Σε μια εποχή όπου η παιδική αθωότητα δοκιμάζεται από τις αγωνίες της καθημερινότητας και την ταχύτητα των εικόνων και των πληροφοριών, παραστάσεις όπως "Το Γαϊτανάκι" υπενθυμίζουν στα παιδιά -και στους μεγάλους- πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει μόνο αν τον κοιτάξεις με αγάπη. Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση της Ζωρζ Σαρή, ο Θίασος Λαϊκού Θεάτρου MATICAPI επιστρέφει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Άβατον, συνεχίζοντας ένα ταξίδι που ξεκίνησε με sold out και ενθουσιασμό από μικρούς θεατές. Ένα ταξίδι στον κόσμο της αλληλεγγύης, της ειρήνης και της βαθιάς ελπίδας πως όλοι μαζί μπορούμε να φτιάξουμε κάτι καλύτερο.
Η παράσταση –σε θεατρική διασκευή του Γιάννη Καλατζόπουλου και σκηνοθεσία του Γιώργου Τσαγκαράκη – μεταφέρει στη σκηνή μια διαχρονική ιστορία: Έναν γέροντα που πιστεύει ότι τα παιδιά μπορούν να αγκαλιάσουν τη Γη, έναν κόσμο που μπορεί να χορέψει ξανά, ανθρώπους που, κόντρα στις αντιξοότητες, επιμένουν να ονειρεύονται. Με σκηνικά που αλλάζουν συνεχώς, ζωντανή μουσική, τεχνικές από το μαγικό σύμπαν του τσίρκου και μια ατμόσφαιρα που ενθαρρύνει τη φαντασία, "Το Γαϊτανάκι" γίνεται μια εμπειρία που ξεπερνά την απλή παιδική ψυχαγωγία.
Σε αυτόν τον πολύχρωμο κόσμο, η ηθοποιός Σοφία Σίμου υποδύεται την Ειρήνη, ένα κορίτσι που μεταφέρει την πίστη στη νιότη, την ανάγκη για αλλαγή και τη βεβαιότητα ότι η καλοσύνη μπορεί να νικήσει. Το The Mamagers μίλησε μαζί της για το πώς αντιδρούν τα παιδιά όταν βλέπουν την παράσταση, για τις δυσκολίες και τη χαρά της προετοιμασίας, για τη ματιά των παιδιών που ξεχωρίζει το καλό από το κακό χωρίς δεύτερη σκέψη. Και πάνω από όλα, για την πίστη ότι όποιος θέλει να αλλάξει τον κόσμο… πρέπει πρώτα να τον αγαπήσει σαν παιδί.
Η Ζωρζ Σαρή μιλάει πάντα για την πίστη στην αλλαγή. Εσείς πώς ονειρεύεστε έναν "καλύτερο κόσμο";
Ο κόσμος που ζούμε σήμερα έχει πολλές δυσκολίες. Αδικία, φτώχεια, πολέμους. Ένας καλύτερος κόσμος για μένα θα ήταν ακριβώς το αντίθετο. Ένας κόσμος χωρίς αυτά. Με τους ανθρώπους αγαπημένους, χωρις ρατσισμό, αδικίες και ανισότητα. Έναν κόσμο με αγάπη, ειρήνη, ελεύθερο χρόνο, παιχνίδι. Με παιδιά να βλέπουν τους γονείς τους και να περνούν δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο κάνοντας ότι τους γεμίζει χαρά χωρίς το άγχος της καθημερινότητας και την αποξένωση. Έναν κόσμο, όπως τον θέλουν τα παιδιά, γεματο χαμόγελα, τραγούδια και χορούς.
Πώς αντιδρούν τα παιδιά όταν βλέπουν την παράσταση; Σας έχει μείνει κάποια ατάκα ή αντίδραση αξέχαστη;
Τα παιδιά είναι ένας δύσκολος κριτής, ίσως ο πιο δύσκολος κατά την άποψή μου και για αυτό είναι πάντα ένα σημαντικό στοίχημα να τα κερδίσεις. Είναι πολύ αυθόρμητα και λένε πάντα την σκέψη τους χωρίς φόβο και αυτό είναι και το πιο ωραίο. Πρόσφατα, σε μία παράσταση που κατά την διάρκεια της οποίας στην σκηνή έχουν συλλάβει τον κυρ Νικόλα, βγάζει λόγο ο δικαστής και τον καταδικάζει σε φυλάκιση, μερικά παιδιά φώναζαν από το κοινό ότι ο δικαστής είναι πολύ άδικος και πως ο Νικόλας μας είναι αθώος. Αυτό ήταν κάτι πολύ όμορφο και ταυτόχρονα συγκινητικό, ότι δηλαδή υποστήριζαν το δίκιο.
Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο στη διαδικασία προετοιμασίας και τι σας έδωσε χαρά;
Η πρόκληση για μένα ήταν το πως θα καταφέρω να κρατήσω την ισορροπία ανάμεσα στην παιδικότητα και στον αυθορμητισμό ενός παιδιού που θέλει να παίξει με τους φίλους της αλλά και στην ανάγκη αυτού να γνωρίσει το πως θα μπορέσει να αλλάξει τον κόσμο, πως δηλαδή θα μάθει από τον "σοφό” κυρ Γαρύφαλλο τρόπο να αλλάξει την καθημερινότητα που ζει. Η χαρά είναι πάντα για μένα η ομαδική δημιουργία, το πως δηλαδή όλοι μαζί δουλεύουμε προς ένα στόχο και καταφέρνουμε να τον πετύχουμε, για να πουμε στον κόσμο και πιο συγκεκριμένα στα παιδιά αυτό που θέλουμε.
Αν μπορούσατε να κρατήσετε ένα μήνυμα από τον χαρακτήρα σας, ποιο θα ήταν αυτό;
Ο χαρακτήρας που υποδύομαι είναι η Ειρήνη, ένα κορίτσι που φέρνει την ελπίδα της νιότης και την ανάγκη για αλλαγή του κόσμου. Αυτό είναι ένα μήνυμα που διαπερνά βέβαια και το σύνολο του έργου, ότι δηλαδή ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και ότι όποιος θέλει να τον αλλάξει απλά χρειάζεται να τον αγαπήσει όπως τα παιδιά. Να βλέπει μόνο το καλό του κόσμου.
Φαντάζομαι πως το να παίζεις σε μια παιδική παράσταση, προϋποθέτει το να γίνεστε κι εσείς παιδί. Είναι έτσι; Σας αρέσει αυτή η αλλαγή μπαίνοντας σε έναν αθώο παιδικό κόσμο;
Σαφέστατα. Για να μπορέσεις κάνοντας μία παιδική παράσταση να δώσεις το βάθος αλλά και να περάσεις τον μήνυμα που θελεις χρειάζεται να θυμηθείς πως είναι να είσαι παιδί. Τα παιδιά, πριν ακόμα μεγαλώσουν και επηρεαστούν από την κοινωνία γύρω τους έχουν έναν πολύ αθώο και όμορφο τρόπο να εξηγούν και να αντιλαμβάνονται τον κόσμο. Μπορούν να ξεχωρίσουν, το καλό και το κακό, το δίκιο και το άδικο και φυσικά η φαντασία τους καλπάζει. Ένα παιχνίδι μπορεί να ξεκινήσει με τα πιο απλά υλικά και αυτό είναι και το θέατρο. Η δυνατότητα λοιπόν να μπαίνει στην θέση ενός παιδιού βλέποντας με τόσο αληθινό και αθώο τον κόσμο είναι κάτι που σε γεμίζει ελπίδα.
Διαβάστε Επίσης
