Το παιδί μου πηγαίνει Β' Γυμνασίου. Μέχρι και την Α' ήταν σε ένα από τα δύο γυμνάσια της περιοχής μας.
Η κόρη μου δεν ήταν ποτέ καλή μαθήτρια και οι βαθμοί της ήταν γύρω στο 14. Κι αυτό με ελάχιστο διάβασμα και κόπο. Γενικά δεν είχε μάθει ποτέ να "δουλεύει" και είχε μια αδιάφορη συμπεριφορά προς το διάβασμα και το σχολείο. Εννοείται ότι το φταίξιμο το έριξα ολοκληρωτικά σε μένα διότι πίστεψα ότι κάτι δεν έκανα καλά. Παρά τις παραινέσεις μου, τις συμβουλές μου, το ότι ήμουν πάντα δίπλα της όταν επέστρεφε από το σχολείο, τις συζητήσεις με τους καθηγητές, την διάθεσή μου να τη βοηθήσω και μόνη μου σε ό,τι μπορούσα αλλά και με τη βοήθεια φροντιστηρίων, η μικρή δεν είχε καμία διάθεση να διαβάσει.
Στο τέλος της Α' Γυμνασίου κι ύστερα από συζητήσεις με φίλους και γνωστούς που είχαν τα παιδιά τους σε ένα μικρό σχολείο της γειτονιάς μας και ήταν ευχαριστημένοι, αποφασίσαμε να κάνουμε αυτή την αλλαγή.
Το σχολείο ξεκίνησε και μετά από δυο εβδομάδες λάβαμε ένα τηλεφώνημα από την υπεύθυνη της τάξης για να πάμε στο σχολείο να συζητήσουμε. Μας είπαν λοιπόν, πως ενώ πρόκειται για ένα πολύ έξυπνο παιδί, η μικρή έχει μια συμπεριφορά "τουρίστριας" που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το μάθημα. Δεν δημιουργεί πρόβλημα στην τάξη, αλλά δεν συμμετέχει, δεν προσέχει και γενικά αδιαφορεί πλήρως.
Μου είπαν ότι θα της μιλήσουν όλοι οι καθηγητές, καθώς συναντηθήκαμε και γνωριστήκαμε με όλους. Τους είπα ότι πρέπει να της επιστήσουν την προσοχή και να της εξηγήσουν πόσο σημαντικό είναι το διάβασμα κ.λ.π. Μου είπαν πως μια τέτοιου είδους καθοδήγηση δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα, και πως αυτά τα ξέρει ήδη και το κυριότερο, έχει βαρεθεί να τα ακούει. Μου είπαν ακόμα πως πιστεύουν ότι το συγκεκριμένο παιδί χρειάζεται καταρχήν να μάθει σιγά σιγά να "δουλεύει" αλλά και κάποιον να πιστέψει σε αυτό και τις δυνάμεις του, καθώς έχει μέσα της χτισμένη την πεποίθηση ότι "δεν αξίζει" και έχει συμφιλιωθεί με το προφίλ της "αδιάφορης μαθήτριας". Αυτό πιστεύει για τον εαυτό της και αυτό προσπαθεί να αποδείξει ώστε να είναι συνεπής με τα "πιστεύω" της.
Καθώς ήμασταν σε συνεχή επικοινωνία με όλους τους καθηγητές, ενημερώθηκα ότι της μίλησαν ο καθένας χωριστά, της είπαν πόσες δυνατότητες βλέπουν σε αυτήν, πόσο πιστεύουν στις ικανότητές της, πόσο αναγνωρίζουν σε εκείνη τα ταλέντα της.
Για παράδειγμα η καθηγήτρια της Γλώσσας της είπε ότι έχει εξαιρετικό λεξιλόγιο και ορθογραφία που συναντά σε λίγα παιδιά καθώς και κριτική σκέψη. Η καθηγήτρια των γερμανικών της είπε ότι αδικεί τον εαυτό της για το επίπεδο που νομίζει ότι βρίσκεται γιατί εκείνη βλέπει ότι ξέρει πάρα πολλά πράγματα, το ίδιο και η Φυσικός. Γενικά όλοι οι καθηγητές κινήθηκαν σε ένα τέτοιο μήκος κύματος, πράγμα που δεν είχα συναντήσει στο προηγούμενο σχολείο μας, και αφού της μίλησαν με ενθαρρυντικά λόγια και της είπαν ότι θα είναι δίπλα της ό,τι κι αν χρειαστεί, περίμεναν...
