Με μια ανάρτηση που ισορροπεί ανάμεσα στην τρυφερότητα και στον προβληματισμό, η Κατρίνα Τσάνταλη θίγει ένα ζήτημα που, όσο κι αν θεωρούμε πως έχει λυθεί, αποδεικνύεται επίμονο: οι ταμπέλες στα παιχνίδια.
Αφορμή στάθηκε ο γιος της και η φυσική, αβίαστη σχέση του με την αγαπημένη του κούκλα, τον Νόα. Χωρίς κανένα άγχος για το τι θεωρείται "αγορίστικο" ή "κοριτσίστικο", ο μικρός παίζει, φροντίζει, μιμείται, αγκαλιάζει – όπως κάνουν όλα τα παιδιά, πριν τα μάθει ο κόσμος να ξεχωρίζουν χρώματα, ράφια, φύλα.
Η Τσάνταλη, μέσα από απλές εικόνες της καθημερινότητας, υπενθυμίζει ότι το παιχνίδι είναι χώρος φαντασίας και ελεύθερης έκφρασης, όχι πεδίο κοινωνικής εκπαίδευσης πάνω σε ρόλους που "πρέπει" να υιοθετηθούν.
Αν κάτι αξίζει να προστατεύσουμε καθώς προχωράμε στο 2026, είναι η δυνατότητα των παιδιών να παίζουν χωρίς ταμπέλες, χωρίς προσδοκίες, χωρίς χρωματικούς καταναγκασμούς.
