχημη ανάμνηση από τις φωνές μας, ένας καυγάς με κάποιον τρίτο αλλά και πολλές όμορφες στιγμές αποτυπώνονται στο μυαλό του παιδιού βαθύτερα από όσο νομίζεις.
"Δεν μιλάω στο κινητό”- Κι όμως το κάνεις, αλλά με μηνύματα!
Μπορεί να νομίζεις πως τα παιδάκια σου είναι ακόμα πολύ μικρά και δεν καταλαβαίνουν όμως ο χρόνος που σπαταλάς σκρολάροντας ή μιλώντας ή τσατάροντας δε περνάει απαρατήρητος από τα παιδικά τους μάτια. Τα παιδιά διαθέτουν τρομερές ακτίνες χ που μπορούν όχι μόνο να σκανάρουν τις πράξεις μας αλλά και τις συμπεριφορές μας. Ακόμα και τα συναισθήματα που μας προκαλεί η ενασχόληση με το κινητό μας μια δεδομένη στιγμή, είναι κάτι που τα παιδιά αναγνωρίζουν. Οπότε όταν νιώθεις πως το παράκανες με το κινητό σου, βάλε φρένο ή παραδέξου την πραγματικότητα.
"Δεν σου φώναξα!” Αλλά ίσως το έκανες...
Και δεν πειράζει... Μπορείς να το παραδεχτείς και να το διορθώσεις. Μπορεί να παρασύρθηκες από τα νεύρα σου και να ξέσπασες στον πιο αγαπημένο σου άνθρωπο. Πολλές φορές οι ενοχές μας κάνουν να αρνούμαστε την πραγματικότητα. Η παραδοχή και η αποδοχή είναι σημαντικές για τα παιδιά μας. Από το να πεις ότι δεν έγινε τίποτα, δεν το έκανες, ή πως αυτό είναι κάτι φυσιολογικό μείνε σταθερή στην αλήθεια σου. Τα παιδιά μας αγαπούν δυνατά, θα καταλάβουν και θα συγχωρέσουν. Πάντα το κάνουν.
Διαβάστε Επίσης
Η αλήθεια δεν χρειάζεται να είναι πάντα σκληρή. Όταν γίνεται με αγάπη και πολλές αγκαλιές είναι πάντα η σωστή επιλογή. Και τα παιδιά μας την προτιμούν.. Άλλωστε αυτό δεν θέλουμε κι από εκείνα..;