Η μικρή αν και γνώριζε ότι μιλήσαμε με τους καθηγητές δεν ήξερε ακριβώς τι είχαμε συζητήσει, αλλά σε συνεννόηση μαζί τους της είπαμε πως μας τόνισαν πόσο πολύ πιστεύουν σε αυτή και πως αν "ασχοληθεί" με τα μαθήματα μπορεί να κάνει θαύματα.
Στις εβδομάδες που ακολούθησαν η μικρή έδειξε μια τρομακτική διάθεση να "δουλέψει". . Συμμετείχε στην τάξη, φρόντιζε να μην πηγαίνει αδιάβαστη, ήταν παρούσα στην παράδοση και εξέφραζε απορίες ή έκανε σχόλια. Οι βαθμοί της ανέβηκαν, και μάλιστα, μια μέρα που ήταν άρρωστη ενώ έγραφε τεστ, πήγε με πυρετό μόνο και μόνο για να το γράψει και μετά την πήραμε από το σχολείο.Τί ακριβώς άλλαξε;
Η συνέχεια στην επόμενη σελίδα Η προσέγγιση των καθηγητών προς το παιδί - και προς κάθε παιδί ξεχωριστά. Οι καθηγητές ασχολούνται πραγματικά με τον κάθε μαθητή τους. Ξέρουν, εκτός απ'την μαθητική του δεινότητα, το πώς λειτουργεί στο προαύλιο και με τους υπόλοιπους συμμαθητές του, χτίζοντας μια συνολική εικόνα γι'αυτόν, ώστε να τον πλησιάσουν με τον ανάλογο τρόπο. Στο νέο της σχολείο κανείς δεν την αντιμετώπισε σαν looser ή σαν καμμένο χαρτί. Αντιθέτως της έδωσαν τα "φτερά" για να ανακαλύψει τις δυνατότητες της και τον τρόπο να πιστέψει στην αξία της. Κάτι που προφανώς εμείς ως γονείς δεν καταφέραμε να κάνουμε.Ήμασταν μόνο 3 μήνες εκεί και η μικρή είχε ανθίσει.
Οι καθηγητές μας είπαν ότι είναι αναμενόμενο να κάνει κοιλιά κάπου στη μέση της χρονιάς, και να μην ανησυχήσουμε. Θα είναι από κούραση από την προσπάθεια. Γιατί καταβάλλει προσπάθεια να καλύψει τον χαμένο χρόνο. Μας είπαν ότι θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε χωρίς κανέναν πανικό, γιατί θα είναι μια φάση δικαιολογημένη που θα ξεπεραστεί με τη βοήθεια όλων.
Υπάρχουν παιδιά που μπορούν να πηγαίνουν περίφημα στο χειρότερο σχολείο του κόσμου. Ξέρω πολλά από αυτά, πάρα πολλά για την ακρίβεια. Είναι αυτά που "πηγαίνουν μόνα τους" και που ό,τι και να γίνει θα πετύχουν. Το δικό μας δεν ήταν από αυτά. Απ'την άλλη, όμως, σκέφτομαι, πως υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που θεωρούν το παιδί τους "καμένο χαρτί", όπως εγώ το δικό μου κι αυτό ήταν το έναυσμα για να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου.Μην το βάζετε κάτω.
Δείξτε στα παιδιά σας εμπιστοσύνη, μην τα αποπαίρνετε. Κάθε στιγμή να τους λέτε πόσο πιστεύετε σε αυτά. Και να το εννοείτε.
Πηγαίνετε στους καθηγητές, πιέστε τους, μιλήστε τους, συζητήστε μαζί τους, μην τους αφήνετε σε ησυχία. Είναι πολλοί που θα σας ακούσουν. Στο παλιό μας σχολείο, μας άκουσαν δύο. Και έπραξαν αυτό που έπρεπε. Και ήταν εκείνα μόνο τα δύο μαθήματα, Ιστορία και Φυσική για την ακρίβεια, που το παιδί πήγαινε καλά, απ'το πουθενά. Κι είναι αυτοί οι δύο καθηγητές που θέλει να βλέπει ξανά και ξανά, όποτε μπορεί, και να πηγαίνει να τους χαιρετά. Και ένας καθηγητής να σας ακούσει, είναι μια μικρή νίκη. Ένα μικρό βήμα για να δείτε και μόνοι σας πως μπορεί ένας μόνο εκπαιδευτικός που νοιάζεται, να ξεκολλήσει ένα παιδί απ'τον πάτο.
Γράφει η Μαρίνα - αναγνώστρια και mamager!
