Κάποια διαζύγια είναι εύκολα και κάποια δύσκολα. Κάποιοι θα πουν ότι όλα τα διαζύγια είναι δύσκολα, όμως κάποια κρατάνε πολύ. Όταν υπάρχουν παιδιά πρέπει να κρατάς τις ισορροπίες για χρόνια.
Κι όταν ο πρώην σύντροφος είναι ένας άνθρωπος που σε πλήγωσε, που ήταν χειριστικός, που ήταν νάρκισσος, που δεν ήταν καλός γονιός, που ήταν εγωιστής ή αδιάφορος, τότε εκείνος που μένει βράχος δίπλα στο παιδί, κουβαλάει ένα βάρος για πολλά χρόνια μετά το διαζύγιο. Είναι δύσκολο το διαζύγιο, αλλά είναι πιο δύσκολο να μεγαλώνεις ένα παιδί μαζί με έναν άνθρωπο που σε τσάκισε και μερικές φορές ακόμα σε τσακίζει.
Αυτό ακριβώς περιγράφει το κείμενο που διαβάσαμε για τη μάνα που κρατάει τις ισορροπίες για να μην επηρεαστεί το παιδί της. Τη μάνα που πρέπει να κάνει μια αθέατη προσπάθεια να συνεννοηθεί με τον άνθρωπο που της τσάκισε την ψυχή. Γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι ο πατέρας του παιδιού, αυτός που το παιδί της θαυμάζει, θέλει να τον μιμηθεί, τον αγαπάει και δεν έχει άλλον.
"Είναι ένα ειδικός τύπος πόνου. Αγαπάς το παιδί σου τόσο δυνατά, ενώ προσπαθείς να συνεννοηθείς με κάποιον που κάποτε σε έκανε να νιώθεις ότι δεν αξίζεις την αγάπη.
Τώρα έχεις βρει τη φωνή σου, έχεις θέσει τα όριά σου, έχεις ηρεμία. Γνέφεις με ευγένεια και προσπαθείς να κρατήσεις τις ισορροπίες, ακόμα κι όταν όλο σου το σώμα θυμάται τη σιωπή, τις ενοχές, τη σύγχυση που κάποτε έλεγες ότι είναι αγάπη. Δεν έχει να κάνει με αυτόν πια, έχει να κάνει με το παιδί σου.
Και θα έμπαινες στη φωτιά για να μην του προκαλέσεις έστω και λίγο από τον πόνο που ένιωσες. Αλλά ας μην κρυβόμαστε.
Υπάρχουν στιγμές που είναι άσχημες. Όταν ανεβάζουν αναρτήσεις για να δείξουν ότι είναι παρόντες γονείς, όταν περιγράφουν τα όσα βίωσες με τρόπο που τους βολεύει, όταν χρησιμοποιούν το παιδί για να αποδείξουν στους άλλους ότι άλλαξαν.
Αλλά δεν άλλαξαν. Και παρόλα αυτά εσύ αντέχεις. Δεν μιλάς άσχημα στο παιδί για τον μπαμπά, δεν διορθώνεις την ιστορία που τους λέει, ακόμα κι αν δεν σε συμφέρει. Προστατεύεις τη σχέση που έχεις με το παιδί σου και τη σχέση που έχει με τον μπαμπά του.
Αυτό είναι δύναμη, είναι θυσία, είναι αγάπη στην πιο αγνή μορφή της. Κι ας μην το αναγνωρίζει κανείς. Δεν είσαι αδύναμη επειδή επιλέγεις τη γαλήνη, δεν λες ψέματα επειδή θες να κρατήσεις τις ισορροπίες. Δεν το έχεις ξεπεράσει επειδή δεν μιλάς, απλά βρίσκεσαι σε διαδικασία επούλωσης.
Και το να θεραπεύεσαι από αυτό που βίωσες ενώ προσπαθείς να μεγαλώσεις ένα παιδί μαζί του είναι σαν να προσπαθείς να περάσεις μια κλωστή στη βελόνα κι εκείνος να την κόβει συνέχεια.
Αλλά το κάνεις χωρίς να το βλέπεις κανείς. Με δύναμη. Για σένα και το παιδί. Κάποια μέρα θα το δουν. Θα καταλάβουν τη διαφορά. Θα νιώσουν την ασφάλεια και την αγάπη. Κι εσύ θα είσαι ακόμα δίπλα στο παιδί χωρίς να θέλεις να αποδείξεις κάτι. Αλλά θα είσαι περήφανη για όλα”.
