Ως κοινωνία είμαστε ιδιαίτερα υπερπροστατευτική με τα παιδιά. Μόλις το παιδί δυσκολευτεί κάπου η πρώτη μας αντίδραση είναι να σπεύσουμε να το βοηθήσουμε οι ίδιοι, να του δώσουμε άμεσα τη λύση. Είναι όμως αυτό το σωστό για το παιδί μας; Μάλλον όχι, γιατί έτσι δεν του δίνουμε την ευκαιρία να σκεφτεί, να αναζητήσει τη λύση και τελικά να νιώσει αυτάρκες και ανεξάρτητο.
Προσωπικά θα ευγνωμονώ πάντα τη δική μου μητέρα, καθώς κάθε φορά που ζητούσα βοήθεια μου έλεγε «σκέψου πρώτα 3 λύσεις μόνη σου». Αυτό, προφανώς, δεν μου άρεσε καθόλου όταν είχα απορία στα μαθήματα ή δεν έβρισκα τα πράγματα μου. Αν, για παράδειγμα, δεν έβρισκα το τετράδιο μου έπρεπε πρώτα να ψάξω σε τρία πιθανά μέρη και αν δεν ήταν εκεί, τότε θα ερχόταν να με βοηθήσει. Και ξέρετε κάτι; Όντως θα ήταν ή μέσα στην τσάντα μου, ή στο γραφείο μου ή κάπου στο σαλόνι. Κάποιες φορές το μόνο που χρειάζεται είναι να επικαλεστεί την κοινή λογική.
Αν πάλι δεν καταλάβαινα κάτι στα μαθήματα μου θα έπρεπε: α. να ξαναδιαβάζω εκείνο το σημείο ή την εκφώνηση της άσκησης με την ησυχία μου για να δω μήπως το καταλάβαινα, β. να πάρω έναν συμμαθητή ή μια συμμαθήτρια μου να τους ρωτήσω τι κατάλαβαν εκείνοι και γ. να ρωτήσω τη μεγαλύτερη αδερφή μου (αυτό όμως το απέφευγα γιατί μυριζόμουν πως μετά θα έπρεπε να έχει αντιστάθμισμα!). Έτσι, όμως προσπαθούσα να βρω τη λύση μόνη μου και η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές τα κατάφερνα στο τέλος και όχι με πολλή προσπάθεια. Αυτό με έκανε στο τέλος να νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου.
Ο χρυσός λοιπόν «κανόνας του 3»
