Κάποτε, προ κρίσης, για πολλούς ήταν αδιανόητο τον Αύγουστο να μην φύγουμε όλοι για κάποιον προορισμό. Θάλασσα ή βουνό δεν είχε σημασία. Το πλάνο έλεγε απλά διακοπές. Ταξίδι. Παραλίες με καθαρή, ζέστη, χρυσαφένια άμμο. Θάλασσα γαλάζια και γραφικά μικρά ασπρόσπιτα. Κάποτε θεωρούσες κατάρα να μείνεις στην Αττική και να πας στην κοντινότερη παραλία. Κάποιοι έλεγαν με στόμφο: "Εγώ δεν κάνω μπάνιο στην Αττική". Εξοχικά κλειστά που ρήμαζαν από την υγρασία και την αλμύρα. Κήποι που στοίχειωναν από την βλάστηση. Οι κισσοί κι οι μπουκαμβίλιες, απεριποίητα αναρριχώμενα φυτά, έπνιγαν τα κλειστά παραθυρόφυλλα. Καγκελόπορτες σκουριασμένες και σπίτια σκοτεινά. Ακόμα και τα κλειδιά αυτών των εξοχικών είχαν χαθεί. Κάποιοι δεν είχαν πατήσει ποτέ το πόδι τους στο εξοχικό που κληρονόμησαν, δεν ήξεραν καν που είναι.
"Σιγά μην πάμε στο Γραμματικό. Άστο να ρημάξει", έλεγαν και το εννοούσαν. Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Κι η κρίση. Αναθεώρηση απόψεων και πιστεύω. Επαναπροσδιορισμός κι επανεκτίμηση των περιουσιακών στοιχείων, των εγκαταλελειμμένων εξοχικών. Ο προϋπολογισμός των οικογενειών δεν είναι πια αρκετός για βόλτες στο Αιγαίο. Τα παιδιά κινδυνεύουν να μη βρέξουν ούτε τον αστράγαλό τους στη θάλασσα. Τα σπίτια αρχίζουν να συμμαζεύονται όπως-όπως. Το budget μικρό ή ελάχιστο. Πολλή προσωπική εργασία από τη μητέρα, τον πατέρα, τους φίλους, για να γίνει το παρατημένο σπίτι δίπλα στην θάλασσα, πάλι κατοικήσιμο. Τα παιδιά πρέπει να πάνε διακοπές.
Φώτισαν γειτονιές σκοτεινές. Γέμισαν τα μπαλκόνια κόσμο. Τι κι αν δεν πάμε στην Πάρο, στην Αμοργό, στην Σκιάθο! Τα παιδιά λίγο νοιάζονται. Μάλλον εμείς οι μεγάλοι έχουμε το πρόβλημα.
- Που θα πάτε φέτος διακοπές;- Θα περάσουμε το καλοκαίρι μας στο εξοχικό στη Ραφήνα.
- Καλά, δεν θα πάτε πουθενά άλλου; ερχόταν η δεύτερη ερώτηση σε συνέχεια της πρώτης με τόνο απορίας κι εκπλήξεως μαζί. Αυτό το γνωστό "δήθεν".
Ευτυχώς αυτά πέρασαν.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδαΑνασκουμπωθήκαμε. Εκτιμήσαμε τα χωριά από την αρχή, τα εξοχικά μας σπίτια, τα εξοχικά των φίλων μας. Τις μονοήμερες εκδρομές, τις διήμερες αποδράσεις. Γιατί τα παιδιά μπορούν να περάσουν παντού καλά. Αλλά κι εμείς.
Τα παιδιά μας, άλλωστε, σε αυτό το κομμάτι μπορούν να μας εκπαιδεύσουν. Γιατί τα παιδιά είναι από τη φύση τους προσαρμοστικά. Σε όλες τις συνθήκες. Έχουν το προτέρημα, ένα από τα πολλά, να περνούν καλά οπουδήποτε και με οποιαδήποτε μέσα τους διαθέτουμε. Θάλασσα να είναι, όπου κι αν είναι. Εμείς, οι γονείς, είμαστε η περίεργη ράτσα στα μάτια τους. Και πολλές φορές, στα θέλω μας - που δεν μπορούμε, ωστόσο, να κάνουμε πραγματικότητα - και στις υστεροβουλίες μας, εγκλωβίζουμε τα καλοκαίρια των παιδιών μας. Πρέπει να συμφιλιωθούμε με τα καινούργια δεδομένα.
Δεν είναι κακό να μείνεις εντός τειχών, κι αν δεν έχεις εξοχικό, και στην πόλη πάντα κάτι θα βρεις, ώστε να περάσετε καλά όλοι.
Τα παιδιά έχουν πολλά χρόνια μπροστά τους για ταξίδια. Έχουν ολόκληρη τη ζωή. Οι μικρές αποδράσεις που θα τους προσφέρουμε, θα τις μεταφράσουν ως περιπέτεια. Θα τα γεμίσουμε αναμνήσεις.
Το εξοχικό, μόλις τριάντα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι στην πόλη, το χαιρετίζουν με ενθουσιασμό.
Κάθε μέρα θάλασσα, κολύμπι, παιχνίδι στην παραλία, απογευματινές βόλτες στην πλησιέστερη πλατεία, ψάρεμα στο λιμάνι. Και το σημαντικότερο όλων, οι φίλοι κι οι φίλες που θα κάνουν. Οι καλοκαιρινές φιλίες που θα ξέρουν ότι κάθε καλοκαίρι θα συναντούν. Αυτό είναι ένα μεγάλο προτέρημα των εξοχικών σπιτιών. Η σταθερότητα που δίνουν στις παρέες των παιδιών μας. Κάθε χρόνο θα ανυπομονούν. Γιατί θα ξέρουν ποιους θα ανταμώσουν, γιατί θα έχουν τα δικά τους στέκια.
Ας μην υποτιμούμε, λοιπόν, την αξία των εξοχικών μας. Ας τα εκμεταλλευτούμε στο μέγιστο. Η κρίση, σε πολλά πράγματα, είναι μια ευκαιρία τελικά.Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
