Στον κόσμο του Τζάνι Ροντάρι, τα παιδιά δεν είναι απλώς θεατές. Είναι συμμέτοχοι, συνοδοιπόροι, συνομιλητές. Και ο "Αόρατος Τονίνο", η παιδική παράσταση που βασίζεται στο βιβλίο του και συνεχίζει για τρίτη χρονιά τη διαδρομή της στην Παιδική Σκηνή του "Από Μηχανής" Θεάτρου, έχει καταφέρει ακριβώς αυτό: Να μετατρέπει το θέατρο σε ζωντανό χώρο συνάντησης, όπου μικροί και μεγάλοι "βλέπουν" ο ένας τον άλλον πραγματικά. Έτσι όμορφα μας το μεταφέρει ο ηθοποιός Στράτος Νταλαμάγκος που πρωταγωνιστεί στην παράσταση.
Το έργο είναι επίκαιρο όσο ποτέ, σε μια εποχή όπου το "φαίνεσθαι" συχνά υπερκαλύπτει το "είναι", γιατί μιλά με απλό και συγκινητικό τρόπο για τον φόβο του λάθους, τη μοναξιά, την ανάγκη για αποδοχή.
Το παιδικό κοινό έρχεται με απλό και διασκεδαστικό τρόπο σε επαφή με τη σημασία της ειλικρίνειας στη σκηνή, τη μοναξιά που όλοι λίγο-πολύ έχουμε νιώσει, αλλά και τη δύναμη του θεάτρου ως κοινή εμπειρία για γονείς και παιδιά. Κι ο Στράτος Νταλαμάγκος εξηγεί στο TheMamagers πως σημασία στον "Αόρατο Τονίνο" δεν είναι τι συμβαίνει όταν δεν μας βλέπουν…αλλά τι αλλάζει όταν κάποιος επιλέγει να μας δει πραγματικά!
Η παιδική σκηνή "Από Μηχανής" έχει ήδη στήσει δύο επιτυχημένες χρονιές της παράστασης. Τι νέο ή διαφορετικό πιστεύετε ότι φέρνετε εσείς στο ρόλο του Τονίνο;
Δεν νομίζω πως έχει νόημα να μιλάμε για κάτι "νέο" με την έννοια της διαφοροποίησης. Κάθε ηθοποιός κουβαλά τον δικό του ρυθμό, τη δική του ευαισθησία και εμπειρία, τον δικό του τρόπο να βλέπει και να αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του κι αυτά αναπόφευκτα χρωματίζουν το πως υπάρχει πάνω στην σκηνή. Προσωπικά προσπαθώ πάντα προσεγγίζω τα πράγματα με ειλικρίνεια και απλότητα, με ένα τρόπο προσπαθώ να με αναγνωρίζω μέσα στα πράγματα που κάνω, όσο και αν αυτά είναι έξω από μένα. Νομίζω πως αυτό που αλλάζει κάθε φορά είναι η συνάντηση· ανάμεσα στους ανθρώπους που δουλεύουν πάνω σε μια παράσταση και σε εκείνους που την παρακολουθούν.
Τι μήνυμα θα θέλατε να δώσετε στα παιδιά και στις οικογένειες που θα παρακολουθήσουν την παράσταση φέτος;
Να θυμούνται πως το να σε βλέπουν και να βλέπεις τον άλλο είναι πράξη φροντίδας. Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε με ένα υπαρξιακό βάρος που προσπαθούμε διαρκώς να κατανοήσουμε. Mέσα από τη φιλία, τη χαρά, το μοίρασμα, αυτό το βάρος γίνεται πιο ελαφρύ. Θα ήθελα να φύγουν από την παράσταση με την αίσθηση ότι δεν χρειάζεται να φοβούνται τα λάθη και τη μοναξιά -γιατί μέσα σε αυτά γεννιούνται και οι πιο ουσιαστικές σχέσεις.
Υπάρχει κάτι που σας εξέπληξε ή σας ενθουσίασε ιδιαίτερα κατά την πρώτη σας αυτή εμπειρία με το παιδικό κοινό;
Με εξέπληξε η ειλικρίνειά τους. Τα παιδιά δεν προσποιούνται, δεν αντιδρούν ευγενικά από υποχρέωση. Νομίζω πως είναι το πιο γενναιόδωρο κοινό, αν κάτι τα αγγίξει, το δείχνουν αμέσως· κι αν κάτι δεν τα αφορά, το καταλαβαίνεις επίσης αμέσως. Αυτή η αμεσότητα είναι δώρο για έναν ηθοποιό, γιατί σε φέρνει πιο κοντά στην ουσία της θεατρικής πράξης - στην πραγματική επικοινωνία. Σε αναγκάζει να μην αγνοείς την πραγματικότητα και να είσαι 100% παρών κάθε στιγμή. Χαίρομαι πολύ τώρα που η δουλειά όλων μας συναντά τα παιδιά και βλέπω πόσο το χαίρονται. Ας μην ξεχνάμε πως στο χώρο μας οι συνθήκες εργασίας δεν είναι πάντα τέλειες και σίγουρα ως καλλιτέχνες βιώνουμε μια θεσμική απαξίωση, οπότε η ανταπόκριση του κοινού λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο σαν μια βαθιά επιβράβευση - μια υπενθύμιση ότι αυτό που κάνουμε ίσως έχει κάποιο νόημα.
Αν μπορούσατε κι εσείς να γίνετε "αόρατος" για λίγο, πού θα πηγαίνατε και γιατί;
Ίσως θα ήθελα να σταθώ κάπου όπου οι άνθρωποι δεν αισθάνονται πως τους βλέπει κανείς -σε ένα γηροκομείο, σε μια πλατεία, σε ένα σχολείο μετά το σχόλασμα. Θα ήθελα να παρατηρήσω σιωπηλά πώς κινούνται, τι σκέφτονται, πώς επικοινωνούν όταν νομίζουν ότι δεν τους κοιτά κανείς. Νομίζω εκεί κρύβεται κάτι πολύ αληθινό, κάτι που μας διαφεύγει όσο "φαινόμαστε".
Τι θα λέγατε στους γονείς που σκέφτονται να φέρουν τα παιδιά τους στο θέατρο φέτος;
Θα τους έλεγα να το κάνουν, όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για τους ίδιους. Το θέατρο είναι ένας τόπος κοινής εμπειρίας, είναι μια μορφή συλλογικότητας. Mας θυμίζει πως να είμαστε μαζί, ενώνει γενιές μέσα από τη φαντασία και τη συγκίνηση. Και σε μια εποχή που όλα γίνονται τόσο γρήγορα και φευγαλέα, αυτό το κοινό βίωμα και η συμμετοχή είναι κάτι πολύτιμο. Το παιδικό θέατρο, όταν γίνεται με σεβασμό, δεν "διδάσκει" απλώς τα παιδιά, αλλά θυμίζει σε όλους μας πώς είναι να κοιτάς τον κόσμο με αθωότητα -σε μια στιγμή που κανείς δεν είναι τόσο αθώος.
Διαβάστε Επίσης
