Ξαφνικά η μητέρα τους σταμάτησε να υπερασπίζεται τον εαυτό της και είπε: «Εχετε δίκιο, ήμουν πολύ ταραγμένη τον τελευταίο καιρό.» Μετά τις ρώτησε: «Μπορείτε να με βοηθήσετε; Αυτή τη στιγμή χρειάζομαι μια γερή δόση συμπόνιας«.
Η μεγάλη της κόρη απάντησε: «Πώς μπορώ να σου δείξω συμπόνια όταν φέρεσαι τόσο παράλογα;» Η μαμά τής εξήγησε: «Τότε είναι που τη χρειάζομαι περισσότερο. Είναι εύκολο να μου δείξεις συμπόνια όταν είμαι ήρεμη και φέρομαι καλά, αλλά το νόημα της συμπόνιας είναι να μου τη δείχνεις όταν κάνω λάθος, όταν τα’χω κάνει θάλασσα ή σ’ έχω απογοητεύσει. Θα προσπαθήσετε λοιπόν και οι δυο σας να καταλάβετε ότι τα πράγματα είναι δύσκολα για μένα τώρα;»
Χωρίς να πουν τίποτε άλλο εκείνο το βράδυ άλλαξε κάτι σημαντικό μέσα τους. ‘Αρχισαν να φέρονται η μία στην άλλη με περισσότερη τρυφερότητα και φροντίδα.
Η τρίχρονη Μίλι είχε πάει με τη μαμά της για ψώνια. Είχαν περάσει πολλές ώρες και η μικρή είχε κουραστεί να κάθεται στο καρότσι της, γι΄αυτό σύρθηκε έξω κι άρχισε να τρέχει πάνω κάτω στο διάδρομο ενός μαγαζιού. Όταν τη μάζεψε η μαμά της εκείνη ούρλιαζε και κλωτσούσε τόσο δυνατά, που οι άνθρωποι γυρνούσαν τα κεφάλια τους για να δουν τι συμβαίνει. Παρόλο που η μαμά της ένιωσε αμηχανία με όλη αυτή τη φασαρία, κατάλαβε ότι τα ψώνια είναι πραγματικά κουραστικά για ένα μικρό παιδί κι έτσι παρηγόρησε τη Μίλι με μια αγκαλιά και την άφησε να περπατάει δίπλα της.
Τα παιδιά χρειάζονται μια γερή δόση συμπόνιας όταν είναι κουρασμένα, εκνευρισμένα ή απλά ανυπόφορα. Το ίδιο χρειάζεσαι κι εσύ. Δώσε τους την προσοχή σου όταν γκρινιάζουν, πες τους ότι κι εσύ περνάς μια δύσκολη στιγμή κι ύστερα άφησε την τρυφερότητα να σας αγκαλιάσει.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Judy Ford, Wonderful ways to love a child (Conari press, 1995). Στα ελληνικά, Υπέροχοι τρόποι να αγαπήσεις ένα παιδί, εκδόσεις Δυναμική της επιτυχίας.Το διαβάσαμε εδώ
